After School ตอนที่ 1

After School

นำแสดงโดย
ซินยุนบก – ซินยุนนา
จองฮยาง – จองอา
คิมฮงโด – คิมมงโด
คิมโจนึน – คิมโจอึน

ณ โรงเรียนศิลปะแห่งหนึ่ง
“เอ้าเร็วๆ รีบแทงเร็วว่าข้างไหนจะชนะ การแข่งขันจะเริ่มขึ้นแล้ว” นักเรียนคนหนึ่งกล่าวขึ้นเขาเป็นผู้รับพนันการแข่งขันลากดินสอในครั้งนี้ การแข่งขันลากดินสอจัดขึ้นทุกสามปีในหมู่นักเรียน รางวัลครั้งนี้คือด้ามต่อดินสอสั่งทำพิเศษของอาจารย์ใหญ่คนปัจจุบัน
“พวกนายพร้อมแล้วนะ” ผู้แข่งขันทั้งสองจึงพยักหน้ารับ
“เริ่มได้” พวกเขาจึงเริ่มลงแรงไปยังปลายดินสอและลากยาวไปเรื่อยๆ ผู้ใดใส้ดินสอหมดก่อนหรือหักไปคนนั้นก็แพ้
“เอาล่ะครับการแข่งขันระหว่าง ชางโฮวอนและซินยุนนาได้เริ่มขึ้นแล้ว ดูเหมือนว่าตอนนี้โฮวอนจะเป็นฝ่ายนำอยู่นะครับ” นักเรียนชายคนหนึ่งทำหน้าที่บรรยาย
“นี่เธอยอมแพ้ซะเถอะนะ ผู้หญิงนะไม่มีวันแข่งชนะผู้ชายไปได้หรอกนะ” โฮวอนกล่าวเย้ยหยันคู่ต่อสู้
“เงียบปากนายไว้เถอะ เก็บไว้ร้องไห้ตอนแพ้ฉันดีกว่า” ยุนนาจึงตอกกลับ สร้างความฉุนเฉียวให้โฮวอนน่าดู พวกเขาทั้งคู่ลากเส็นมาจนกระดาษที่เตรียมไว้ใกล้จะหมดแล้ว นักเรียนคนอื่นๆจึงนำกระดาษมาต่อเพิ่มเพื่อให้การแข่งขันมีต่อไป ตอนนี้ใส้ดินสอของยุนนาใกล้กุดเต็มที หากแต่ของโฮวอนนั้นยังเหลือยาวอยู่ เพราะโฮวอนใช้คัดเตอร์เหลาดินสอให้ใส้ของมันยาวเกือบนิ้ว แต่ยุนนาเลือกที่จะเหลาให้มันพอดีเหมือนกับที่ใช้เขียนรูปทุกครั้ง ทันใดนั้นเหตุไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ใส้ดินสอของโฮวอนหักเนื่องจากเขาลากมันสะดุดกรวดเล็กๆเข้า ยุนนาจึงเป็นฝ่ายชนะไป
“ขอบใจมากนะเพื่อนรัก” เธอเดินไปหยิบรางวัลของผู้ชนะทันที
“นี่เดี้ยวซิ...นั่นนะ เป็นของ พ่อฉันนะ คือ...” โฮวอนพูดเสียงอ่อน
“ทำไมอยากได้หรอ อะไรกันๆ ไหนว่าลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำไง หรือว่านายไม่ใช่” เท่านั่นล่ะโฮวอนก็ระเบิดอารมณ์ใส่ยุนนาทันที เขาหมายจะเข้าทำร้ายแต่นักเรียนคนอื่นๆก็ห้ามเอาไว้ ยุนนาเองก็ไม่น้อยหน้า แม้เธอจะเป็นหญิงแต่เธอก็ไม่กลัวหมายจะเข้าต่อยตีด้วยเช่นกัน ทันใดนั้นอาจารย์ก็ปรากฎตัวขึ้น
