After School ตอนที่ 10

After School
ตอนที่ 10

เมื่อมงโดกลับมานั่งยังม้านั่งตัวเดิม ยุนนาก็ยืนน้ำที่เธอซื้อมาให้จองอา
“จองอาน้ำจ๊ะ” เธอยื่นพร้อมบริการเปิดขวดยกหลอดให้ดูดกันเลยที่เดียว จองดูดน้ำอย่างเขินอายในขณะที่ยุนนายิ้มอย่างมีความสุข มงโดมองภาพนั้นอย่างหมันใส้จึงหันไปยังอีซานที่นั่งข้างๆเขา ซึ่งกำลังดื่มน้ำอยู่เช่นกัน
“ซานจ้าหิวน้ำจังเลยป้อนเขาหน่อยซิตัวเอง” มงโดจีบปากจีบคอพูด ทำให้อีซานถึงกับสำลักน้ำออกมา จองอาและยุนนาก็หันไปมองทั้งคู่อย่างหยะแหยง
“ไอ้บ้ามงโดเอ้ย” อีซานพูดอย่างโมโหก่อนจะลุกเดินหนีไป
“อ้าวซาน เฮ้ยอีซาน น้ำฉันล่ะ” มงโดจึงลุกเดินตาม ในที่สุดพวกเขาทั้งสองก็จากไป ยุนนารู้สึกโล่งใจจริงๆ
“เฮ้อ ไปซะได้ รำคาญจะแย่” ยุนนากล่าว
“เอ๊ะ นึกว่าเธอนัดเขามาซะอีก” จองอาถาม
“อะไรนะ บ้าแล้ว จะนัดมาทำไม นี่ก็แทบไม่อยากทักด้วยซ้ำ” ยุนนาตอบ
“จริงหรอที่ว่าไม่อยากทักนะ เห็นตะโกนเรียกกันเลย แถมยังคุยเล่นกันอีก” จองอาพูดอย่างประชด (หึงอ่ะดิ)
“คุยเล่นเนี่ยนะ มองยังไงเนี่ย ทะเลาะกันชัดๆ” ยุนนาอธิบาย
“ช่างมันเถอะ” จองอาพูดตัดบทและเงียบไป ยุนนาสังเกตได้ว่าเธออารมณ์ไม่ดี
“เป็นไรอีกอ่ะ โกรธหรอ” ยุนนากระแซะตัวถาม หากแต่ของอาไม่ตอบเธอนั่งนิ่งเงียบ เหมือนดั่งครุ่นคิดอยู่ ยุนนาเห็นท่าไม่ดี จึงหยิบซูชิขึ้นมากินต่อแล้วรีบยัดๆเข้าไป
“อืม อร่อยจริงๆเลย อึก แค่กๆๆ” ยุนนารีบกินมากจนติดคอ จองอาหันมามองอย่างเป็นห่วง เธอรีบเอาน้ำให้ยุนนาดื่ม
“จะรีบกินทำไมเล่า เคี้ยวช้าๆก็ได้ ดูซิติดคอเลย” จองอาเอ็ดให้ แต่ยุนนากลับยิ้มดีใจที่เธอสามารถทำให้อีกคนหายจากอาการเงียบขรึมได้ แม้ว่าจะทำเกินไปหน่อยแต่เธอก็คิดว่าคุ้ม
“หายโกรธแล้วหรอ” ยุนนาพูดขึ้นทันทีที่รู้สึกดีขึ้นจากอาการติดคอ
“ใครโกรธล่ะ” จองอายังคงไม่ยอมรับเช่นเคย กันจะตีเข้าที่ไหล่ของคนชอบแหย่ที่ทำหน้าทะเล้นใส่ เมื่อทานอาหารเสร็จทั้งคู่ก็ออกจากสวนสัตว์ ตอนนี้บ่ายกว่าๆแล้ว
“ไปไหนกันอีกดีล่ะ” จองอาเป็นฝ่ายถามมั่ง
“ไปดูหนังไหม” ยุนนาจึงรีบตอบทันที จองอานิ่งไปเมื่อได้ยิน ยุนนาจึงคิดว่าเธอคงไม่ชอบเลยทำหน้าจ๋อย
