After School ตอนที่ 8

After School
ตอนที่ 8

เมื่องานศพจอมปลอมเสร็จสิ้นยุนนาก็กลับมาเรียนตามปกติ เพียงแต่ไม่มีพี่ชายของเธอมาเรียนด้วยเท่านั้น
“นักเรียนทุกคน นี่ก็ใกล้ช่วงเวลาสำคัญที่ทุกคนรอคอยแล้วนะ การแข่งขันศิลปะระดับมัธยมศึกษาทั่วประเทศจะมีในสัปดาห์หน้าแล้ว ขอให้นักเรียนทุกคนพบแรงบันดาลใจในการวาดและตั้งใจวาดอย่างเต็มที่นะ” อาจารย์ประจำชั้นกล่าว
“การแข่งขันศิลปะระดับมัธยมศึกษาหรอ” ยุนนาพึมพำกับตัวเอง พลางนึกถึงพี่ ยุนโฮตื่นเต้นเสมอเมื่อถึงเวลานี้ เขาจะตะเวนออกไปที่ต่างๆเพื่อหาแรงบันดาลใจ และกลับมาวาดมันอย่างตั้งใจ แม้จะไม่เคยได้รางวัลแต่เขาก็ไม่เคยคิดที่จะเลิก ผิดกับยุนนาเธอไม่เห็นถึงความสำคัญของมันเท่าไหร่ และเพราะพี่เธอตั้งใจกับมันมากเธอจึงไม่อยากเป็นคู่แข่งกับพี่ทุกปีเธอจะส่งแบบขอไปที หากแต่ปีนี้เธอตั้งใจว่าจะทำในส่วนของพี่แทนเอง
“อาจารย์ อาจารย์หาแรงบันดาลใจจากที่ไหนอ่ะ” ยุนนามักมานั่งอยู่ที่ห้องทำงานของมงโดเป็นประจำ
“อะไรของเธอ อยู่ดีๆก็ถาม” เขาที่กำลังตรวจการบ้านอยู่จึงหยุดชะงัก
“ก็จะมีการแข่งขันศิลปะระดับมัธยม หนูกะว่าจะคว้าแชมป์ให้ได้นะ” เธอพูดอย่างตั้งใจ แต่ทำให้มงโดหัวเราะก๊าก
“หน้าอย่างเธอเนี่ยนะ ฮ่าๆๆๆ” เขาชี้หน้าเธอพร้อมหัวเราะ
“ทำไมล่ะ โธ่เอ้ยแค่แชมป์ระดับมัธยม ที่ผ่านมาหนูไม่ได้ตั้งใจเท่านั้นล่ะ คอยดูปีนี้เถอะหนูจะคว้าแชมป์ให้ได้เลย” เธอพูดอย่างหึกเหิมจากนั้นก็ทำหน้าเศร้า
“พี่ยุนโฮเองก็คงอยากแข่งเหมือนกัน” เธอพูดอย่างรำลึกถึงผู้เป็นพี่ มงโดจึงเข้าใจถึงจุดประสงค์เธอ เขาจึงเดินไปขยี่หัวเธอ
“โธ่เอ้ยมันจะยากอะไร แค่หาแรงบันดาลใจนะ มันมีอยู่ทุกที่นั่นล่ะ แล้วแต่ว่าเธอจะไปที่ไหน” เขาเอ่ย หากแต่ยุนนาไม่เข้าใจที่เขาพูดเลย สุดสัปดาห์นั้นเธอจึงวางแผนเดินทางเพื่อไปหาแรงบันดาลใจ แต่ก็นึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นได้ มือเลยกดโทรศัพท์ไปตามใจที่เรียกร้อง
“หวัดดี เป็นไงบ้าง” ยุนนาทัก
“ใครน่ะ โทรมาไม่บอกชื่อ” ปลายสายกับตอบตัดลอน
“เอ้าจองอานี่ฉันไงยุนนาอ่ะ จำไม่ได้หรอ” ยุนนาพูด
"ยุนนาไหนหรอฉันจำได้ว่าไม่เคยมีเพื่อนชื่อยุนนานะ” เธอยังคงตอบทำลายน้ำใจอยู่ ยุนนาถึงกับจ๋อยแต่ก็ทำหน้ามึนพูดขึ้น
