After School ตอนที่ 2

After School
ตอนที่ 2

เช้าวันต่อมามีข่าวใหญ่โตเรื่องการพบศพสารวัตใหญ่ผู้คุมท้องที่ถูกจับถ่วงน้ำตายอนาจ ยุนนาตื่นขึ้นมาทันดูข่าวเช้าเรื่องนี้พอดี เธอกำลังกระดกนมดื่มอยู่ก็สำลักพรวดออกมาทำให้ทุกคนบนโต๊ะอาหารหันมามองที่เธอเป็นตาเดียว
“เป็นอะไรไปยุนนา” พ่อเอ่ยถามเธอ
“เอ่อเปล่าค่ะ หนูลืมทำการบ้านจะรีบไปเรียนแต่เช้านะค่ะ” เธอพูดพลางลุกพรวดออกจากโต๊ะและออกไป ยุนโฮเห็นดังนั้นจึงรีบลุกตามทันที แต่เขาก็ไม่ลืมหยิบขนมปังติดมือไปให้น้องของเขาด้วย ระหว่างทางไปโรงเรียนยุนนาเอาแต่คิดถึงเรื่องข่าวนั่นที่ดู เธอจำหน้าเขาได้ขึ้นใจสารวัตที่เห็นในข่าวเป็นคนเดียวกับชายที่ถูกมัดเมื่อวานแน่ๆ ยุนนารู้สึกมวลท้องจะลูบมันเพื่อบรรเทา ยุนโฮเห็นดังนั้นจึงยื่นขนมปังให้
“หิวล่ะซิวิ่งออกมาแบบนั้น เอ้า” ยุนนามองเขาด้วยสายตาขอบคุณและหยิบขนมปังมากิน เขาช่างเป็นพี่ชายที่แสนดีของเธอเหลือเกิน
ทางโรงเรียนศิลปะ วันนี้มีอาจารย์ใหม่มาสอน เขาเป็นศิลปินชื่อดังที่ทั่วโลกยอมรับ คิมมงโด ศิลปินผู้เป็นตำนานแห่งเกาหลี วันนี้เขาจึงมาโรงเรียนแต่เช้า เขาเข้ามายังห้องพักครูรวมเพื่อจะทักทายคุณครูท่านอื่นๆ หากแต่ก็ยังไม่มีผู้ใดมา
เขาเหลือบไปเห็นกองกระดาษกองนึงจึงหยิบขึ้นดู มันเป็นภาพวาดของเหล่านักเรียนที่ออกไปวาดนอกสภานที่เมื่อวานนั่นเอง เข้าพลิกมันดูทีละอันและมาสะดุดเข้ากับภาพภาพหนึ่ง มันแตกต่างจากภาพอื่นสิ้นเชิง เขาจึงพลิกด้านหลังดู ปรากฎเป็นชื่อ ซินยุนนา 13/6/2010 สวนสาธารณะชีจัง เขาครุ่นคิดซักครู่ก่อนจะดึงภาพออกจากกองและเก็บไว้ ทันใดนั้นอาจารย์คนนึงก็เดินเข้ามา
“อ่า อรุณสวัสดิ์ครับมาแต่เช้าเลยนะครับอาจารย์...อ่าอาจารย์คิมมงโด” อาจารย์คนนั้นตกใจมากที่เห็นมงโด เขาชื่นชอบผลงานของมงโดมาก
“ผมเป็นแฟนผลงานของอาจารย์เลยนะครับ” เขากล่าว
“ขอบคุณครับ อรุณสวัสดิ์เช่นกันครับ” มงโดตอบ ก่อนที่อาจารย์คนนั้นจะไปทางด้านหลังของมงโด
“อ่ามาอยู่นี่เอง แย่จริงครับผมลืมการบ้านนักเรียนไว้ที่โรงเรียนเลยยังไม่ได้ตรวจเลย” เขากล่าวถึงกองภาพวาดที่มงโดเพิ่งจับไป
“เอ๊ะเป็นภาพวาดอะไรรึครับ” มงโดทำเป็นถามอย่างสนใจ
“ครับเมื่อวานผมพานักเรียนไปสวนสาธารณะชีจังที่ในเมืองมานะครับ เลยให้พวกเขาวาดรูป” เขาอธิบาย
