After School ตอนที่16

After School
ตอนที่16



รุ่งเช้ายุนนาตื่นขึ้นด้วยรอยยิ้ม เธอควานหาร่างบางของจองอา หากแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า ยุนนาจึงลุกนั่งอย่างรวดเร็ว เธอกวาดตามองไปรอบๆห้อง ก่อนจะลุกเดินออกไปนอกห้องนอน
"จองอา...จองอา"ยุนนาร้องเรียก แต่ก็ไม่มีเสียงตอบใดๆ เธอจึงกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง ก่อนจะสังเกตโน๊ตแผ่นหนึ่งบนโต๊ะข้างเตียง เธอหยิบขึ้นมาอ่าน
"ยุนนาฉันขอบคุณสำหรับความทรงจำที่งดงาม ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่เธอให้ฉัน ฉันจะเก็บรักษามันไว้อย่างดี สุดท้ายนี้ขอให้เธอลืมฉันซะ และคิดซะว่าเราไม่เคยพบกัน" จองอาเขียน
ยุนนาทรุดตัวลงเมื่ออ่านจบและร่ำไห้อย่างเจ็บปวด
"ฮื่อๆ..จองอา..ทำไมๆ" ยุนนาร่ำไห้พลางทุบมือกับพื้น เธอร้องไห้เหมือนจะขาดใจ ความทรงจำมากมายไหลเวียน โดยเฉพาะไออุ่นที่ได้รับเมื่อคืน เธอยังคงจดจำไออุ่นนั้นได้ดี ตอนนี้เธอไม่รู้จะทำอย่างไรดี ได้แต่นอนร้องไห้อยู่กับพื้นอย่างนั้น
ณ โรงเรียนศิลปะ มงโดกำลังหงุดหงิดที่ศิษย์รักไม่โผล่หัวมาโรงเรียน แถมยังติดต่อไม่ได้อีก
"ยัยบ้านี่ จะบ่ายอยู่แล้วไม่โผล่หัวมาเรียนอีก" มงโดพูดขณะกดวางสายโทรศัพท์เพราะปลายสายไม่เปิดเครื่อง
เขาครุ่นคิดสักครู่ ก่อนจะลุกพรวดออกจากห้องทำงานไป เขาตรงไปยังสถานที่ที่คิดว่ายุนนาจะอยู่ ไม่นานนักมงโดก็มาถึงหน้าห้องของจองอา เขาเคาะประตูอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่มีใครมาเปิดประตูให้ เขาจึงถือวิสาสะบิดลูกบิดเปิดประตูเข้าไป น่าแปลกที่มันไม่ได้ล็อค
"ยุนนา..ยุนนา" เขาตะโกนเรียก หากแต่ก็เห็นเพียงห้องว่างเปล่า เขาจึงเดินเข้าไปในห้องนอน ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างยุนนานอนแผ่อยู่บนพื้น เขารีบวิ่งเข้าไปประคองร่างเธอทันที
"ยุนนา เธอเป็นอะไร ทำใจดีๆไว้" มงโดถามอย่างเป็นห่วง ยุนนาค่อยๆลืมตาขึ้น
"อาจารย์...จองอา..จองอาทิ้งหนูไปแล้ว"ยุนนาพูดอย่างอ่อนแรงพลางน้ำตาไหล
มงโดมองเธอด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ
"ให้ตายเถอะ ยัยคนนี้คงทำเธอตายเข้าสักวัน"มงโดพูดอย่างอ่อนใจ ก่อนจะแบกร่างไร้สติของเธอกลับไปบ้านเขา
