After School ตอนที่ 6

After School
ตอนที่ 6

ยุนนาและแม่รีบไปโรงพยาบาลทันที เมื่อมาถึงก็พบพ่อเธอรออยู่แล้ว ยุนนาและแม่โผลเข้าหาพ่อเธอทันที
“ไม่ต้องห่วงเขาต้องปลอดภัย” พ่อปลอบใจทั้งสอง ยุนนาและแม่ต่างร้องไห้ยกใหญ่ ยุนนาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอยู่ดีๆพี่เธอถึงถูกยิงได้ แต่เมื่อเหลือบไปเห็นมงโดเธอจึงเดินเข้าไปคุย
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นค่ะ” เธอถามอย่างสอึกสะอื้น หากแต่เขากลับไม่ตอบเธอ เธอสังเกตเห็นกรอบรูปข้างตัวเขา จึงหยิบขึ้นดู
“ยุนนาอย่า”เขาร้องห้าม แต่ไม่ทันมือเธอ เธอพลิกดูด้านหน้า มันคือรูปๆนั้นที่เธอวาด วาดจาดเหตุการณ์ที่เธอเห็น มันปรากฎเป็นรูโบ้อยู่ริมกลางภาพพร้อมรอยเลือดแดงฉานของพี่ชาย เธอจึงปะติดปะต่อเรื่องทุกอย่างได้ และรู้ได้ทันทีว่าพี่เธอโดนยิงเพราะเหตุใด
“โธ่เว้ย” เธอเขวี้ยงมันลงกับพื้น
“ทำไมทำไม” เธอตะโกนใส่หน้ามงโดและวิ่งหนีออกจากโรงพยาบาลไป มงโดจึงวิ่งตามหากแต่เขาก็วิ่งไม่ทันเธอเช่นเคย ยุนนาหายลับตาเขาไป เธอวิ่งออกมายังถนนและวิ่งไปเรื่อยๆ สายฝนก็โปรยปรายลงมาเหมือนดั่งน้ำตาที่ไหลรินของเธอ เธอวิ่งไปเรื่อยๆจนขาของเธอล้าและล้มลง
“โธ่เว้ยทำไมถึงเป็นยังงี้ว้า” เมื่อขาเธอวิ่งต่อไม่ไหว เธอจึงใช้กำปั้นตุบพื้นระบายอารมณ์จนมันแตก เลือดไหลซิบออกจากมือเธอและล้มตัวลงนอนอย่างหมดอาลัย ตอนนี้สติของเธอเริ่มลางเลือนเต้มที ภาพสุดท้ายที่เห็นคือใบหน้าของนางฟ้าที่เธอหลงรัก จองอา
“ยุนนาๆ” จองอาเดินทางกลับจากโรงเรียนพอดี เธอเห็นใครคนหนึ่งนอนแผ่อยู่กลางถนนจึงเดินเข้ามาดู ก็ตกใจที่เป็นยุนนา ผู้หญิงที่เธอเฝ้าคิดถึงตลอดทั้งวัน จองอาจึงหอบร่างไร้สติของยุนนาไปยังห้องของเธอ เธอจัดการเช็ดเนื้อตัวที่เปียกฝนและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ยุนนา พร้อมทั้งทำแผลที่มือของเธอด้วย
“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นน้า” จองอาพึมพำ พลางลูบหน้ายุนนาอย่างเป็นห่วง จึงเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ของยุนนาที่เปียกน้ำวางไว้ข้างเตียง จองอาจึงถอดซิมของยุนนาออกจากเรื่องและนำมาใส่เครื่องเธอ แล้วเปิดดูสมุดโทรศัพท์ เธอจำได้ว่ายุนนามีพี่ชาย ซักพักก็เจอชื่อที่คิดว่าน่าจะใช่
“พี่ยุนโฮหรอ อันนี้ล่ะมั้ง” เธอจึงตัดสินใจเธอออกไป ซักพักก็มีคนรับ
“ยุนนาเธออยู่ที่ไหนนะ” เสียงปลายสายดูมีอายุกว่าที่จองอาคิดไว้
“เออคุณพี่ยุนนาใช่ไหมค่ะ” เธอถาม
“เธอเป็นใครนะ ยุนนาล่ะ” แต่เขากลับถามเธอตอบ
“ฉันเป็น...เอ่อยุนนาอยู่กับฉันนะคะ คือเธอบาดเจ็บ” จองอาเลือกที่จะพูดถึงยุนนาเลย เพราะก็ไม่สามารถบอกได้ว่าตนเป็นอะไรกับยุนนา
