After School ตอนที่ 13

After School
ตอนที่ 13

ภายในโรงภาพยนตร์อันหรูหรา ผู้ชมกำลังตั้งใจชมภาพยนตร์สยองขวัญที่ฉายอยู่ มีเพียงหญิงสาวคนหนึ่งเท่านั้นที่นั่งมองเหม่ออยู่
“เป็นอะไรไปจองอา หนังไม่สนุกหรอ” ชายวัยกลางคนที่นั่งข้างๆเธอถามขึ้น
“อ้อเปล่าค่ะ สนุกดี” เธอตอบพลางหันหน้าไปสนใจกับจอตรงหน้า
“ฉันแปลกใจจริงๆ ที่วันนี้เธอเป็นคนเลือกหนังเอง แถมยังเลือกเป็นหนังผีซะอีก คาดไม่ถึงจริงๆว่าเธอจะชอบหนังผีนะ” เขากล่าวพลางมองเธออย่างอ่อนโยน
ที่นี่คือโรงภาพยนตร์ที่จองอาเคยมากับยุนนา เธอมักมาดูหนังที่นี่บ่อยๆกับชายคนนี้ วันนี้ก็เช่นกัน หากแต่วันนี้เธอเป็นคนเรื่องหนังดูเองผิดกับทุกครั้งที่ดูตามใจเขา ที่เธอเลือกหนังผีเพราะเป็นเรื่องเดียวกับที่ดูกับยุนนา เพื่อจะได้รู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังดูหนังกับยุนนาอยู่ หากแต่มันกลับไม่ได้รู้สึกอย่างที่คิดเมื่อเข้ามาอยู่ในโรง เธอกลับคิดถึงยุนนามากขึ้นไปอีก เพราะตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้พบกับยุนนาอีกเลย มีเพียงแค่โทรหากันเล็กน้อย แต่นั่นก็ไม่สามารถบรรเทาความคิดถึงของเธอได้ จนทำให้เธอเผลอหลุดอาการเหม่อลอยต่อหน้าชายผู้นี้
“วันนี้ดูเธอเหม่อๆชอบกลน่ะ มีอะไรหรือเปล่า” ชายวัยกลางคนถาม ขณะที่รับประทานอาหารในร้านอาหารฝรั่งเศส ณ โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง
“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร คิดเรื่องงานนิดหน่อย” เธอตอบ
“งานหรอ เธอยังไปที่คลับอยู่หรอ” เขาถาม เธอพยักหน้าตอบ
“ถ้ามันลำบากนัก ก็ไม่ต้องไปก็ได้นะ ฉันเองเห็นว่าเธอชอบเล่นดนตรีเลยให้ไปเล่นที่นั่น ไม่ได้บังคับอะไร ถ้ามันทำให้เธอยุ่งยาก ก็ไม่ต้องไปหรอกนะ” เขาบอกในฐานนะเจ้าของคลับนั้น
“ไม่เลยค่ะ ฉันชอบและยังอยากจะเล่นที่นั่นอยู่ ไม่ลำบากหรอกค่ะ” เธอตอบ เพราะที่นั่นเป็นที่เดียวที่เธอจะสามารถเล่นดนตรีให้คนฟังได้ แม้เธอจะรู้อยู่แก่ใจว่า คนพวกนั้นไม่ได้ฟังมันเลยก็ตาม
“งั้นหรอ ถ้างั้นก็ตามใจเธอนะ แต่ว่าหลังแต่งงานฉันไม่ยอมให้เธอไปแล้วนะ” เขาพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน หากแต่เมื่อเธอฟังมันกลับรู้สึกเจ็บปวด แม้จะรู้ดีและเตรียมใจกับเรื่องนี้มานานแล้ว แต่นั่นมันก่อนที่เธอจะได้พบกับยุนนา ผู้หญิงที่เธอเผลอรักจนหมดใจ เมื่อคิดถึงยุนนาเธอก็ยิ่งเจ็บปวด แม้จะรุ้ดีว่าไม่มีทางสมหวัง แต่ใจดื้อดึงก็ไม่ยอมฟัง กลับเอาตัวเข้าไปพัวพันกับยุนนา จนตอนนี้ถอนหัวใจไม่ทันซะแล้ว และเวลาของเธอก็ใหล้จะหมดเต็มที
“อาหารไม่ถูกปากหรอ จะเปลี่ยนร้านไหม” ชายคนนั้นถามเมื่อเห็นเธอไม่แตะอาหาร
“ไม่ค่ะ อร่อยมาก” เธอตอบ
“งั้นก็ทานเยอะๆนะ ฉันไม่อยากได้เจ้าสาวผอมแห้งแรงน้อยนะรู้ไหม” เขาบอก เธอจึงได้แต่เพียงก้มหน้าทานอาหารอย่างขมขื่น อีกสองสัปดาห์จะเป็นวันเกิดอายุครบสิบแปดปีของเธอ และเป็นวันที่ชายคนนี้พร่ำบอกเธอมาตลอดตั้งแต่เธอสิบขวบ ซึ่งเป็นตอนที่เขารับเธอมาเลี้ยง
“เธอจะต้องเป็นเจ้าสาวของฉันนะจองอา เมื่อเธออายุครบสิบแปด เราจะแต่งงานกัน” ชายคนนั้นบอกกับเธอเมื่อตอนที่พบกันครั้งแรก เขาหลงใหลในตัวจองอาตั้งแต่แรกเห็น แม้เธอจะมีอายุได้เพียงสิบขวบก็ตาม (เฒ่าหัวงู)