แม้จะตกเย็นแล้วแต่อาการของยุนนาก็ไม่ดีขึ้น เธอยังคงนั่งเหม่อลอยเหมือนดั่งคนไร้สติอยู่อย่างนั้น
"นี่นั่งแบบนี้ตั้งแต่บ่ายเลยหรอ" อีซานที่เพิ่งมาถึง ถามขึ้น
"อืม"มงโดตอบสั้นและทำหน้าเหนื่อยใจ
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน" อีซานถาม มงโดจึงตัดสินใจเล่าความจริงทั้งหมดให้อีซานฟัง
"อะไรนะ นี่ยุนนารู้รึยัง เรื่องโจอึนน่ะ" อีซานถามหลังจากฟังความจริงทั้งหมดที่มงโดรู้
"คิดว่าไม่นะ" มงโดตอบ
"แล้วเราควรจะบอกดีไหม" อีซานลังเลใจ
"ไม่ดีกว่า ถ้านายยังอยากให้ยัยนี่สืบเรื่องโจอึนให้ ถ้ารู้เรื่องก่อน มีหวังยัยนี่ทำพังแน่ อย่าทำให้เรื่องใหญ่เสียเลยดีกว่า"มงโดเสนอ
อีซานทำหน้าลำบากใจ เขารู้สึกเห็นใจยุนนามากกับเรื่องที่เกิดขึ้น และรู้สึกเหมือนหลอกใช้ยุนนาให้ไปสืบเรื่องโจอึน เขาจึงมองเธอด้วยสายตาเห็นใจ
หลายวันต่อมามีการติดต่อมาจากคิมโจอึนตามที่อีซานคาดไว้ เขานัดให้ยุนนาไปทานอาหารที่บ้านเขา
"ไม่" ยุนนาตอบสั้นๆ เมื่อมงโดมาบอกหมายกำหนดการแก่เธอ
แม้เธอจะมาเรียนตามปกติแล้ว แต่ก็เหมือนไม่ได้มา วันๆเธอเอาแต่นั่งเหม่อลอย ไม่ก็หลบไปนอนที่ห้องพยาบาล
"นี่เธอจะบ้าหรอ นี่เป็นโอกาสที่พวกเรารออยู่นะ เธอจะทิ้งทุกอย่างเพราะถูกผู้หญิงแบบนั้นทิ้งอย่างงั้นหรอ" มงโดพูดแทงใจดำเธอ
ยุนนาลุกพรวดขึ้นกระชากคอเสื้อมงโดด้วยความโมโห
"อย่าบังอาจว่าเธอแบบนั้น" ยุนนาพูดอย่างเหี้ยมเกรียม มงโดจึงกระชากคอเสื้อเธอบ้าง
"งั้นจะให้ฉันพูดว่าอะไร ชื่นชมที่เธอบูชาความรักโง่ๆ จนลืมพี่ชายของตัวเองรึไง"มงโดพูดประชด
ยุนนาจึงได้สติขึ้นมาและนึกถึงพี่ชายเธอ ตอนนี้เขาก็ยังต้องซ่อนตัวอยู่ พ่อแม่ของเธอก็ยังต้องหวาดหวั่นกับอันตราย ยุนนาทรุดตัวลงนั่งและครุ่นคิดสักครู่
"แล้วจะไปยังไงล่ะ หนูต้องทำอะไรบ้าง"ยุนนาพูดพลางเงยหน้ามองมงโด เขายิ้มออกมาน้อยๆเมื่อได้ยินดังนั้น
หลังเลิกเรียนทั้งคู่จึงไปประชุมกับอีซานที่ร้านคอฟฟี่ช็อปเจ้าประจำ
วันนี้เขาคงแค่อยากทำความรู้จักกับเธอเท่านั้นนะ ฉันว่า" อีซานเอ่ยขึ้น
"เธอก็อย่าทำตัวกะโตกกะตากล่ะ ทำตัวให้ดีๆ น่าเชื่อถือ สมเป็นศิลปินอนาคตไกลหน่อย"มงโดพูดพลางตักชีทเค้กเข้าปาก
"รู้แล้วน่าจารย์ หนูไม่ทำเสียแผนหรอก" ยุนนาตอบขณะที่เคี้ยวแอปเปิ้ลพายอยู่