“ยังงั้นหรอครับฝีมือดีๆกันทั้งนั้นเลยนะครับ ถ้าอาจารย์ไม่ว่าอะไรผมขอตรวจแทนได้ไหมครับ นี่เก็บคะแนนรึเปล่า” มงโดกล่าว
“อ้อไม่ครับไม่เก็บแค่เช็คชื่อเท่านั้น แต่จะดีรึครับ” เขากล่าวอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรครับ ผมสนใจภาพพวกเขามากเลย งั้นรบกวนขอรายชื่อนักเรียนด้วยนะครับเดี้ยวผมเช็คให้” มงโดยืนยัน
“งั้นก็รบกวนด้วยนะครับ” เขากล่าวพร้อมยื่นใบเช็คชื่อให้ จากนั้นมงโดจึงหยิบกองภาพวาดไปยังห้องทำงานส่วนตัวของตัวเองซึ่งอาจารย์ใหญ่จัดให้เขาเป็นพิเศษ
เมื่อยุนนามาถึงที่โรงเรียนก็ตรงมายังห้องพักครู เธอมุ่งไปหาอาจารย์ประจำชั้นที่สอนเธอ
“อาจารย์ค่ะ หนูขอภาพที่วาดเมื่อวานคืนได้ไหมค่ะ คือหนูวาดผิดน่ะค่ะ” เธอกล่าว
“อะไรกันยุนนา ภาพวาดเมื่อวานหรอ...ไม่ได้อยู่กับอาจารย์แล้วนะ คือพอดีอาจารย์คิม เอ่ออาจารย์คิมมงโดนะ เขามาเป็นอาจารย์ใหม่ที่นี่ เขาสนใจผลงานพวกเธอก็เลยขออาจารย์ไปตรวจเองนะ” คำตอบนี้ทำให้ยุนนาตกใจมากทั้งตกใจที่ภาพไม่อยู่และตกใจเมื่อรู้ว่าศิลปินในดวงใจของเธอมาสอนที่นี่
“จริงหรอค่ะ อาจารย์คิมมงโดจะมาสอนที่นี่ โห้สุดยอดๆๆๆ” เธอกระโดดโลดเต็นใหญ่ แต่ก็นึกถึงจุดประสงค์แรกของตนได้
“แล้วอาจารย์เขาเอาภาพวาดไปไหนแล้วอ่ะค่ะ” เธอถาม
“อืมคงเป็นห้องส่วนตัวของท่านนะ อยู่ทางตึกศิลปะเก่านะ” เมื่อได้ยินดังนั้นเธอจึงรีบไปตามคำบอก เธอเดินมายังตึกศิลปะเก่า ที่นี่ไม่ค่อยได้ใช้สอนเท่าไหร่แล้ว เป็นที่สอนเฉพาะคลาสระดับสูงเท่านั้น ส่วนมากจะใช้เป็นที่ฝึกซ้อมไม่ก็เก็บตัวของเหล่าศิลปินในสังกัดโรงเรียน เธอไม่เคยมาที่นี่จึงอยากจะดูให้รอบๆ เธอเดินเข้าไปทางหลังตึกเดินขนาบไปตามกำแพงของตึกและชนเข้าอย่างจังกับชายคนหนึ่ง จนเธอล้มก้นจ่ำเบ้า
“โอ้ย...ใครว่ะ” เธอค่อยๆเงยหน้าดู ก็เห็นเป็นชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของเธอ มือหนึ่งล้วงกระเป๋าอีกมือคีบบุหรี่สูบกำลังมองดูเธออยู่
“นี่ลุง...เดินไม่ดูคนรึไง” เธอตะโกนใส่เขา ชายหนุ่มผู้ถูกเรียกว่าลุงก็ฉุนเฉียว
“เฮ้ๆ พูดให้ดีๆนะใครลุง เธอตะหากละที่ไม่มองทาง เดินมาชนฉัน แล้วนี่เธอเป็นใครเนี่ยเข้ามาที่นี่ได้ยังไง” เขาตอกกลับและถามด้วยความสงสัยที่เห็นเด็กผู้หญิงอยู่ในโรงเรียนศิลปะแห่งนี้
