After School ตอนที่5

After School
ตอนที่5

ณ ปปส. หลักฐานภาพวาดของยุนนาก็ได้ถูกส่งมาทางเมล ให้แก่เจ้าหน้าที่คนหนึ่ง เขาดูมันอย่างพิจารณาซักพักก็กดโทรศัพท์ออก
“นี่ฉันเอง ได้รับแล้วนะ แต่นี่มันใช้ในชั้นศาลไม่ได้หรอกนะ” เขาพูด
“ฉันรู้ แต่ถ้าคำให้การของคนที่วาดมันล่ะ พอจะใช้ในชั้นศาลได้ใช่ไหม” ชายปลายสายตอบ ก่อนที่การสื่อสารจะจบลง มงโดนั่นเองที่เป็นคนส่งไป
“ซินยุนนา เธอจะหนีฉันไปถึงเมื่อไหร่กัน” เขาพึมพำกับตัวเอง
เช้าวันต่อมายุนนาปวดหัวแทบระเบิดด้วยอาการเมา(ไม่)ค้างของเธอ วันนี้เธอจึงงอแงที่จะลุกขึ้นจากเตียง
“โอ้ยไม่ไหวปวดหัวอ่ะพี่ยุนโฮ” ยุนนาอ้อน
“เป็นอะไร ไม่สบายหรอ” ยุนโฮถามอย่างเป็นห่วง
“อือสงสัยจะมีไข้นะ” ยุนนาโกหกคำโต หากแต่ความยุติธรรมยังมีอยู่ไม่ให้คนดีๆอย่างยุนโฮถูกจิงจอกเจ้าเล่ห์หรอกได้ก็โผล่มา
“เป็นไข้หรือเมาค้างยุนนา” พ่อของเธอนั่นเองที่โผล่เข้าห้องมาดูอาการงอแงเหมือนเด็กของลูกสาว
“จริงหรอยุนนา อ้า...จริงซิเมื่อคืนไปคลับมาจริงๆใช่ไหม” ยุนโฮซัก
“โธ่เอ้ย คนยิ่งปวดหัวอยู่พ่อกับพี่พูดอะไรเนี่ย โอ้ยไปไม่ไหวหยุดๆ” เธอบ่ายเบี่ยงและทำท่าทรมานจนยุนโฮเกือบใจอ่อน
“ไม่ได้ลุกขึ้นมาเดี้ยวนี้เลยยัยตัวดี ทำตัวเองแล้วมาบ่นพ่อไม่หลงกลหรอกนะ” พ่อเขาไปกระชากผ้าห่มที่ถูกยุนนาขดพันกับตัว และแกะร่างเธอขึ้นจากเตียง
“น้าพ่อนะ วันเดียว”เธอยังอ้อนต่อ
“ไม่ได้ถ้าเธอหยุด พี่เธอคงไม่ยอมไปโรงเรียนแน่ เดี้ยวก็ได้หยุดตามมาดูแลกันอีก” พ่ออธิบาย จากนั้นจึงลากเธอเข้าไปในห้องน้ำและปิดประตูขังไว้หากไม่อาบน้ำก็ไม่ปล่อยออกมา จนเธอต้องยอมทำตามอาบน้ำแต่งตัวแต่โดยดี
“กว่าจะลงมาได้นะ” แม่ทำหน้าเอือมระอากับลูกสาวตัวดีที่ไม่รู้จักโตขณะเดินลงบันใดมาทานอาหาร เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จยุนนาและยุนโฮก็เดินทางไปโรงเรียนตามปกติ หากแต่พอมาถึงโรงเรียนยุนนาก็หลบไปนอนที่ห้องพยาบาล
มงโดอังเอิญเจอยุนโฮตรงระเบียงจึงเข้าไปถามหายุนนา
“ไงซินุยนโฮ น้องเธอไปไหนซะล่ะ” มงโดเอ่ยถาม
“เออคือเธอไม่ค่อยสบายนะครับวันนี้ ก็เลยนอนที่ห้องพยาบาล” เขาตอบ
“ตั้งแต่เช้าเนี่ยนะ” มงโดถามเสียงสูง ยุนโฮได้แต่พยักหน้า ก่อนที่มงโดจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา และมุ่งหน้าไปยังห้องพยาบาล เมื่อเดินเข้ามาภายในห้องก็พบร่างยุนนานอนหลับตาพริ้มสบายอารมณ์ เห็นดังนั้นมงโดจึงหมันใส้
“ไฟไหม้ๆๆๆ” เขาตะโกนเสียงดังจนยุนนาตกใจตื่นและคิดว่าไฟไหม้จริง
“แม่ๆๆ ตายๆๆห่า” เธออุทานพร้อมกระเด้งตัวลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว และมองไปรอบๆจึงพบกับมงโดที่ยืนมองปิฏิกิริยาของเธอ เธอจึงรุ้ได้ทันทีว่าเขาแกล้ง
“โธ่เอ้ยอาจารย์ เป็นบ้าไรเนี่ยตกใจหมดเลย” เธอโมโหยกใหญ่
“ดีแล้ว เธอคิดจะโดดเรียนมานอนอู้ยังงี้ถึงเมื่อไหร่” เขาเอ็ดเธอให้
“มันก็เรื่องของหนูนะอาจารย์” เธอจะกลับไปนอนต่อ แต่เขาดันล้มตัวลงนอนเต็มเตียง เธอจึงย้ายไปเตียงข้างๆเขาก็เอาขามาพาดกลางเตียงเลย
“อาจารย์” เธอตะโกน เขาจึงลุกขึ้นนั่ง
“ฉันอยากคุยเรื่องการ์ตูนบ้านั่น” เขาบอก
