After School ตอนที่ 11

After School
ตอนที่ 11

เมื่อยุนนาเดินมาส่งจองอาถึงหน้าห้องแล้ว ก็ถึงเวลาที่ทั้งคู่ต้องบอกลากัน
“วันนี้ขอบคุณนะ ฉันสนุกเลย”จองอากล่าว ยุนนาได้แต่พยักหน้า จองอาจึงเปิดประตูจะเข้าห้อง หากแต่ยุนนาไม่อยากให้วันนี้จบเพียงเท่านี้ เธอตัดสินใจเอื้อมมือไปจับแขนของจองอาที่กำลังบิดประตูเปิดออก จองอาตกใจกับการกระทำนั้น ทั้งคู่จึงหันมาสบตากัน
“จองอา”ยุนนาเอ่ย จองอาสบตาและตั้งใจฟังเธอ
“ฉันขอ...ฉันขอ” ยุนนายื่นหน้าเข้าไปใกล้จองอา
“ฉันขอวาดรูปเธอได้ไหม” ยุนนาตัดสินใจพูดออกไป ทำเอาคนฟังลุ้นตัวงอ และผิดหวังนิดหน่อยที่สิ่งที่ร้องขอไม่ใช่อย่างที่เธอคิด (คิดอะไรล่ะจองอา)
“ฮึ..ได้ซิ” จองอาตอบพร้อมยิ้มน้อยๆ จากนั้นทั้งคู่จึงเข้าห้องไปด้วยกัน จองอานำน้ำมาให้ยุนนาแล้วนั่งลงยังโซฟาข้างๆกัน
“แล้ว..จะวาดแบบไหนล่ะ” จองอาถาม ยุนนาทำหน้าอึกอักก่อนจะเปิดกระเป๋าย่ามที่สะพายมาด้วยออก เธอหยิบดินสอและกระดาษสเก็ตออกมา
“อืม....เธอช่วย.....เธอช่วย...ถอดได้ไหม” ยุนนาพูดไม่เต็มเสียงนักคนฟังจึงได้ยินไม่ถนัด
“อะไรน่ะ” จองอาถาม
“ถอดชุดน่ะ คือฉันไม่ได้ลามกนะแค่นิดหน่อย เอ้ย หมายถึง คือ..คือแค่ด้านหลังนะ..ด้านหลังเท่านั้น” ยุนนาพูดตะกุกตะกัก
จองอาได้แต่นิ่งเงียบด้วยใบหน้าตกใจ ยุนนาเห็นดังนั้นจึงเปลี่ยนใจเลยลุกขึ้นเก็บข้าวของ
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันว่ามันก็มากเกินไป เธอไม่ต้องทำก็ได้ เดี้ยวฉัน...” ยุนนาพูดไม่ทันจบจองอาก็สวนขึ้น
“ได้ ฉันจะทำ” จองอาตอบด้วยใบหน้าเรียบแต่สายตาอ่อนโยน ทำให้ยุนนาถึงกับอึ้ง
“แต่ว่าฉันขอไปเตรียมตัวก่อนนะ วันนี้เดินทั้งวันเลย..ฉันอยากอาบน้ำก่อน” จองอาพูดแล้วจึงเดินลับเข้าห้องนอนไป ยุนนาได้แต่ยืนแข็งทื่อมองตาม ก่อนจะนั่งลงยังโซฟาตัวเดิมแล้วกระน้ำดื่มอึกๆจนหมดแก้ว
จองอาเมื่อเดินเข้ามาภายในห้องนอนก็ถอดชุดออกและตรงไปยังห้องน้ำ เธอทำความสะอาดร่างกายอย่างดี ในขณะที่นั่งอยู่ในอ่างก็พลางคิดถึงคนที่รออยู่ข้างนอก คืนนี้เธอต้องโชว์เรือนร่างนี้ให้แก่คนคนนั้น ในใจก็เกิดเต็นรัวขึ้นใบหน้าก็แดงระเรื่อ เธอเอามือมาสัมผัสใบหน้าที่ร้อนวูบวาบเพื่อให้มันบรรเทาลง และจับไปยังหน้าอกตัวเองที่กำลังเต็นตุบๆเพราะก้อนเนื้อข้างในสูบฉีดเลือดอย่างแรงตามความรู้สึกเธอ เช่นเดียวกันกับคนที่นั่งรออยู่ที่โซฟาข้างนอก ตอนนี้หัวใจยุนนาเต็นตุบๆอย่างเร็วจนเธอรู้สึกปวดอกเลยทีเดียว จึงต้องบรรเทาด้วยการเอามือตีที่อกตัวเองเบาๆ
“โอ้ยอย่าเต้นเร็วนักซิโว้ย” ยุนนาบอกกับก้อนเนื้อภายในร่างกาย ทันใดนั้นจองอาก็เปิดประตูออกมา พร้อมกลิ่นหอมๆของสบู่ที่ลอยมาก่อนตัวเธอซะอีก ทำเอายุนนาแทบคลั่ง จองอาเดินออกมาด้วยชุดคลุมอาบน้ำเธอเดินมาหยุดอยู่หน้ายุนนา ทั้งคู่ต่างหลบตากันและนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่จองอาจะพูดทำลายความเงียบนั้นลง