"ยังไงๆก็ ฝากด้วยนะยุนนา"อีซานฝากฝังกับเธอ และมองภาพอาจารย์ลูกศิษย์สวาปามของหวานอย่างตายอดตายอยาก
เมื่อเวลาหนึ่งทุ่มรถของโจอึนก็มารับเธอที่บ้านพ่อแม่ มงโดเองก็มารอส่งเธอที่นี่
"ยุนนาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันอยากให้เธอคิดถึงผลของการกระทำนี้ให้ดีที่สุดนะ เพื่อพี่ชายของเธอเอง"เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนที่ยุนนาจะเดินออกประตูบ้านไป
เธองงกับท่าทีของเขาหากแต่ก็ไม่สนใจมากนัก เพราะเธอไม่คิดว่าการไปคราวนี้จะเป็นงานยากอะไร แค่กินข้าวกับคนชั่วเธอทำได้สบายอยู่แล้ว ไม่นานนักรถก็แล่นเข้าสู่ตัวบ้าน
"โห..สุดยอด นี่บ้านหรือวังกันเนี่ย"ยุนนาตื่นตากับอาณาเขตของบ้าน
หลังรถจอดสนิทเธอก็ลงจากรถตรงเข้าตัวบ้านตามการเชื้อเชิญของพ่อบ้านที่มารอรับ เมื่อเดินเข้าสู่ห้องรับแขกเธอก็พบโจอึนนั่งรออยู่
"โอ้..มาถึงแล้วหรอยุนนา เอ๊ะฉันเรียกเธอว่ายุนนาได้ไหม" เขาพูดอย่างเป็นมิตร
"ได้ค่ะ ฉันก็ชอบให้เรียกอย่างนั้น เป็นเกียรติมากค่ะที่เชิญฉันมา"เธอกล่าวอย่างมีมารยาท
"ฉันต่างหากที่สมควรพูด เป็นเกียรติมากที่ได้ต้อนรับศิลปินอนาคตไกลอย่างเธอ"โจอึนพูดยกยอ หากแต่ยุนนาก็ไม่หลงคารม
"โอ้..มาแล้วหรอจองอา มาสิฉันจะแนะนำให้รู้จัก"โจอึนเปลี่ยนอิริยาบถทันทีเมื่อเห็นเมียรักเดินเข้ามา ยุนนาสะดุดใจกับชื่อจองอา เธอยืนตัวแข็งไม่กล้าหันไปดูหน้าเจ้าของชื่อ จนหล่อนเดินเข้ามาใกล้และไปยืนเคียงข้างโจอึน นั่นทำให้ยุนนาแน่ใจว่าจองอาคนนี้คือคนเดียวกับจองอาของเธอ
"นี่จองอา ภรรยาฉัน ส่วนนี่ ซินยุนนา เขาได้รับรางวัลศิลปะระดับมัธยมเชียวนะ"โจอึนพูดอย่างภาคภูมิ
จองอาถึงกับหน้าเสียเมื่อเห็นยุนนาอยู่ตรงหน้า
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" จองอาพยายามพูดด้วยเสียงราบเรียบ หากแต่มันยิ่งทำให้ผู้ฟังเจ็บลึกไปถึงทรวง
"เช่นกันค่ะ" ยุนนากัดฟันตอบ ตอนนี้ในสมองเธอสับสนไปหมด ทำไมจองอามาอยู่นี่ รู้จักกับโจอึนได้ยังไง ทำไมถึงเป็นโจอึน เธอทิ้งยุนนาทำไม แต่ทันใดเสียงของมงโดก็ดังขึ้น
"คิดถึงผลของการกระทำนี้ให้ดีที่สุดนะ เพื่อพี่ชายของเธอเอง" ยุนนาจึงได้สติ
