After School
ตอนที่ 12
รุ่งเช้าแสงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาภายในห้อง ทำให้คนที่หลับอยู่ลืมตาขึ้นเพราะแสงนั้น และอาการปวดหัวจนแทบระเปิดก็เกิดขึ้น
“โอ้ยยย เจ็บ” ยุนนาร้องขึ้นทันทีที่รู้สึกตัว ทำให้ชายสองคนที่นอนเฝ้าเธอตื่นตาม
“ยุนนา รู้สึกตัวแล้วหรอ” อีซานเอ่ยถามเป็นคนแรก
“พี่ซาน อาจารย์” ยุนนาทักพวกเขาอย่างอ่อนแรง มงโดจึงเอาน้ำให้เธอดื่มและช่วยปรับเตียงให้เธอลุกนั่ง
“นี่หนูเป็นอะไรหรอ” ยุนนาถามมงโด เขาได้แต่นิ่งเงียบไม่กล้าตอบ
“เธอถูกปล้นนะ” เป็นอีซานที่ตอบให้ ยุนนาจึงพยายามคิดถึงเรื่องราวเมื่อคืนแต่นั่นกับทำให้เธอปวดหัวหนัก
“โอ้ย.....” ยุนนาร้องด้วยความเจ็บปวด
“ยัยบ้าเอ้ย เธอมันบ้าที่สุด เป็นผู้หญิงยิงเรือกลับมืดๆค่ำๆแบบนั้นได้ไงกัน นี่ถ้าฉันไปไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้นหึ” เขาด่าเธอยกใหญ่ จนยุนนาทำหน้างงเพราะยังลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก โชคดีที่เธอไม่ได้เป็นอะไรมากเพียงแค่หัวแตกจากการถูกตีเท่านั้นสักพักเธอก็จำทุกอย่างได้
“ภาพ! ภาพล่ะอาจารย์ ภาพจองอาล่ะ” เธอถามขึ้นทันทีที่นึกออก สร้างความฉุนเฉียวแก่มงโดนัก
“ไม่รู้..ถูกโจรมันเอาไปแล้วมั้ง” เขาตอบ เธอทำหน้าเศร้าทันที จึงทำให้มงโดพูดความจริงออกไป
“ฉันล้อเล่น ฉันเก็บเอาไว้ให้แล้ว” เขาบอก ยุนนาจึงยิ้มออกทันที
“ขอบคุณนะอาจารย์” ยุนนากล่าวเสียงหวาน มงโดหมันเขี้ยวทำท่าจะโขกศรีษะเธอแต่ก็ยั้งมือไว้
“เอาล่ะๆ เลิกเล่นเป็นเด็กได้แล้ว ยุนนาฉันไม่ได้บอกพ่อแม่เธอเรื่องนี้หรอกนะ ฉันเกรงพวกท่านจะรับไม่ไหวนะ” อีซานบอก
“ดีแล้วล่ะค่ะ ฉันก็ไม่อยากให้พ่อแม่รู้เหมือนกัน” ยุนนาตอบ
“เพราฉะนั้นจนกว่าเธอจะหายก็ไปพักอยู่กับฉันซะ ฉันบอกพ่อแม่เธอแล้วว่าจะให้เธอเข้าคอร์สพิเศษ” มงโดกล่าว
“หา? คอร์สพิเศษ” ยุนนากล่าวด้วยเสียงงงๆ
“ใช่ เธอจะเข้าประกวดนี่ ยังไม่ได้ลงสีเลยใช่ไหมภาพเธอนะ งั้นก็ใช้เวลาที่เหลือนี้ทำมันซะนะ” อีซานกล่าว ยุนนาพยักหน้ารับแบบจำใจ หลังจากตัวร่างกายเรียบร้อยและหมอยืนยันว่าไม่เป็นอะไรแล้ว มงโดก็พายุนนาไปที่บ้านเขา แม้ครั้งนี้จะเป็นครั้งที่สองที่เธอได้มาที่นี่ แต่เธอก์เพิ่งได้สำรวจมันอย่างเป็นจริงก็ครั้งนี้
“บ้านอาจารย์นี่ ก็เรียบร้อยกว่าที่คิดไว้นะ” ยุนนากล่าวขึ้น
“ทำไม เธอคิดว่าบ้านฉันต้องเป็นยังไงหรอ” มงโดถาม
“ก็แบบ จารย์เป็นศิลปินใช่ป่ะ แล้วยังเป็นผู้ชายอีก แถมยังเป็นคิมมงโดอ่ะนะ มันก็น่าจะแบบ” ยุนนาอธิบาย นั่นทำให้มงโดเกิดอาการเคืองขึ้นมา