“อืมไปซิ” แต่ในที่สุดจองอาก็ตอบออกมา จากนั้นทั้งคู่จึงมุ่งหน้าไปยังโรงภาพยนตร์ จองอาเป็นคนนำยุนนามายังโรงภาพยนตร์แห่งหนึ่ง
“ว้าวที่นี่แจ๋วไปเลย หรูสุดๆ”ยุนนาตื่นเต้นกับความโอ่อ่าที่เห็น ที่นี่คือโรงหนังระดับสูงซึ่งยุนนาไม่เคยมาที่นี่มาก่อน ทั้งคู่เดินมาดูรอบฉาย
“ดูอะไรกันดีล่ะ” ยุนนาถามขึ้น
“แล้วเธออยากดูอะไรล่ะ” จองอาถามกลับ ก่อนที่ยุนนาจะแอบทำหน้าเจ้าเลห์
“งั้นดูวิญญาณล้างแค้นละกัน” ยุนนาพูดขึ้น
“หนังผีหรอ”จองอาทำหน้าหวาดๆ แต่ก็ยอมแต่โดยดี
“ฮิๆๆ พอจองอาดูหนังแล้วกลัวก็จะมากอดเรา ฮ่าๆๆๆความคิดชั่วมากยุนนา” ยุนนาคิดแผนชั่วในใจ จากนั้นทั้งคู่จึงเดินมายังจุดจำหน่ายบัตร
“วิญญาณล้างแค้นสองที่ค่ะ” ยุนนาบอกพนักงาน
“หกหมื่นวอนค่ะ” พนักงานบอกราคาที่ต้องชำระ
“ห่ะ? หกหมื่นวอน” ยุนนาอุทานออกมาด้วยความตกใจไม่คาอคิดว่ามันจะแพงขนาดนี้ ทันใดนั้นจองอาก็ยื่นบัตรบางอย่างให้แก่พนักงาน พนักงานรับมารูดและยื่นหางบัตรให้แก่เธอ
“จองอาทำไรน่ะ เดี้ยวฉันจ่ายเอง” ยุนนาพูด
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันมีบัตรหนังอยู่แล้วน่ะ” จองอาตอบ
“แต่ยังไงมันก็เสียตังค์อยู่ดีนี่” ยุนนาบอก
“ไม่หรอกฉันได้ฟรีมาน่ะ ยังเหลืออีกตั้งหลายที่” จองอาอธิบาย (เหมือนบัตรMovies card)
“งั้นหรอ ดีจังนะได้มาจากใครหรอ” ยุนนาถาม หากแต่จองอากลับนิ่งเงียบ ก่อนจะหันมายิ้มให้ยุนนา
“ไปซื้อป๊อปคร์อนกันเถอะ” จองอาพูดพลางคล้องแขนยุนนาเดินไป ยุนนาเก็บยิ้มดีใจแทบไม่มิดที่จองอามาคล้องแขนเลยลืมสังเกตท่าทางแปลกของจองอาต่อคำถามเมื่อครู่ เมื่อได้เวลาเข้าชมทั่งคู่ก็เข้ามานั่งยังที่นั่งที่ซื้อไว้ มันเป็นโซฟาคู่ขนาดใหญ่และมีพาดิชั่นกั้นระหว่างที่นั่งคู่อื่นๆ จึงค่อนข้างเป็นส่วนตัว
“คนรวยเขานั่งโรงแบบนี้กันนี่เอง” ยุนนาพูดขึ้นกับตัวเอง
“อะไรนะ”จองอาได้ยินไม่ถนัดนัก
“อ้อเปล่าๆ ไม่มีไร ที่นั่งดีเนอะ”ยุนนาบอก จองอาได้แต่พยักหน้ารับ ก่อนที่ไตเติลหนังจะเริ่ม