“ฉันอยู่นะมันไม่แปลกหรอกก็ฉันเรียนที่นี่ ว่าแต่ลุงเถอะเข้ามาหาลูกหรอ” เธอตอบ คำตอบของเธอสร้างความแปลกใจให้เขา
“ที่นี่มีนักเรียนหญิงด้วย ไม่เห็นเคยรู้มาก่อน” เขาถามด้วยความฉงน เมื่อนึกย้อนไปสมัยที่ตนเรียนที่นี่หรือที่ผ่านๆมาไม่เคยมีนักเรียนหญิงมาก่อนเลย
“แน่ล่ะก็ฉันไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดานี่” เธอพูดอย่างยกยอตัวเอง
“ทำไมเธอมีหางหรือไง” เขาจึงแหย่เข้าให้ ทำให้เธอฉุน จนต้องทำหน้านิ่วใส่
“ฉันเป็นผู้หญิงคนแรกที่สอบเข้าที่นี่ได้ และสอบเข้าได้คะแนนเต็มด้วย” เธอพูดด้วยท่าทางภาคภูมิ
“เฮอะ ฮ่าๆๆ สงสัยข้อสอบที่นี่มันจะรั่วซะละมั่ง ไม่ก็มาตรฐานต่ำ ขนาดเด็กปัญญาอ่อนแบบนี้ก็ทำคะแนนเต็มได้” เขาพูดพลางหัวเราะ นั่นยิ่งทำให้เธอโมโหหนักคิดคำที่จะต่อว่าเขา แต่เขากลับพ่นควันใส่หน้าเธอ จากนั้นก็เดินหนีไป เธอได้แต่มองตามอย่างโกรธแค้น
“ฝากไว้ก่อนเถอะลุง” เธออาฆาต จากนั้นจึงมุ่งขึ้นตึกไปยังห้องพักครูของมงโดแต่ก็หาไม่พบจนออดเข้าเรียนดังขึ้น เธอจึงต้องกลับมาเข้าชั้นเรียน
“เอาล่ะนักเรียน วันนี้อาจารย์มีอาจารย์คนใหม่มาแนะนำ ท่านจะมาสอนพวกเธอในวิชาศิลปะขั้นสูงนะ อาจารย์ท่านนี้คือ อาจารย์คิมมงโด” อาจารย์ประชั้นชั้นกล่าวแนะนำ มงโดก็เดินเข้ามาข้างในห้อง สร้างเสียงฮือฮายกใหญ่ หากแต่มีเพียงคนเดียวที่ตกใจสุดขีด นั่นคือยุนนา เธอไม่คิดว่าตาลุงหลังตึกที่เธอยืนเถียงอยู่ยกใหญ่จะเป็นอาจารย์คิมมงโด เธอรู้สึกได้เลยว่า ชะตาเธอขาดซะแล้ว
“ให้ตายเถอะยุนนา แกนี่ตาไม่มีแววจริงๆ” เธอพึมพำกับตัวเองพลางใช้มือเขกมะกอกตัวเอง
“สวัสดีนักเรียนทุกคน ฉันยินดีมากที่ได้มาสอนที่นี่ ที่นี่เป็นโรงเรียนเก่าของฉันที่ฉันได้เรียนรู้อะไรมากมาย และหวังว่าพวกเธอก็จะได้ความรู้และประสบการณ์ที่ดีจากที่นี่เช่นกันนะ ฉันจะพยายามเต็มที่ ฝากตัวด้วยแล้วกัน” ทุกคนปรบมือเมื่อเขาพูดเสร็จ เหล่านักเรียนต่างยิ้มหน้าบานเมื่อรู้ว่าศิลปินชื่อดังอย่างเขามาสอน
“งั้นเรามาทำความรู้จักกันหน่อนดีกว่า แต่ละคนช่วยแนะนำตัวกันหน่อยนะ” มงโดพูด นักเรียนซึ่งนั่งอยู่หัวแถวจึงลุกขึ้นแนะนำตัว และไล่เรียงไปเรื่อยๆ จนมาถึงยุนนาเธอไม่อยากลุกขึ้นยืนเลย
“เอ่อ...ซิน..ยุน..ยุนนาค่ะ” เธอยืนช้าๆ และพูดเสียงเบาๆ หลบหน้าหลบตา แต่นั่นไม่ได้ช่วยอะไร มงโดจำเธอได้ทันที
