After School ตอนที่ 9

After School
ตอนที่ 9

พวกเธอทั้งคู่เดินมาจนรอบสวนแล้ว จึงแวะพักที่ม้านั่งแห่งหนึ่ง
“โอ้ยเหนื่อยเลย”ยุนนาบ่นขึ้น
“ฮึ หิวแล้วล่ะซิ”จองอาพูดอย่างอมยิ้ม แล้วเธอจึงเปิดกระเป๋าล้วงข้าวกล่องที่เธอทำเองออกมา มันเป็นชุดซูชิทำง่ายๆ แต่นั่นก็สร้างความประทับใจให้ยุนนาไม่รู้ลืม จองอาคีบซูชิป้อนให้ยุนนา ยุนนาทำหน้าเขินๆก่อนจะอ้าปากรับซูชิแสนหวานเข้าไปเคี้ยวให้ซ่ำใจ อ้าบรรยากาศช่างแสนโรแมนติก ยุนนาคิดว่านี่คงจะเป็นช่วงที่ดีที่สุดของวันนี้แน่ๆ หากแต่ก็มีเสียงน่ารำคาญดังมาจากม้านั่งฝั่งตรงข้ามซึ่งมีเพียงต้นไม้ต้นหนึ่งกั้นไว้เท่านั้น
“ฉันบอกว่าฉันไม่กินยังไงล่ะ” ชายคนหนึ่งพูดขึ้น
“อะไรกันนายบอกเบื่อร้านนั้นฉันก็พาออกมาเปลี่ยนบรรยากาศแล้วไง เอากินหน่อยซี่” ชายอีกคนพยายามป้อนเค้กให้อีกฝ่ายอยู่(ว้ายYอีกแล้ว) ยุนนารู้สึกคุ้นหูกับเสียงทั้งสองมากจึงหันไปมอง
“จารย์ ผบ.” เธอตะโกนทักพวกเขาอย่างตกใจ ทำให้อีซานเด้งโย้งยืนขึ้นทันที แต่อีกคนกลับทักทายยุนนากลับอย่างปกติ
“อ้าวไงยุนนา” มงโดนั่นเองที่กล่าวทักเธอ
“อาจารย์กับ ผบ. มาที่นี่ได้ไงค่ะ” ยุนนาถามอย่างสงสัยป่นหยะแหยงนิดหน่อย
“พอดีอยากเปลี่ยนบรรยากาศนะ” มงโดตอบ
“พูดบ้าอะไรของนายเนี่ย พวกเราแค่มาคุยงานกันนะยุนนา” อีซานแก้ต่าง หากแต่ยุนนากลับมองพวกเขาด้วยสายตาที่เคลือบแคลง นั่นทำให้มงโดหัวเราะร่าแต่อีซานโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
“อ่ะนั่น พี่ของเธอนี่” จองอากล่าวขึ้น
“หา ไม่ใช่ๆ พี่ของฉันนะเขา...” ยุนนากำลังจะตอบแต่ห้ามปากตัวเองไว้ทัน มงโดและอีซานต่างมองยุนนาเป็นตาเดียว
“เขาตายแล้วนะ” ยุนนาตอบเสียงอ่อย จองอาถึงกับหน้าเสีย
“เออคือฉันคิดว่าเขาเป็น...ฉันขอโทษ” จองอารีบกล่าวขอโทษยกใหญ่
“ไม่เป็นไร” ยุนนาจับมือเธอเพื่อให้จองอาสงบลง
“แหมหิวน้ำจริงๆเลย เฮ้นี่ยุนนาไปซื้อน้ำมาให้ฉันกินหน่อยซิ” มงโดอยู่ดีๆก็พูดขึ้น
“อะไรเหล่าอาจารย์หิวก็ไปซื้อมากินเองซิ” ยุนนาปฎิเสธ
“นี่ๆๆ ฉันเป็นอาจารย์เธอนะ ยัยเด็กนี่ เดี้ยวปั๊ดให้ตกซะหรอก” เขาจึงพูดขู่ จองอาเองก็รู้สึกตกใจที่รู้ว่าเขาเป็นอาจารย์ของยุนนา
“เร็วๆซี่” มงโดโวยวายไม่หยุด จนยุนนาต้องไปตามที่เขาสั่ง
“โอ้ยๆเข้าใจแล้ว ให้ตายเถอะ โซวมีตั้งกว้างทำไมต้องมาเจอกันด้วยเนี่ย” ยุนนาบ่น
“บุพเพอาละวาดล่ะมั้ง รีบไปเร็ว” มงโดเร่ง
“เดี้ยวฉันไปช่วยก็แล้วกัน” อีซานจึงเดินตามยุนนาที่ทำหน้ามุ่ยเดินนำไป เมื่อทั้งคู่จากไป มงโดก็ลุกจากที่นั่งมานั่งกับจองอา
“โอ้ซูชิทำเองหรอเนี่ย ไม่ได้กินมานานแล้ว ขอหน่อยละกัน” มงโดไม่พูดขอเปล่า เขาหยิบมันเข้าปากทันที มือจองอาเองก็ห้ามไม่ทัน เธอจึงทำได้แต่หน้างอ มงโดล่อบมองใบหน้านั่น