“ก็แน่ล่ะ เราไม่ได้เป็นเพื่อนกันนี่” ยุนนาพูดแล้วอมยิ้ม อีกฝ่ายนิ่งไปซักพักก็หน้าแดงทันทีเมื่อนึกถึงเหตุการณ์คืนนั้นขึ้นมา
“งั้น..งั้นเป็นอะไรล่ะ” หญิงสาวจึงจี้ถาม
“อ้า..นั่นสิเป็นอะไรดีน้า ถ้าไม่เป็นเพื่อนก็คงเป็น....คนรู้จักไง” ยุนนาเฉลย เล่นเอาคนลุ้นฟังใจหาย จึงโมโหใส่
“ถ้าไม่มีธุระก็แค่นี้นะ” หญิงสาวรีบตัดบท
“อ่ะเดี้ยวซิ ไปเที่ยวกันนะ” ยุนนารีบพูดเพราะกลัวอีกคนตัดสายทิ้ง หากแต่อีกฝ่ายเมื่อได้ยินดังนั้นกลับหน้าบาน
“แล้วไปไหนล่ะ” หญิงสาวถาม
“ก็..ไม่รู้อ่ะ” ยุนนาตอบอย่างสิ้นคิด เพราะเธอเองก็จนปัญญา ครั้นจะให้บอกว่าไปตามหาแรงบันดาลใจก็เกรงว่าอีกฝ่ายคงยิ่งงงนัก
“แล้วไปวันไหนล่ะ” แต่หญิงสาวกลับไม่ซักถาม นี่ล่ะน้าใจมันไปก่อนตัวแล้วนี่
“เสาร์นี้”ยุนนาตอบ
“อืม งั้นเจอกันหน้านัมซันทาวเวอร์ 10โมงนะ” หญิงสาวบอกสถานที่นัดพบ
“หา 10 เลยหรอ” ยุนนาร้องท้วง
“ทำไมล่ะเช้าไปหรอ” หญิงสาวถาม
“เปล่าสายไป เจอกันเช้าๆเถอะ จะได้อยู่ด้วยกันนานๆ” ยุนนาหยอด
“งั้น 7 โมงล่ะกัน” หญิงสาวพูดพลางอายม้วนกับตัวเอง
“อืมไว้เจอกันนะ” ยุนนากล่าวลาก่อนจะวางสาย หัวใจพองโตจนรู้สึกคับหน้าอกเลยทีเดียว
เช้าวันเสาร์ เสียงโทรศัพท์ดังรบกวน ยุนนาตั้งแต่เช้า
“ฮัลโหล ใครอ่ะ” ยุนนารับอย่างงัวเงีย
“นี่ยังไม่ตื่นอีกหรอ นัดให้คนอื่นเขามารอได้เป็นชั่วโมง” เสียงโมโหของจองอาแทบจะแผดเผามือถือเครื่องน้อยๆเลยทีเดียว และช่วยปลุกโสตประสานของยุนนาให้สะดุ้งตื้นได้อย่างฉับพลัน ยุนนาเด้งตัวขึ้นรีบวิ่งผ่าน้ำและแต่งตัว เธอคงทำลายสถิติโลกในการอาบน้ำแต่งตัวเร็วที่สุดเป็นแน่เพราะเวลาไม่ถึงห้านาทีเธอก็วิ่งปู๊ดออกจากบ้านไป ตรงไปยังนัมซันทาวเวอร์จุดนัดพบครึ่งชั่วโมงในการเดินทาง ขณะนี้เวลา 8โมง 32 นาที
“ขอโทษจ้าๆๆๆ”ยุนนามาถึงก็ยกมือไหว้ปลกๆ ขอโทษขอโพยจองอายกใหญ่ เพราะเธอมัวแต่ตื่นเต้น และเลือกชุดทั้งคืนจนนอนดึก สุดท้ายเธอก็หยิบชุดที่ใส่ง่ายใกล้มือออกมา จองอานิ่งเงียบหน้าบูดบึ่ง เธอเองก็ตื่นเต้นเช่นกันและเลือกชุดอย่างยากลำบาก กว่าจะได้นอนก็ดึกดื่น แล้วต้องรีบตื่นแต่เช้าเพราะกลัวคนนัดรอนานที่ไหนได้ เขากลับไม่ให้ความสำคัญลืมนัดหล่อนนอนหลับสบายใจ จองอาจึงโกรธมากจนไม่อยากจะมองหน้ายุนนาเลย
“ฉันกลับล่ะ” จองอาพูดพลางเดินกลับ แต่ยุนนาดึงมือเธอไว้