“อ้อนักเรียนหญิงที่ทำคะแนนเต็มนั่นเอง เอ้าเสียงดังฟังชัดหน่อยซิ เมื่อกี้ยังด่าฉันฉอดๆเลย” เขารำเลิก เธอจึงทำหน้าเสียและกลั้นใจพูดออกไปดังๆ
“ซินยุนนา ขอโทษด้วยค่ะอาจารย์” เธอก้มโค้งขอโทษเขาอย่างแข็งขัน เขาได้แต่หัวเราะ คนทั้งห้องเลยหัวเราะตามเขาไปด้วย จากนั้นเขาก็เริ่มสอน ทุกคนตั้งใจฟังเป็นอย่างดี
“เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้ อย่าลืมทำการบ้านที่ให้ไว้ด้วยล่ะ” เขาพูดก่อนปิดคลาส นักเรียนจึงทำความเคารพเขา แต่ก่อนที่จะออกจากห้องเขาก็พูดขึ้น
“ซินยุนนา ช่วยตามไปพบฉันตอนพักเที่ยงด้วยนะ” นั่นทำให้เธอถึงกับหน้าซีด
“ยุนนาเธอไปทำอะไรไว้” ยุนโฮถาม เธอได้แต่เงียบหน้าซีด และคิดว่าชีวิตเธอนี่น้าเจอแต่แจ็คพ๊อต
เมื่อถึงพักเที่ยงยุนนาก็ไปพบมงโดตามที่เขาสั่ง คราวนี้เธอถามอาจารย์จนหาห้องของเขาเจอ
“ไงมาแล้วหรอแม่คะแนนเต็ม” มงโดทัก
“อาจารย์หนูขอโทษจริงๆค่ะ หนูไม่ทราบจริงๆว่าเป็นอาจารย์” เธอโค้งขอโทษอย่างรีบร้อน
“อืมยังงั้นซินะ คงเพระฉันหน้าเหมือนลุงมากไป” เขากล่าว
“หา! ไม่จริงเลยค่ะ หนูพูดไปงั้นเอง จริงๆแล้วอาจารย์หน้าเด็กมาก ตอนยืนอยู่ในห้องเรียนหนูว่าเหมือนรุ่นพี่มากกว่า” เธอพยายามพูดยกยอเขา เขาจึงเดินเข้ามาหาเธอและเขกมะกอกเธอเข้าที่หน้าผาก เธอเอามือลูบมันราวกับเจ็บปวด
“ฉันไม่ได้เรียกเธอมาด่าหรอกไม่ต้องห่วง” เธอจึงยิ้มออกเมื่อได้ยินดังนั้น แล้วเขาจึงหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกจากสูทของเขา มันเป็นภาพวาดของยุนนานั่นเอง เธอทำตาโตเมื่อเห็นมัน
“ไป..ไปอยู่กับอาจารย์ได้ไงค่ะ” เธอถาม
“เรื่องนั้นช่างเถอะ แต่ฉันมีคำถามที่สำคัญกว่านั้น” เขานิ่งไปซักพัก
“เมื่อวานเธอเห็นอะไร” เขาสบตาเธอ เธอหลบหน้าหนี
“ไม่มีอะไรนี่ค่ะ หนูแค่วาดเล่นๆเท่านั้น” เธอพูดเสียงอ่อน
“ซินยุนนาเรื่องนี้สำคัญมากนะ ทั้งต่อตัวเธอเองและคนในภาพนี้ด้วย” เขาชี้ไปในภาพ เธอมองมันอย่างหวาดหวั่นและวิ่งหนีไป เขาได้แต่ถอนหายใจ จากนั้นจึงกดโทรศัพท์ออก
“ฉันเอง ฉันว่าฉันเจอเบาะแสให้แกแล้ว แต่ขอเวลายืนยันซักเดี้ยว แล้วจะติดต่อกลับไป”
ยุนนาวิ่งออกมายังสนามกลางโรงเรียน เธอหยุดพักเหนื่อยซักครู่ ก็ได้ยินเสียงคนตะโกนเรียกจึงหันไปตามเสียงนั้น
“ยุนนาระวัง พลั่ก” เธอโดนลูกบอลอัดใส่หน้าเต็มๆ ล้มทั้งยืนและหมดสติไป