“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ”จองอาถาม จึงทำให้ยุนนาได้สติขึ้น เงยหน้าขึ้นไปเผชิญความขาวเอ้ยความจริงตรงหน้า
“อ้อ...เออ...คือมันต้องใช้เตียงน่ะ” ยุนนาตอบ (ใช้เตียงทำไรครับพี่) จองอาถึงกับทำหน้าตกใจยุนนาเห็นดังนั้นจึงรีบบอก
“คือไม่ใช่ยังงั้นนะ ฉันอยากให้เธอนั่งบนเตียงนะ แค่นั้น” ยุนนาอธิบาย จองอาจึงทำหน้าเข้าใจและเดินนำยุนนาเข้าไปในห้องเธอ เมื่อเข้ามาภายในห้อง ยุนนาก็ให้จองอานั่งตรงขอบเตียงข้างหนึ่ง ส่วนตัวเองขึ้นมานอนที่เตียงอีกฝั่งเพื่อดูตำแหน่งที่นั่งของจองอาว่าตรงกับที่คิดไหม จองอาลอบมองการกระทำของยุนนา ยุนนาดูตั้งใจที่จะจัดองค์ประกอบของภาพมากจึงทำให้จองอารู้สึกผ่อนคลายลง เมื่อจองอาหันไปมองยุนนาอีกทีกลับเห็นเธอนอนมองหล่อนอยู่ด้วยสายตาที่เร่าร้อน หัวใจของจองอาก็เต้นเร็วอีกครั้ง เธอหลบหน้าหนีสายตาอันเร่าร้อนของยุนนา หากแต่ยุนนากลับลุกขึ้นและเข้าไปด้านหลังของจองอา
“จองอา”ยุนนากระซิบข้างหูจองอาด้วยเสียงที่แหบพลาพร้อมลมหายใจอุ่น หัวใจของจองอาเต้นรัวเร็ว ยุนนาเอื้อมมือไปแก้เชือกผ้าคลุมของจองอาออก และค่อยๆถอดมันออกจากร่างหญิงสาว เธอนิ่งอย่างว่าง่ายทำให้ผู้รุกรานได้ใจลูบไล้ไหล่นวลเนียนของเธอ ก่อนจะรวบผมที่แผ่เต็มหลังขาวของเธอไปไว้อีกข้างของด้านหน้า แล้วก้มลงสูดกลิ่นกายสาวหากแต่ไม่ใกล้จนถึงกับสัมผัสผิวเธอ ลมหายใจร้อนถูกปล่อยรดลงยังซอกคอขาว จองอาสั่นด้วยความวาบวามก่อนที่จะหันกลับมามองผู้รุกราน หากแต่เธอจะถูกหยุดการกระทำด้วยการกระซิบข้างหูอย่างเสียงซ่านอีกครั้ง
“อยู่เฉยๆนะ” ยุนนากระซิบบอกก่อนจะพละตัวออกและเริ่มวาดอย่างจริงจัง ทำเอาจองอางงเป็นไก่ตาแตก ที่อยู่ๆอีกคนก็เปลี่ยนท่าทีไปดื้อๆให้อีกคนอารมณ์ค้าง จองอาจึงทำได้แค่เพียงนั่งอยู่เฉยๆตามคำบอกของยุนนา พวกเขานิ่งเงียบอยู่นานเวลาเลื่องเลยไปจนไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว ยุนนายังคงมองร่างของจองอาและวาดภาพอย่างมุ่งมั่น แม้ว่าในห้องนั้นจะมีเครื่องปรับอากาศที่คอยให้ความเย็นแต่ยุนนากลับมีหมดเหงื่อผุดขึ้นตามใบหน้า จนในที่สุดเธอก็วาดเสร็จ ยุนนาถึงกับถอนหายใจราวกับเหนื่อยหอบ ก่อนจะหันไปยังร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวที่นั่งอยู่ขอบเตียง ตอนนี้ยุนนาวาดเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงทำให้สายตาศิลปินแปรเปลี่ยนเป็นเพียงสายตาของยุนนาที่กำลังมองเรือนร่างของหญิงสาวที่ตนหลงไหล ซักพักจองอาก็รู้สึกว่าเสียงขีดเขียนเงียบลงนานแล้วจึงเอ่ยถามขึ้น
“เสร็จแล้วหรอ” จองอาถามจึงทำให้ยุนนาได้สติ
“อ่ะ อือเสร็จแล้ว” ยุนนาตอบพลางคลุมเสื้อคลุมให้จองอา เมื่อใส่เสื้อคลุมเรียบร้อยเธอจึงหันมาหายุนนา
“เออขอบคุณนะ” ยุนนากล่าวขอบคุณ
“ไม่เป็นไร”จองอาตอบอย่างเขินอาย