“ทำไมเป็นฉันมันทำไมหรอ ห่ะ? ยัยเด็กนี่” มงโดเอ็ดเข้าให้ ยุนนาจึงทำท่าแลบลิ้นปลิ่นตา วิ่งหลบมะกอกของมงโด จึงไปเจอเข้ากับตู้โชว์รางวัลมากมายของมงโดเข้า
“โหรางวัลอือเลย” ยุนนาหยุดมองอยู่หน้าตู้ พอดีกลับที่มงโดเดินมาข้างๆ
“อ้อนี่หรอ หมอนั่นมันจัดน่ะ ฉันไม่สนใจรางวัลพวกนี้เท่าไรหรอกตอนแรกว่าจะทิ้งๆไปด้วยซ้ำ แต่หมอนั่นโมโหใหญ่ ซื้อตู้มาแล้วจัดเรียงซะเรียบ” มงโดเล่าด้วยร้อยยิ้ม เป็นใบหน้าที่ยุนนาแปลกใจมากที่เห็น จึงรู้สึกสะกิดใจบางอย่าง
“งั้น ชั้นวางหนังสือนั่นล่ะ ใครทำ” ยุนนาชี้ไปยังชั้นวางหนังสือ
“หมอนั่นก็ทำ” เขาตอบ
“ชั้นโชว์ของประดับตกแต่งบ้าน” ยุนนาชี้ไปยังชั้นโชว์ของประดับตกแต่งบ้านอีก
“ก็หมอนั่นนะซิ คิดว่าชั้นมีอารมณ์ซื้อของปัญญาอ่อนพวกนั้นมาจัดหรอ” เขาตอบ ยิ่งทำให้ยุนนาคิดหนัก
“งั้นใครจัดบ้านนี้ทั้งหมด” ยุนนาถาม มงโดหันไปมองหน้ายุนนา
“ฉันก็บอกแล้วไงว่าหมอนั่น” มงโดตอบด้วยอารมณ์รำคาญเล็กๆ
“แล้วหมอนั่นนี่หมอไหนอ่ะ” ยุนนาถามอีก
“ก็เจ้า...” มงโดยังไม่ทันได้ตอบ อีซานก็โผล่มา
“มากันแล้วหรอ ฉันซื้ออาหารมาทำเยอะเลย ยุนนาชอบปูรึเปล่า ฉันซื้อปูมานะ เดี้ยวทำซุปปูกินกันนะ” อีซานพูดขึ้น ยุนนาจึงใช้สมองอันชาญฉลาดของตนประมวลผลข้อมูลทั้งหมด และก็ได้คำตอบจึงหัวเราะออกมาทันที ทำให้ชายทั้งสองมองเธออย่างประหลาดใจและพลางคิดไปว่าคงเป็นเพราะสมองเธอได้รับความกระทบกระเทือน ระหว่างที่ยุนนาอยู่ที่บ้านมงโด อีซานเองก็มาอยู่ที่นี่ด้วย(เอหรือว่าอยู่ที่นี่อยู่แล้ว) เธอยังไปเรียนตามปกติหลังเลิกเรียนก็มาศึกษาเทคนิคเพิ่มเติมจากมงโด พร้อมๆกับลงสีภาพของจองอาไปด้วย จนถึงเวลาส่งผลงาน ยุนนาพอใจกับผลงานที่เธอวาดมากเช่นเดียวกับมงโด ภาพนี้สื่อได้ถึงอารมณ์ของภาพดีมาก ยุนนาใช้เทคนิควาดภาพให้ออกมาในมุมมองเดียวกับคนที่นอนอยู่บนเตียง และตื่นขึ้นมาพบกับคนรัก เมื่อมองดูภาพจะไม่รู้สึกว่าตนมองภาพอยู่ แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองนั้นเข้าไปอยู่ในภาพจริงๆ สีที่เธอลงสื่อถึงอารมณ์และความสัมพันธ์ทั้งนุ่มนวลและเร่าร้อน เหมือนดั่งความสัมพันธ์ของชายหญิง ทุกๆรายละเอียดทำให้ผู้ที่เห็นภาพนี้นึกถึงคนรักของตน ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง หลังส่งผลงานยุนนาก็กลับบ้านของเธอ
ขอบคุณที่มีผลงานดีๆมาให้ติดตาม บางคำยังพิมพ์ผิด แต่เถือว่าเก่งมากที่สามารถแต่งได้ถึงขนาดนี้ เป็นกำลังใจให้ มีผลงานให้ติดตามต่อไปเรื่อยๆนะจะคอยติดตามจ๊ะ
ตอบลบ