"เอาล่ะ เราไปทานกันเลยดีไหม"โจอึนเอ่ยขึ้นพลางเดินโอบจองอานำไป ยุนนาได้แต่มองตามทั้งคู่อย่างเจ็บปวด จองอาเองก็อยากจะหันกลับไปมองคนข้างหลัง แต่กลัวโจอึนจะสังเกตอาการของเธอ
แล้วทั้งหมดก็มานั่งกันอยู่ที่โต๊ะอาหาร โจอึนนั่งเป็นประธานที่หัวโต๊ะ ทำให้จองอาต้องนั่งเผชิญหน้ากับยุนนา เธอได้แต่ก้มหน้าก้มตาทานอาหารอย่างพะอืดพะอม เพราะยุนนาเอาแต่จ้องเธออย่างไม่วางตา
"อาหารเป็นยังไงบ้างยุนนา"โจอึนถามขึ้น
อร่อยมากค่ะ"เธอตอบ
"ได้ยินไหมจองอา จองอาเป็นคนทำน่ะ"เขาหันไปทางจองอา
"งั้นหรอคะ มิน่า ถึงได้อร่อยนัก"ยุนนาพูดพลางยิ้มๆมองจองอา
"หือ?"โจอึนงงกับคำพุดของยุนนา
"ฉันหมายถึง เธอดูเป็นแม่ศรีเรือนนะค่ะ"ยุนนาอธิบาย โจอึนจึงยิ้มอย่างภูมิใจ หากแต่มันทำให้จองอาทนกับสภาพอึดอัดนี้ไม่ไว้
"ฉันขอตัวไปห้องน้ำสักครู่นะคะ"จองอาพูดพร้อมลุกขึ้นทันที ยุนนาและโจอึนได้แต่มองตามอย่างสงสัย
"จะว่าไปฉันก็อยากเข้าห้องน้ำเหมือนกัน อั้นมานานแล้วล่ะค่ะ"ยุนนาพูดติดตลก
"งั้นหรอ เอาๆ เชิญๆ เลี้ยวซ้ายแล้วเดินไปสุดทางจากนั้นก็เลี้ยวขวานะ"โจอึนจึงบอกทางให้ ยุนนาจึงเดินออกจากห้องไป
เมื่อพ้นสายตาโจอึนแล้วเธอจึงเร่งฝีเท้าตามจองอาไป ก่อนจะจับจองอาได้ทันตรงสุดทางเดินแล้วผลักเธอเข้ากับกำแพง
"อย่านะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า"จองอาตกใจกับการกระทำของยุนนามาก หากแต่เจ้าตัวกลับไม่สนใจ
"ยินดีที่ได้รู้จักหรอ ให้ตายเถอะเธอนี่ตีบทแตกจริงๆ"ยุนนาพูดใส่เธอพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จองอาพยายามเบือนหน้าหนี หากแต่ก็ถูกยุนนารั้งหน้ากลับมาจูบจนได้ ลิ้นของยุนนาเข้ารุกรานจองอาทันที ทำให้เธอหมดแรงต้านทาน ทันใดนั้นทั้งคู่ก็แว่วเสียงฝีเท้าคนเดินมา ยุนนาจึงดึงจองอาเข้าไปในประตูที่อยู่ใกล้ๆตรงนั้น ในนั้นคือห้องเก็บอุปกรณ์เครื่องใช้ในบ้าน เมื่อพ้นสายตาคนยุนนาก็ไม่รอช้า ผลักจองอาเข้ากับกำแพงอีกครั้ง พร้อมจูบเธออย่างดูดดื่ม จองอาพยายามดิ้นรน แต่ก็ห้ามใจตัวเองไม่อยู่ ยุนนาล้วงลึกลงไปยังส่วนล่าง ทำเอาจองอาตั้งตัวไม่ทัน
“อย่า....อ้า ยุนนา”จองอาร้องห้ามพลางครางกระเส่า
ยุนนาไม่ฟังใช้มืออีกข้างล้วงเข้าใต้เสื้อไปเคล้าคลึงอกอิ่มของเธอ จากนั้นจึงเร่งจังหวะมือที่สัมผัสส่วนล่าง จองอาแทบยืนไม่ไว้ จึงโอบรอบคอของยุนนาไว้ ก่อนจะเกร็งตัวละสั่นเล็กน้อย แล้วจึงหอบหายใจเหนื่อย