“หนูไม่อยาก” เธอตอบ
“ดีงั้นคุยเรื่องภาพที่เธอวาดที่สวนกันดีไหม” เขาจึงเปลี่ยนเรื่อง แต่เธอกลับทำหน้าเครียด
“ไม่คุย ไม่ฟัง ไม่คุย ไม่ฟัง...” เธอพูดวนอย่างนั้นแล้วก็วิ่งหนีไปอีก มงโดเริ่มเอือมระอากับยุนนาเต็มทีแล้ว แต่ไม่ทันที่เขาจะได้ตามตัวเธอโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ไง มีอะไรหรอ” มงตอบปลายสาย
“หาฉันหน่อย ฉันมีเรื่องจะคุย”คนปลายสายบอก
“ก็ได้ที่เดิมละกัน” มงโดรับคำ เมื่อวางสายเขาก็ออกจากโรงเรียนไปโดยไม่เข้ามาอีก
แม้คาบเรียนภาคบ่ายเริ่มยุนนาก็ยังไม่กลับมาเรียน ทำให้ยุนโฮรู้สึกเป็นห่วงเธอมากหากแต่ก็ติดต่อเธอไม่ได้
“เอาล่ะนะนักเดี้ยวก่อนที่จะเริ่มเรียนอาจารย์มีอะไรจะถามหน่อย ภาพนี้เป็นของใครกันอาจารย์คิมฝากคนมาคืนอาจารย์น่ะ อาจารย์คิมท่านชอบภาพนี้มากเลยนะ เลยใส่กรอบให้ เอ้ามาเอาคืนไปซิ” อาจารย์ประจำชั้นประกาศหาเจ้าของภาพ นักเรียนทุกคนต่างมองหน้ากัน หากแต่ไม่มีใครแสดงตัว ทันใดนั้นยุนโฮก็ยกมือขึ้น
“อาจารย์ครับของน้องผมครับ” ยุนโฮจำรายเส้นของน้องเขาได้ดี แม้จะไม่เคยเห็นมันมาก่อนแค่เห็นภาพก็รู้ว่าเธอวาดมัน อาจารยืจึงเอาภาพให้ยุนโฮ ยุนโฮรู้สึกชื่นชอบมากที่ภาพของน้องสาวเธอถูกใจศิลปินชื่อดังอย่างคิมมงโดจึงรีบเก็บมันไว้อย่างดี เมื่อถึงเวลากลับบ้านเขาเกรงว่าหากใส่เป้มันอาจโดนกระแทกจึงตัดสินใจถือมันไว้ แต่ก่อนอื่นก็ชื่นชมมันอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้เขาสังเกตเห็นว่าภาพมันแปลกๆ ไม่เหมือนกับภาพวาดธรรมดา เขาจึงแกะมันออกมาจากกรอบ ก็รู้สึกงงที่มันเป็นแค่กระดาษที่ปริ๊นภาพออกมาเท่านั้น ยุนโฮไม่เข้าใจว่าทำไมอาจารย์คิมถึงให้ภาพปริ๊นสีแก่น้องเธอ แล้วภาพวาดจริงๆอยุ่ที่ใด หากแต่เมื่อมองเวลาเขาจึงรีบกลับแม้จะยังคาใจอยู่ก็ตาม เขาเดินออกมายังหน้าโรงเรียนในมือกอดกรอบรูปนั้นไว้แต่ใจกลับล่องลอยเฝ้าครุ่นคิดปริศนากรอบรูปนี้ โดยไม่ทันตั้งตัวเขาก็รู้สึกเหมือนมีวัตถุความไวสูงทะลุผ่านร่างเขาไป จากนั้นเขาก็ล้มลงจมกองเลือดทันที บังเอิญกับที่มงโดกลับมาเอาการบ้านนักเรียนที่ลืมไว้เพื่อไปตรวจที่บ้าน เขาเห็นยุนโฮถูกยิงและล้มลง จึงรีบเข้าไปช่วย เขาเข้าไปพยุงร่างยุนโฮในอ้อมกอดของยุนโฮยังกอดรัดกรอบรูปนั้นไว้แน่น มงโดตกใจมากที่เห็นรูปของยุนนามาอยู่ที่นี่ ทั้งที่เขาเก็บมันไว้อย่างดีที่บ้าน หากแต่ก็ไม่มีเวลาให้เขาปะติดปะต่อเรื่องนัก เขาก็รีบพายุนโฮส่งโรงพยาบาลทันที
“ยุนนาๆ นี่โทรไปบอกพี่เขาหรือยังนะหา? เดี้ยวก็ได้เป็นห่วงแย่หรอก” แม่ของยุนนาตะโกนบอกเธอจากหลังบ้าน วันนี้ยุนนาแอบกลับบ้านมาก่อนและอ้อนแม่ว่าไม่สบาย เพื่อไม่ให้พี่ชายเธอโทรมากวนใจยุนนาจึงปิดโทรศัพท์หนีเขา แต่เมื่อแม่บอกขึ้นจึงทำให้เธอนึกขึ้นได้ว่าเป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว จึงเปิดมือถือเพื่อโทรกลับไปบอกพี่ว่าให้กลับบ้านเลย เธอรอสายสักพักก็มีคนรับ
“พี่หรอ ฉันอยู่บ้านแล้วนะ กลับบ้านได้เลยไม่ต้องรอ” ยุนนาพูด
“ยุนนา...พี่..พี่เธอ..” ชายคนหนึ่งซึ่งไม่ใช่พี่เธอพูดปลายสาย
“ใครนะ?” ยุนนาถาม
“ฉันคิมมงโด พี่เธอ...พี่เธอถูกยิง”