“นี่มันอะไรกันเนี่ย เสียงดังออกไปถึงข้างนอก ให้มาเตรียมอุปกรณ์วาดเขียนยังไงล่ะ นี่พวกนายไม่อยากไปแล้วใช่ไหม” อาจารย์ประจำชั้นของพวกเขานั่นเอง เมื่อเหล่านักเรียนได้ยินดังนั้นจึงรีบวิ่งกันจ้าล่ะหวั่นเกรงว่าจะไม่ได้ออกไปข้างนอก วันนี้เป็นวันที่จะได้ออกไปวาดรูปนอกสถานที่ ทุกคนจึงไม่อยากพลาด โรงเรียนศิลปะแห่งนี้ได้เปิดสอนมายาวนานว่ากันว่าสืบต่อมาจากศูนย์ศิลปะในสมัยโชซอนเลยทีเดียว แต่เดิมจะเปิดรับแต่นีกเรียนชายเท่านั้นหากแต่เดี้ยวนี้แม้จะไม่มีกฎห้ามแล้วแต่ก็ไม่มีนีกเรียนหญิงคนใดสนใจเข้ามาเรียนที่นี่ อาจเพราะมีแต่ผู้ชายก็เป็นได้หรืออีกเหตุผลหนึ่งคือที่นี่สอบเข้าเรียนยากมาก ต้องเก่งศิลปะจริงๆถึงจะเข้าได้ และยุนนาเองก็เป็นนักเรียนหญิงคนแรกที่สอบเข้าที่นี่ได้ เมื่อจัดการสัมภาระเรียบร้อยแล้วทุกคนก็มุ่งหน้าสู่ดาวน์ทาว อาจารย์นำพวกเขามายังสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ทุกคนจึงนั่งบนพื้นหญ้าร่วมกันฟังอาจารย์อธิบาย
“เอาล่ะเดี้ยวให้แยกย้ายกันไปวาดภาพนะ แล้วอีกสามชั่วโมงก็กลับมารวมกันตรงนี้ แล้วก็...”อาจารย์ยังอธิบายไม่จบแต่นักเรียนทั้งหลายก็ไม่สนใจฟังเขาแล้ว เพราะตอนนี้สายตาทุกคู่หันไปจับจ้อง เหล่านักเรียนสาวจากโรงเรียนสตรีมาเรียน่า โรงเรียนสตรีชั้นสูงที่เป็นเลิศทางดนตรี วันนี้พวกเธอก็มีเรียนนอกสถานที่เช่นกัน
“นี่ๆๆ ดูคนนั้นดิ อกตู้มมาก” นักเรียนชายคนหนึ่งพูด
“คนนั้นต่างหาก แบ๊วสุดๆ” อีกคนกล่าว นักเรียนชายต่างมองเหล่านักเรียนหญิงอย่างวิพากวิจารณ์
“พวกแกนี่เสียมารยาทชะมัด ดูผู้หญิงแล้วมานินทาแบบนี้” ยุนนาพูดขึ้น
“เธอเป็นผู้หญิงเธอไม่เข้าใจหรอก” เพื่อนคนหนึ่งกล่าว
“ฮึทำเป็นเหยียดเพศ เชอะ.....”สายตาของยุนนานิ่งค้างเมื่อหันไปพบกับนักเรียนหญิงคนหนึ่ง เธอช่างงดงามราวกับดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ สมองของยุนนาว่างเปล่าไม่ตอบรับใดๆทั้งสิ้นมีแต่ภาพของเธอคนนั้น
“ยุนนาๆๆ” ยุนโฮพี่ชายฝาแฝดของเธอนั่นเองที่เป็นคนเรียก ตอนนี้เหล่านักเรียนหญิงเดินไปลับตาแล้วอาจารย์จึงเริ่มอธิบายอีกครั้ง
“เป็นอะไรไปนะ” ยุนโฮถาม
“หา? เปล่าไม่มีไร ไปวาดรูปกันเถอะ”ยุนนาได้สติกลับคืนจากเสียงเรียกของพี่ชายแล้วจึงชวนกันไปวาดรูป ทั้งสองเดินแยกออกจากกลุ่มมา
“นี่พี่ไม่ต้องตามฉันไปหรอกน่า” ยุนนาบ่นพี่ชายที่เดินตามเธอ
“ไม่ได้หรอก มันอันตรายนะไปคนเดียวนะ” ยุนโฮให้เหตุผล
“โธ่เอ้ยนี่มันแค่สวนสาธารณะ ไม่มีใครทำอะไรฉันหรอกนะ” ยุนนาแย้ง
“แต่....” ยุนโฮพยายามจะให้เหตุผลอีกครั้ง