“ฮึๆๆ จองอาจ้าโผเข้ามาสู่อ้อมกอดฉันได้เลยนะจ๊ะ” ยุนนาคิดในใจ หากแต่เมื่อหนังฉายคนที่กลัวลนลานกลับเป็นยุนนาที่กระโดดไปเกาะจองอาเหมือนหมีโคอาล่าเกาะต้นไม้ ยุนนาหน้าก้มหน้างุดๆหนีจอหนังที่กำลังฉายหน้าของวิญญาณสุดสยอง เมื่อมีเสียงเอฟเฟ็คใดๆดังขึ้นยุนนาก็ร้องตกใจเสียงหลง จนทำให้เธอลืมจุดประสงค์แรกไปเลย จองอาได้แต่ขำกับท่าทางของยุนนามากกว่าจะดูหนังเสียด้วยซ้ำ เมื่อหนังจบทั้งคู่จึงเดินออกมาจากโรง ยุนนาเดินอย่างอ่อนเพลียเหมือนวิ่งผ่านป่าช้ามา
“โอ้ย หนังบ้าอะไรน่ากลัวชิหาย”ยุนนาบ่นอย่างอ่อนแรง
“แล้วใครเป็นคนเรื่องล่ะ”จองอาพูดพลางหัวเราะ
“ก็คิดว่าจองอาจะกลัวแล้วมากอดฉันอ่ะ” ยุนนาหลุดปากพูด จองอาหันขวับมาทันที
“อะไรนะ นี่วางแผนไว้ยังงี้เองหรอ” เธอพูดพลางตีไปตามตัวยุนนา
“โอ้ยๆเจ็บน้า”ยุนนาบ่น
“ดีสมน้ำหน้า สมควรแล้ว ใครใช้ให้คิดเรื่องอะไรแบบนี้ เป็นไงล่ะจะให้เขากลัวตัวเองกับกลัวซะเอง” จองอาพูดเอ็ดยุนนายกใหญ่ ยุนนาได้แต่ทำหน้าเสียอกเสียใจให้เธอสงสาร หากแต่เธอกับไม่สนใจ จึงเดินนำไปลิ่วๆเหมือนว่าเธอโกรธให้ยุนนาวิ่งตาม
“อ้าจองอารอด้วยดิ” ยุนนาร้องเรียก จองอาได้แต่แอบยิ้มไม่ให้อีกคนเห็น เมื่อยุนนาวิ่งมาทันเธอเธอก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นบึ้งตึง
“ฉันขอโทษน้า” ยุนนาพูดพลางช้อนตาให้ดูน่าสงสาร จองอามองภาพนั้นแล้วก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่ จึงปล่อยหลุดออกมา ทำให้ยุนนาถึงกับงง แล้วจึงรู้ว่าจองอาแกล้งงอนเธอเท่านั้น
“นี่แกล้งกันหรอ” ยุนนาพูดขึ้น จองอาได้แต่ยิ้มหน้าเป็น
“ฝากไว้ก่อนเถอะ” ยุนนาจึงพูดฝากแค้นไว้ หากแต่น่าจะเป็นรักซะมากกว่า ตอนนี้เวลาเกือบสี่โมงเย็นแล้วทั้งคู่จึงปรึกษากันอีกครั้งว่าจะไปที่ใดต่อ
“เริ่มเย็นแล้วจะไปไหนต่อดี”ยุนนาถาม จองอาคิดสักครู่ก็ตอบ
“งั้นกลับไปจนเริ่มต้นกันเถอะ” จองอาตอบ ยุนนาได้ยินดังนั้นก็ทำหน้างงทันที จองอาจึงดึงมือเธอไป จองอาพายุนนามายังนัมซันทาวเวอร์สถานที่ที่นัดพบเมื่อเช้า ยุนนาจึงได้เข้าใจคำพูดเธอ ทั้งคู่ขึ้นไปบนตึกเพื่อไปขึ้นกระเช้าชมเมือง จองอาดูมีความสุขมากๆเมื่ออยู่บนกระเช้า ยุนนาได้แต่มองเธอมากกว่าจะมองวิวทิวทัศน์ของโซวซะอีก เมื่อกระเช้ากลับมายังตึกเป็นเวลาที่ดวงอาทิตย์อัสดงพอดีทั้งคู่จึงหยุดดู จองอาเดินไปเกาะตรงระเบียงยุนนายืนอยู่ด้านหลัง บนตึกสูงเช่นนั้นลมจึงแรงมากจองอาที่อยู่ตรงระเบียงจึงเงยหน้ารับลมทำให้ผมของเธอปลิวไสวพร้อมกับชุดของเธอที่ปลิวไปตามแรงลม ในขณะที่ดวงอาทิตย์เคลื่อนลงมาตรงกับตำแหน่งที่จองอายืน ยุนนามองภาพนั้นดั่งต้องมนต์ มันช่างงดงามจนเธอแทบลืมหายใจ
“อ้า...หนูเข้าใจแล้วอาจารย์” เธอคิดในใจและนึกถึงคำพูดของมงที่ “แรงบันดาลใจนะมีทุกที่นะแหละ” แรงบันดาลใจของเธอก็คือจองอานั่นเอง ยุนนายิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนที่จองอาจะหันกลับมามองเธอและส่งยิ้มให้ ยุนนาจึงเดินไปยืนข้างๆเธอที่ระเบียง และลอบมองหน้าด้านข้างที่ถูกแสงอาทิตย์สีส้มสาดส่อง ยุนนานิ่งมองอยู่ยังงั้นจนจองอารู้สึกตัว เธอจึงหันมามองยุนนา
“มีอะไรหรอ” จองอาถาม
“ไม่มีอะไร” ยุนนาตอบแต่ไม่ยอมละสายตาไปจากหน้าเธอ จองอาจึงทำหน้างงๆ หลังชมดวงอาทิตย์ตกเสร็จทั้งคู่ก็ลงจากตึก ตอนนี้หกโมงกว่าแล้วยุนนาจึงพาจองอาไปทานข้าวที่ร้านบะหมี่เจ้าประจำ (คิดได้พาสาวไปร้านบะหมี่)
“ไงยุนนา ไม่เจอนานนะ” เจ้าของทักเธอทันทีที่เดินเข้าร้าน จองอารู้สึกประหม่าเล็กน้อย เธอไม่เคยมาร้านแบบนี้มาก่อน ยุนนาพาเธอมานั่งยังโต๊ะ
“เอาไรดี” ยุนนาถามจองอา จองอาได้แต่ทำปากผงาบๆ ก่อนที่ยุนนาจะรู้ว่าเธอไม่รู้ว่าจะสั่งอะไรดี
“งั้นเดี้ยวฉันสั่งให้ ร้านนี้อร่อยมากไม่ต้องห่วง” ยุนนายืนยัน
“เถ่าแก่ ขอจาจังเหมี่ยนสองที่ ให้เยอะๆนะ” ยุนนาตะโกนบอกเจ้าของร้าน จองอายิ้มน้อยๆเมื่อมองคนตรงหน้า ไม่นานนักอาหารก็มาเสริฟ ยุนนาอธิบายวิธีการกินและสาธิตให้ดูไปในตัว จองอามองท่าทางของยุนนาแล้วหัวเราะอย่างชอบใจ ทั้งคู่ทานบะหมี่อย่างสนุกสนาน เมื่อทานเสร็จยุนนาจึงเดินไปส่งจองอาที่ห้อง ระหว่างทางทั้งคู่ไม่ได้คุยอะไรมาก เพียงแค่จับมือกันและเดินไปตามถนนทั่วนั้น จองอารู้สึกอิ่มเอมในความสุขอย่างมากวันนี้เธอได้ไปในหลายๆที่ที่เธอไม่เคยไปมาก่อนกับคนคนนี้ที่เธอมีความสุขเมื่ออยู่ใกล้ ยุนนาเองก็รู้สึกไม่ต่างกันเธอมีความสุขมากวันนี้ การมีจองอาอยู่ใกล้ๆทำให้สถานที่ธรรมดากลายเป็นสวรรค์ได้ง่ายๆ อีกทั้งยังได้ค้นพบว่าจองอาคือแรงบันดาลใจของเธออีกด้วย และตอนนี้เหลือเพียงสิ่งหนึ่งที่ยุนนาอยากทำ หากแต่คิดอยู่ว่าจะบอกจองอายังไง (ทำอะไรอ่ะ)