“อะไรนะ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน” เขาตกใจมากเมื่อทราบว่ายุนนาบาดเจ็บ เมื่อได้ที่อยู่จองอาเขาจึงรีบมาทันที
“พี่ยุนโฮ พี่ยุน..โฮ” ยุนนาเพ้อด้วยพิษไข้
“ยุนนาๆ”จองอาพยายามเรียก หากแต่ก้ไม่เป็นผล เธอจึงทำได้เพียงเช็ดตัวยุนนาไล่ไอร้อนไปเท่านั้น ซักพักเธอก็สงบลง ทันใดเสียงออดก็ดังขึ้น จองอาจึงเดินไปเปิดประตู เมื่อประตูถูกเปิดออกยังไม่ทันที่เจ้าบ้านจะเชื้อเชิญมงโดก้พรวดพราดเข้ามา
“ไหนล่ะเธออยู่ไหน” เขาถามหายุนนาทันที
“คุณเป็นพี่ยุนนาหรอค่ะ” เธอรู้สึกสงัสยในตัวเขา หากแต่เขาไม่ฟังเดินเข้าไปภายในห้องโดยพละการ จึงพบร่างไร้สติของยุนนาบนเตียง เข้าตรงเข้าไปหาเธอทันที
“ยุนนาๆ เธอเป็นไงบ้าง” เขาเข้ามาพยุงร่างเธอ
“นี่เธอเป็นอะไรเนี่ย” เขาถามจองอาพร้อมมองเธออย่างตำหนิ ทำให้จองอารู้สึกไม่พอใจ ทั้งที่เธอเป็นคนช่วยยุนนาแท้ๆ
“ฉันไม่ทราบค่ะ พบเธอนอนอยู่บนถนนข้างนอก มือแตกไปหมด เลยเอาเข้ามาทำแผล” จองอาตอบ มงโดรีบสำรวจมือของยุนนาทันที เขาจับมันอย่างอ่อนโยนและทนุถนอม ภาพนี้ทำให้จองอารู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผล ทั้งที่เขาเป็นพี่ชายยุนนาทำให้ เธอจะต้องหึงเขาด้วย จองอารู้สึกสับสนมาก ทันใดนั้นเขาก็อุ้มร่างยุนนาขึ้น
“นี่คุณจะทำอะไรน่ะ” จองอาร้องถาม หากแต่เขากลับอุ้มร่างเธอเดินไปยังทางออก
“นี่คุณจะเอาเธอไปไหนนะ” จองอารีบเดินตาม
“ไม่เกี่ยวกับเธอ ขอบคุณมากที่ช่วยยุนนาไว้” เขาพูดพวกแค่นั้นและอุ้มร่างยุนนาเดินออกประตูไป จองอาได้แต่มองตามอย่างเป็นห่วง มงโดนำยุนนามาที่บ้านของเขา เขาคอยเช็ดตัวและเฝ้าไข้เธอตลอดสองวันในที่สุดเธอก็รู้สึกตัว
“น้ำขอน้ำหน่อย” มงโดได้ยินดังนั้นก็ป้อนน้ำให้เธอ
“เธอเป็นยังไงบ้างยุนนา” เขาถามอย่างเป็นห่วง
“พี่หนู พี่” เธอยังไม่มีแรงนัก
“พี่เธอปลอดภัย ไม่ต้องห่วง” เขาตอบจึงทำให้เธอคลายกังวลได้
“แต่เราต้องให้ข่าวออกไปว่าเขาตายแล้ว เพื่อความปลอดภัยของครอบครัวเธอและตัวเธอเอง” เขาพูด ยุนนาไม่ค่อยเข้าใจนัก ทันใดนั้นชายคนนึงก็พูดขึ้น
“พวกนั้นไม่รู้ว่าคนที่เห็นเหตุการณ์เป็นเธอ จากการลอบสังหารพี่เธอดังกล่าวทำให้เรารู้อะไรขึ้นมากทีเดียว” ชายคนนั้นอธิบาย
“คุณเป็นใครน่ะ” ยุนนาถาม
“เออยุนนานี่ ผบ.อีซาน เขาเป็นผบ.ปปส. ที่ตามคดีนี้อยู่นะ” มงโดอธิบาย
“ฉันเสียใจกับเหตุที่เกิดขึ้นด้วยนะ แต่จากนี้ไปฉันจะจัดทีมคุ้มกันเธอ” ผบ.อีซานกล่าว
“เฮ้จะดีหรอ แบบนั้นพวกมันก็รู้ตัวนะซิ” มงโดแย้ง
“ไม่ต้องห่วง พวกนั้นไม่รู้หรอก ฉันจัดการหนอนบ่อนใส้ที่ส่งรูปนั้นเรียบร้อยแล้ว” เขาอธิบาย
“ว่าแต่นายจะบอกเธอไหม” ผบ.อีซานพูดกับมงโด ทำให้ยุนนาสงสัย
“อะไรค่ะ เรื่องอะไร” เธอถาม
“งานศพน่ะ งานศพพี่เธอ เธอจะไปไหม แต่เธอไม่จำเป็นต้อง...” มงโดพุดไม่ทันจบยุนนาก็สวนขึ้น“ไปคะ หนูจะไป” เธอตอบอย่างมุ่งมั่น