“เดี้ยว ฉันขอโทษจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจจะให้เธอรอ แต่ว่า” ยุนนาพยายามหาคำมาง้อเธอ
“แต่อะไรล่ะ เธอเห็นฉันไม่สำคัญใช่ไหมล่ะ ถ้ายังงั้นก็ไม่น่าจะต้องชวนฉันออกมา” จองอาประชด
“ก็ฉันอยากเจอเธอนี่ ฉันอยากอยู่กับเธอ” ยุนนาตอบ
“งั้นทำไมถึงให้ฉันรอล่ะ” จองอาพูดเหมือนจะร้องไห้ ยุนนาเห็นดังนั้นก็เศ้ราใจที่เป็นเหตุให้เธอต้องเสียใจ
“เพราะฉันมันโง่เอง ฉันมันไม่ได้เรื่อง งี่เงาที่สุด บ้าบอ บื้อ บ๊อง...” ยุนนาพูดด่าตัวเองไม่หยุดจนจองอาต้องเอามือมาปิดปาก ทั้งคู่สบตากัน และต่างยิ้มออกมา ยุนนายื่นมือมาจับมือที่จองอาปิดปากเธอไว้
“หายโกรธแล้วนะ” ยุนนาถาม
“ใครโกรธกันล่ะ” จองอาตอบ
“โอเคจ้า ไม่ได้โกรธเลย”ยุนนาจึงพูดประชดใส่ จองอาถึงกับมองตาเขียวเข้าให้ และทั้งคู่ก็เดินจูงมือกันไป
“ไปไหนกันดีล่ะ”ยุนนาถามขึ้นและหันไปมองจองอา
“สวนสัตว์ดีไหม” จองอาเสนอ
“หา?สวนสัตว์เนี่ยนะ” ยุนนาสะอึก
“ทำไมล่ะ” จองอาพูดด้วยน้ำเสียงเง้างอน
“ก็...ดีไง ดีมากเลย กำลังอยากไปอยู่เชียว” ยุนนาตอบ จึงทำให้จองอายิ้มออกมาได้
“เฮ้อสวนสัตว์เนี่ยนะ นี่มาทัศนศึกษาโรงเรียนอนุบาลรึยังไง” ยุนนาคิดในใจขณะเดินเข้าสวนสัตว์
“คิดอะไรน่ะ” จองอาหันมาถาม ราวกับอ่านความคิดยุนนาได้
“อ่ะเปล่าจ๊ะ ดูโน่นสิน่ารักจังเลยตัวกินมด” ยุนนาชี้ไปยังกรงสัตว์ให้จองอาดู
“เฮ้อ ตู โคตรหวีตเลย” ยุนนายังคงคิดต่อ
“เอาเถอะเผื่อว่าแรงบรรดาลใจมันจะซ่อนอยู่ที่นี่ก็ได้” นี่ก็คิดจ้า
ยุนนามองจองอาที่ร่าเริงเพราะเห็นเหล่าสัตว์นานาชนิด ก็รู้สึกพอใจ
“วันนี้จองอาน่ารักจังเลย แต่งตัวก็น่ารัก ใส่กระโปรงสีชมพู ไม่ยาวมากไปไม่เกะกะ หือ? เกะกะไรฟ่ะ...ฮ่าๆๆๆ” นี่เริ่มจะคิดไปใหญ่
“ยุนนาถ่ายรูปหน่อย” จองอาเรียกยุนนาให้ไปถ่ายรูปให้เธอ เมื่อถ่ายให้จองอาเสร็จเธอก็ชวนยุนนาถ่ายด้วยกัน
“มาถ่ายด้วยกันซี่” จองอาพูดพร้อมกวักมือ“ถ่ายยังไงล่ะ ใครจะกดชัตเตอร์” ยุนนาถาม จองอาจึงดึงกล้องมาจากมือยุนนามาถือไว้แล้วเขยิบเข้าไปชิดตัวเธอ จองอาซบลงไปที่ไล่ของยุนนา โดยที่มืออีกข้างของเธอก็กดชัดเตอร์ ยุนนายังไม่ได้ตั้งตัวจึงถูกถ่ายในสภาพเหวอ เพราะมัวแต่ตื่นเต้นที่จองอาเข้ามาซบ
_____________________________
ขอกระจายความหวานไปต่อตอนหน้านะจ๊ะ