“งั้น...ฉันกลับก่อนดีกว่า ดึกมากแล้ว” ยุนนากล่าวพลางลุกออกจากเตียง จองอาจะเดินไปส่งเธอแต่ยุนนาบอกไม่เป็นไรเพราะเธอแต่งตัวไม่เรียบร้อย ยุนนาจึงออกไปเก็บข้าวของแล้วออกไป ระหว่างทางเดินกลับบ้านยุนนายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ และนึกถึงเรือนร่างขาวๆของจองอาก็เผลอทำหน้าลามกออกมา ทันใดนั้นยุนนาก็รู้สึกว่าศรีษะถูกของแข็งกระแทกเข้าอย่างแรง เธอล้มลงทันที ชายคนหนึ่งตีเธอด้วยไม้หน้าสามจากนั้นเขาก็เริ่มค้นข้าวของเธอ เขาเจอกระเป๋าเงินและโทรศัพท์ มันไม่ค่อยมากนักทำให้เขาเซ็งนิดหน่อย ก่อนที่จะสักเกตว่าเธอเป็นผู้หญิงมันจึงเกิดความคิดชั่ว ลากเธอเข้าข้างทาง
ฝั่งมงโดพยายามติดต่อยุนนาหากแต่เขาโทรไม่ติด
“เด็กบ้านี่ปิดเครื่องหนีหรอ” เขากล่าวพลางพยายามโทรไปหาเธอ เขากระวนกระวายใจหลังจากที่โทรไปหาเธอที่บ้านแล้วทราบว่าเธอยังไม่กลับ จึงออกไปตามหาเธอทันที เขาตรงไปยังห้องของจองอาที่เขาเคยมาครั้งก่อน จองอาจึงเดินมาเปิดประตู
“ยัยนั่นล่ะ”เขาถามทันทีที่จองอาเปิดประตูออกมา
“ใครค่ะ”จองอาถาม
“อย่าไก๋ดีกว่า เรียกยัยนั่นออกมาได้แล้ว ดึกดื่นแล้วมันอันตราย” เขากล่าว
“เธอคุณหมายถึงยุนนาล่ะก็เธอกลับไปแล้ว”จองอาตอบ ด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก มงโดเมื่อได้ยินดังนั้นก็โมโหเพราะคิดว่าจองอาโกหก
“อย่าให้ฉันต้องเข้าไปค้นนะ นี่เด็กบ้าออกมาน่ะยัยลูกลิง!”เขาตะโกนเรียกยุนนา จนทำให้ห้องข้างๆเปิดประตูออกมาดู
“ฉันบอกแล้วว่าเขาไม่อยู่นี่ คุณกลับไปเถอะ” จองอารีบไล่เขากลับก่อนจะก่อกวนชาวบ้านมากกว่านี้
“ฮึ..กลัวเสี่ยเธอจะมาเห็นรึไง” มงโดพูดขึ้น
“คุณพูดเรื่องอะไรไม่ทราบ” จองอาถามเสียงเขียว
“คบกิ๊กเป็นผู้หญิง เสี่ยเธอจะได้คิดว่าเป็นเพื่อน ได้ทั้งขึ้นทั้งร่องฉลาดจริงๆ มืออาชีพมาก” เขาพูดเหยียดหยามเธอ จองอาโมโหสุดขีดห้ามตัวเองไม่ไหว จึงตบหน้าเขาอย่างแรง
“กรุณากลับไปเถอะค่ะ ยุนนาไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆ” จองอาพูดก่อนจะปิดประตูดังปัง มงโดลูบรอยฝ่ามือบนหน้าอย่างเซ็งๆและเดินออกมา เขาเดินไปทางหมายจะไปบ้านยุนนาหากแต่มาสะดุดเข้ากับย่ามอันนึงที่อยู่บนพื้นถนน เขาจึงหยิบมันขึ้นมาดู
“นี่มันของยัยนั่นนิ” เขาจำได้ทันทีว่าเป็นของยุนนา จึงกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็เห็นรอยลากเข้าไปข้างทางเข้าเดินตามไปก็พบชายคนหนึ่งกำลังค่อมร่างยุนนาอยู่ เสื้อผ้าเธอถูกฉีกขาดอีกทั้งเลือดก็ออกเต็มศรีษะ เขาสติขาดทันทีที่เห็นภาพนั้น จึงตรงเข้าไปทำร้ายชายคนนั้น เขาทั้งเตะทั้งต่อยด้วยแรงโมโห ชายคนนั้นถึงกับร้องโอดโอยขอชีวิต เมื่อซ้อมจนหนำใจเขาก็ได้สติเข้าไปอุ้มร่างเธอ
“ยุนนา..ยุนนา” เขาร้องเรียกเธอ ไม่นานนักยุนนาก็ถูกส่งไปยังโรงพยาบาล เมื่ออีซานรู้ข่าวจึงรีบตามมาทันที
“มงโด ยุนนาเป็นไงบ้าง” อีซานเห็นมงโดยืนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ตามตัวเขาเต็มไปด้วยเลือดของยุนนา อีซานเดินเข้ามาใกล้เขา มงโดวางศรีษะลงบนไหล่ของอีซาน อีซานรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของมงโด จึงไม่ได้ต่อต้านอะไรกับการกระทำนี้