“ฮึ เธอนี่สวยจริงๆเลยนะ มิน่ายัยนั่นถึงคลั่งเธอนัก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงยียวน
“คุณพูดอะไรมิทราบ” เธอพยายามสุภาพ
“ไม่เอาน่า ดูครั้งแรกฉันก็รู้แล้ว ตั้งแต่ตอนที่ฉันไปเอาตัวยัยนั่นนะ ฉันก็รู้แล้วว่าเธอนะ จะสร้างปัญหาให้ยัยนั่นแน่ๆ” มงโดพูดใส่หน้าเธออย่างท้าทาย
“นี่คุณ!” จองอาโมโหสุดขีด
“ไม่ต้องมาตีหน้ายักษ์กับฉันหรอก เก็บไว้ทำกับยัยนั่นดีกว่า” เขาพูดกวนอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืนพลางหยิบซูชิอีกก้อนขึ้นมากิน
ขณะเดียวกันของยุนนาและอีซานที่เดินไปซื้อน้ำ
“ให้ตายเถอะตาลุงบ้าเอ้ย แก่มากจนเดินไม่ได้แล้วรึไงเนี่ย” ยุนนาบ่นพึมพำตลอดทาง
“ยุนนา” อีซานซึ่งเดินตามหลังเรียกเธอ
“ค่ะ? ผบ.” เธอจะหยุดตอบเขา
“เรียก พี่ซานก็ได้ เรียก ผบ.แล้วมันยังไงชอบกล คนอื่นได้ยินตกใจแย่” เขากล่าว
“อ่ะค่ะ ผ เอ้ย พี่ซาน” ยุนนาจึงเรียกตามเขาบอก
“ฉันได้เบาะแสใหม่มา เลยอยากจะบอกให้เธอรู้” อีซานบอก
“อะไรรึค่ะ”เธอถาม
“คิมโจอึน นักธุรกิจชื่อดังของเกาหลี หรือเบื้องหลังก็คือ พ่อค้ายาที่ใหญ่ที่สุดในแทบภาคกลาง หมอนี่ชอบทำบุญเอาหน้าเหมือนเศรษฐีทั่วไป แต่ที่ต่างก็คือมันชอบเลี้ยงเด็กไว้ ยิ่งเด็กเก่งๆมันยิ่งอยากได้ ทั้งกีฬาด้านต่างๆ วิชาการ หรือกิจกรรม มันเอาหมด แหล่งข่าวบอกว่า มันให้เด็กพวกนี้เล่นยา พอติดก็ให้ทำงานให้ เด็กพวกนี้มีภาพลักษณ์ดีมีคนชื่นชอบมากมายจึงไม่มีคนสงสัย ตรงกันข้ามกับมีลูกค้าเยอะซะด้วย และบางทีก็ไม่ใช่แค่ขายยา ยังมีการค้าประเวณี และการทรมานต่างๆ รวมไปถึงการฆาตกรรมอีกด้วย และฉันคิดว่าเป้าหมายตอนนี้ของมันน่าจะเป็นการแข่งขันศิลปะระดับมัธยม เพราะหนึ่งในคณะกรรมการก็คือ คิมโจอึนและฉันคิดว่าเขาจะพาเราไปสู่ลียองเอได้” อิซานบอกข้อมูลทั้งหมดแก่ยุนนา
“อะไรนะค่ะ”ยุนนาไม่อยากจะเชื่อ
“มงโดว่าเธอมีโอกาสที่จะได้แชมป์ ฉันก็เลยมาบอกเธอก่อน ถ้าไม่เป็นการเสี่ยงเกินไปฉัน....” อิซานพูดไม่ทันจบยุนนาก็ตอบเขาแล้ว
“ฉันทำค่ะ ถ้ามันจะทำให้เราจับผู้หญิงคนนั้นได้” ยุนนาตอบอย่างหนักแน่น
“เอาล่ะตอนนี้ ก็ตั้งใจวาดรูปก่อนเถอะนะ” อีซานบอก
“อ้า...จริงซิแรงบันดาลใจ ต้องหาให้เจอ” เธอทำท่าปวดหัว เขาจึงหัวเราะกับท่าทีนั้น เมื่อซื้อน้ำเสร็จทั้งคู่จึงเดินกลับมายังม้านั่ง ยุนนาก็เห็นมงโดหยิบซูชิของจองอาขึ้นมากิน จึงรีบวิ่งเข้าไป
“อาจารย์ให้มันรู้บ้างนะว่าของใครเป็นของใครนะ” ยุนนาพูดเสียงเข้มก่อนจะดึงซูชิที่ค้างอยู่หน้าปากของมงโดมากิน
“นี่มันซูชิหนูจารย์ห้ามกิน” ยุนนาพูดพลางเคี้ยวอย่างอร่อย
“ขี้งกจริงๆเลยยัยเด็กคนนี้นี่” เขาพูดพลางเดินกลับไปนั่งยังม้านั่งตัวเดิมของเขา