“หนีไปกับฉันเถอะ”ยุนนากระซิบ จองอาจึงผลักเธอออก
“ฉันทำไม่ได้”จองอาตอบอย่างลำบากใจ
“นี่เธอรักไอ้แก่นั่นหรอ”ยุนนาพูดอย่างโมโห
“เธอทิ้งฉันมาหาไอ้แก่นั่น เธอรักมันงั้นหรอ”ยุนาเร่งเสียงดังขึ้น จองอาเกรงจะมีคนได้ยินจึงรีบตัดบท
“ใช่” ยุนนาได้ยินดังนั้นก็เลือดขึ้นหน้า เงื้อมือจะตบจองอา เธอเห็นดังนั้นก็กลัวหลบหน้าหนี หากแต่ยุนนาก็ไม่ลงมือ ได้แต่เดินฉุนเฉียวออกไป จองอามองตามก่อนจะทรุดตัวลงนั่งร้องไห้
“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษยุนนา”เธอรำพึง
ยุนนาเดินกลับมายังห้องทานอาหารที่โจอึนกำลังรอการกลับมาของหญิงสาวทั้งคู่ เธอพยายามทำหน้าให้เรียบที่สุดและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
“เอ้านี่ภรรยาคุณยังไม่กลับมาอีกหรอคะ”ยุนนาแกล้งถาม
“อืม เธอเห็นเขาบ้างไหม”โจอึนจึงถามหาจองอากับเธอ
“ไม่เลยค่ะ อาจจะเพราะฉันเดินหลงทางด้วย ก็เลยหายไปนาน”ยุนนาตอบปฏิเสธพร้อมให้เหตุผล
“งั้นหรอ มิน่าไปซะนาน นี่ขนาดฉันให้คนไปตามยังไม่เจอใครเลย”โจอึนบอก ทำให้ยุนนานึกถึงเสียงฝีเท้าที่เธอได้ยิน คงเป็นคนที่โจอึนใช้ไปตามเป็นแน่ หากแต่สักครู่จองอาก็เดินเข้ามา
“จองอาเธอไปไหนมา เราทานของหวานกันแล้วนะ”โจอึนพูดขึ้นเมื่อเห็นเธอ
“ขอโทษด้วยค่ะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย เลยไปพักมานะค่ะ”จองอากล่าวพลางนั่งลงที่เก้าอี้และสบตาเข้ากับยุนนา หากแต่ยุนนามองตอบอย่างไร้อารมณ์
“เป็นอะไรมากหรือเปล่า ไม่สบายหรอ”โจอึนพูดอย่างเป็นห่วง เขาลุกขึ้นเอามือไปอังหน้าผากจองอา ยุนนาถึงกับตาเขียว เธอจึงปัดแก้วไวน์ตกพื้นดึงความสนใจโจอึนกลับมา
“อ่ะ ขอโทษค่ะ ฉันนี่ซุ่มซ่ามจริงๆ”ยุนนากล่าว โจอึนจึงผละจากจองอามาดูโต๊ะฝั่งตรงข้าม
“ท่านดูแลแขกไปเถอะค่ะ ดิฉันขอตัวก่อน”จองอากล่าวพร้อมโค้งเล็กน้อย ก่อนจะเดินจากไป แต่ยุนนาก็พูดสวนขึ้น
“เอาไว้...พบกันคราวหน้านะค่ะ”ยุนนาบอกตามหลัง จองอาจึงหันกลับมา
“ยินดีต้อนรับเสมอค่ะ สำหรับแขกท่านโจอึน” จองอาพูดจี้ใจยุนนา ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้คนฟังควันออกหู
หลังจากทานอาหารเสร็จ โจอึนพายุนนาไปยังห้องสมุดของเขา ห้องนี้เก็บหนังสือหายากมากมายรวมถึงเป็นที่โชว์งานศิลปะล้ำค่าอีกหลายชิ้น
“งดงามมากค่ะ ฉันไม่เคยเห็นที่ไหนมีงานศิลปะหลากหลายแบบนี้มาก่อน”ยุนนาลานตากับงานศิลป์ตรงหน้า โจอึนยิ้มอย่างพอใจ
“เป็นงานอดิเรกน่ะ ฉันชอบสะสมงานศิลปะ ฉันว่ามันประเมินค่าไม่ได้นะ”เขาบอก
“แต่ก็ซื้อหาได้ด้วยเงินใช่ไหมค่ะ”เธอพูดเบรกโจอึน เขาถึงกับอึ้ง ยุนนาจึงหัวเราะออกมา ให้เขาคิดว่าเธอพูดหยอกเล่น
“ฮึๆๆ เธอนี่ตลกร้ายจริงๆ มันก็จริงอย่างเธอว่านะ”โจอึนรู้สึกพอใจในตัวยุนนามากขึ้น
ยุนนาเดินไปเปิดหนังสือเล่มหนึ่งดู เธอรู้สึกสนใจมันมาก เพราะเป็นหนังสือรวมภาพหายากในอดีต
“เธอชอบหรอ เอาไปดูไหมล่ะ” โจอึนเสนอ
“ไม่เป็นไรค่ะ มันคงแพงมาก”ยุนนาตอบอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรเอาไปดูเถอะ แล้วถ้าชอบเล่มไหนอีก ก็เข้ามาดูได้ตามใจเธอเลยนะ”โจอึนยังคงเสนอต่อ มันเหมือนกับดักแสนหวานที่ล่อหลอกเหล่าแมลง สิ่งที่รออยู่คือหายนะ ยุนนารู้ดี หากแต่ก็ต้องเล่นตามน้ำ
“ขอบคุณค่ะ”เธอจึงหยิบมันขึ้นมา
จากนั้นโจอึนจึงเดินไปส่งเธอที่รถ
“อย่าลืมล่ะ ถ้าอยากดูอะไรอีก ก็เข้ามาได้เลย บ้านนี้ยินดีต้อนรับเสมอ”โจอึนพูดอย่างอ่อนโยน
“ค่ะ”ยุนนาตอบสั้นๆอย่างเสียไม่ได้ ก่อนที่รถจะแล่นออกไป
หลังจากส่งยุนนาเรียบร้อย โจอึนก็รีบขึ้นไปดูจองอาทันที เขาเดินเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆ เห็นเธอกำลังนั่งหวีผมอยู่หน้ากระจกจึงเดินเข้าไปจับไหล่บางพร้อมก้มลงสูดกลิ่นหอมของเรือนผม จองอาหลบตัวหนีเล็กน้อย โจอึนจึงผละออกมา
“เป็นไงบ้างดีขึ้นรึยัง”เขาถามอย่างเป็นห่วง
“ค่ะ เขากลับไปแล้วหรอค่ะ”เธอตอบสั้นๆและถามถึงยุนนา
“หมายถึงยุนนาหรอ ใช่กลับแล้ว”โจอึนตอบ
จองอารู้สึกใจหายเล็กน้อยเมื่อคิดว่ายุนนากลับไปแล้ว จึงเผลอทำหน้าเศร้าออกมา โจอึนเข้าใจว่าเธอยังรู้สึกไม่สบายอยู่จึงเดินเข้าไปใกล้หมายจะอังหน้าผากดูอาการ หากแต่เธอกลับถอยหนี โจอึนเห็นดังนั้นจึงชักมือกลับ
“ถ้ายังงั้น เธอก็พักผ่อนเถอะ”โจอึนพูดเสร็จก็เดินออกไป ตั้งแต่แต่งงานเขาก็ไม่เคยได้นอนห้องเดียวกับเธอเลย เขารู้ว่าเธอไม่มีทางปฏิเสธเขาแน่ แต่ก็ไม่อยากทำร้ายน้ำใจเธอ จึงรออย่างมีความหวัง ว่าสักวันเธอจะยินยอมเป็นของเขาทั้งกายและใจ