“นั่นยูเอฟโอ” ยุนนาร้องอย่างตกใจพร้อมชี้นิ้วขึ้นฟ้า ยุนโฮจึงหันมองตาม เธอจึงวิ่งหนีเขาทันที กว่าเขาจะรู้ตัวเธอก็วิ่งหายไปซะแล้ว ยุนนาวิ่งมาไกลจากกลุ่มมาก เธอเข้ามาในแทบต้นไม้ทึบ ไร้ผู้คนโดยสิ้นเชิง หากแต่เธอก็ได้ยินเสียงแว่วเหมือนดั่งคนสนทนากัน เธอจึงเดินตามเสียงนั้นไป หลังพุ่มไม้นั้นเธอเห็นคนกลุ่มหนึ่ง มีชายคนนึงถูกจับมัดอยู่ ทันใดนั้นผู้หญิงคนนึงก็เข้ามาพูดคุยกับชายคนนั้น ยุนนาได้ยินไม่ถนัดนักเธอจึงพยายามเงี่ยหูฟังแต่นั่นทำให้เธอไปเหยียบกิ่งไม้เข้า ทุกคนจึงรู้ตัว
“ใครนะ ไปจับมัน” หญิงคนนั้นสั่ง ยุนนาเห็นดังนั้นก็วิ่งหนีไม่คิดชีวิต เธอวิ่งเข้าไปในพื้นที่ที่มีคนพลุ่กพล่านแต่พวกมันก็ไม่ลดละ เธอเหลือไปเห็นศาลานั่งเล่นหลังหนึ่งจึงเข้าไปซ่อนตัว หากแต่ศาลาหลังนี้มีผู้มาจับจองก่อนแล้ว หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาเห็นยุนนานั่งก้มต่ำอยู่กับพื้นทั้งสองสบตากัน ยุนนาจำเธอได้ เธอคือหญิงสาวคนนั้นที่หยุดสายตาของยุนนา ได้มาเห็นเธอใกล้ๆเช่นนี้แม้จะอยู่ในสถานะการณ์แบบนี้ แต่ยุนนาก็ไม่อาจห้ามตัวเองให้หยุดมองใบหน้านั้นได้
“ขอโทษนะค่ะ” เธอเอ่ยขึ้น ยุนนาได้แต่ทำหน้าเอ๋อ
“ช่วยเขยิบไปหน่อยได้ไหมค่ะ คุณนั่งทับกระเป๋าฉันอยู่” ยุนนาจึงได้รู้ว่าตนนั่งทับกระเป๋าใส่ไวโอลินอยู่ เมื่อยุนนาเขยิบออกเธอจึงหยิบมันขึ้นมาวางบนที่นั่ง ยุนนามองซ้ายขวาไม่เห็นพวกนั้นแล้ว จึงได้ลุกขึ้นยืน
“เธอเล่นไวโอลินหรอ ก็เหมาะกับคนสวยๆแบบเธอดีน่ะ” ยุนนากล่าว
“ความสวยไม่ได้ช่วยให้เล่นไวโอลินได้นี่ค่ะ” เธอตอบกลับอย่างไร้อารมณ์
“นั่นมันก็ใช่ แต่ว่า....” ยุนนายังพูดไม่จบก็เหลือบไปเห็นพวกที่ตามล่าเธอวิ่งมากันพอดี เธอจึงหดตัวกลับลงไปนั่งที่พื้นตามเดิม หญิงสาวคนนั้นมองอย่างสงสัยในการกระทำของยุนนาและก็พอเดาเหตุการณ์ได้ว่ายุนนาหลบพวกนี้อยู่
“คุณค่ะ เขาอยู่ตรงนี้...” หญิงสาวพยายามบอกคนข้างนอกศาลา แต่ยุนนาห้ามการกระทำนั้นไว้ด้วยการโผเข้าหาและปิดปากของเธอ หญิงสาวตกใจตาเบิกกว้างไม่คาดคิดว่าอีกคนจะกล้าทำถึงเพียงนี้ แต่เมื่อยุนนามองออกไปภายนอกกลับไม่พบกลุ่มคนกลุ่มนั้นแล้ว จึงได้รู้ว่าหญิงสาวเพียงแค่แกล้งเธอเท่านั้น ยุนนาจึงโมโหใหญ่
“นี่เธอ..ให้ตายเถอะ...อย่าคิดว่าตัวเองสวยแล้วจะทำอะไรก็ได้นะ” ยุนนาพูดจบก็เดินฉุนเฉียวออกไป ทิ้งให้หญิงสาวยืนงงบวกกับโมโหที่คนแปลกหน้ามาสัมผัสตัวเธอแล้วยังมาว่าเธออีก จากนั้นยุนนาจึงเดินไปเข้ากลุ่มกับเพื่อนๆและกลับโรงเรียนไปพร้อมกัน เย็นวันนั้นอาจารย์ให้ทุกคนส่งรูปที่แต่ละคนไปวาดมา ส่วนใหญ่ล้วนเป็นภาพธรรมชาติ ต้นไม้ใบหญ้า หรือนก หากแต่ยุนนาวาดภาพเหตุการณ์ที่เธอไปเห็นมาในวันนี้ เธอคงไม่รู้หรอกว่าภาพนี้จะเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอด