After School ตอนที่ 17

After School
ตอนที่ 17

มงโดกำลังงุ่นง่านเดินไปเดินมาอยู่ภายในบ้าน เพราะตอนนี้ลูกศิษย์ตัวดียังไม่กลับถึงบ้าน
“ให้ตายเถอะ ไปทำอะไรของเขาอยู่นะ ป่านนี้แล้ว” มงโดบ่นกับตัวเอง อีซานที่ทนรำคาญไม่ไหวจึงพูดขึ้น
“ถ้าห่วงนัก ทำไมไม่โทรเข้ามือถือซะเลยล่ะ” อีซานเสนอ
“บ้าหรอ ถ้ายัยนั่นยังอยู่กับมันล่ะ” มงโดตอบ
“ไม่หรอกฉันมั่นใจว่าเธอออกจากบ้านมันมาแล้ว คนที่เผ้าอยู่แถวนั้นรายงานฉัน” อีซานบอกข้อมูลที่รู้มา
“แล้วทำไมไม่บอกเล่า” มงโดขึ้นเสียงโมโหเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์กดโทร.ไปหายุนนา
“นั้นเธออยู่ที่ไหนนะ เสียงอะไรเนี่ยทำไมดังจัง นั่นเสียงเพลงหรอ” มงโดยิงคำถามเป็นชุดเมื่อยุนนารับสาย
“จารย์ หนูอยู่กับเพื่อน ฮ่าๆๆๆเพื่อนใหม่สดๆร้อนๆเลย” เธอตอบไม่เป็นภาษานักเพราะฤทธิ์เหล้า
“นี่เธอเมาหรอ ให้ตายเถอะ เธออยู่กับใครหะ? อยู่ที่ไหนยัยบ้าเอ้ย” มงโดตะโกนใส่โทรศัพท์ แต่คนฟังกลับไม่สะทกสะท้านได้แต่ตอบกลับไม่เป็นภาษา
“เอาโทรศัพท์ให้เพื่อนใหม่เธอพูดซิ” มงโดจึงบอกให้เธอยื่นโทรศัพท์ให้ผู้ชายที่นั่งดื่มกับเธอ รับรับมาอย่างงงๆ
“ฟังไว้ให้ดีนะ ฉันมีวิธีที่จะรู้ได้แน่ๆว่าแกเป็นใครและมีอาชีพอะไรหรือครอบครัวแบบไหน แต่ที่แกไม่รู้ก็คือฉันสามารถทำให้แกเห็นนรกได้เลยถ้าแกแตะเธอแม้แต่ปลายก้อยละก็ บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าเธออยู่ที่ไหน” มงโดพูดขู่อย่างเลือดเย็น จนคนฟังหน้าซีดรีบบอกที่อยู่ไป หลังวางสายเขาก็ผละจากเธอและรีบออกจากร้านไปทันที มงโดเองเมื่อรู้ที่อยู่ก็หุนหันออกไป เขาตรงไปยังผับที่ชายคนนั้นบอก เมื่อเข้าสู่ภายในมงโดก็ตรงไปยังบาร์
“นี่เห็นผู้หญิงผมสั้นๆตัวเล็กไหม” มงโดถามกับบาร์เทนเดอร์คนหนึ่ง
“อ้อครับ เธอนั่งดื่มกับผู้ชายคนหนึ่งตรงนี้สักพักใหญ่ที่เดียว” บาร์เทนเดอร์บอกพลางชี้ตำแหน่งที่ยุนนาเคยนั่ง
“แล้วตอนนี้ไปไหนซะล่ะ” มงโดถามต่อ
“ไม่ทราบครับ แต่รู้สึกผู้ชายจะลุกไปก่อนนะครับ แล้วสักพักเธอก็หายไป” บาร์เทนเดอร์บอก นั่นไม่ค่อยช่วยเท่าไหร่ แต่มงโดก็วางใจว่ายุนนาไม่ได้ออกไปกับชายคนนั้น เขาครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะเดินตามหาเธอไปรอบๆ เขามั่นใจว่าเธอยังอยู่ในนี้ พร้อมทั้งโทรหาเธอหากแต่ไม่มีใครรับสาย
ขณะเดียวกันยุนนาที่ลุกจากบาร์กำลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่ชนเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่ง
ยุนนาเอือมมือไปประคองอีกฝ่ายอย่างอัตโนมัติเมื่อปะทะกัน
“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวอุทานออกมา
“ไม่เป็นไร ถ้าโดนคนสวยอย่างคุณชน ต่อให้ต้องล้มตึงฉันก็ยอม” ยุนนาหยอดคำหวาน หญิงสาวจึงมองสบตาอย่างท้าทาย
“ปากหวานจัง ไม่รู้เพราะเมาถึงได้ปากหวานหรือปากของคุณหวานอยู่แล้วกัน” เธอถามพลางยกมือขึ้นแตะริมฝีปากยุนนา ยุนนายิ้มก่อนจะกุมมือเธอไว้
“ถ้าอยากรู้ก็ต้องลองชิมเอาเอง” ยุนนาพูดอย่างมีเลศนัยพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่าย ก่อนที่ทั้งคู่จะหลบเข้ามุมมืดของห้องน้ำและจูบกันอย่างนัวเนีย
ขณะนั้นเองมงโดที่เดินดูจนทั่วฮอลล์แล้ว จึงเดินเข้าไปดูแถวห้องน้ำ เขาสอดส่ายสายตาไปทั่ววระหว่างทางเดินเข้า ก่อนจะหยุดอยู่หน้าประตูห้องน้ำหญิงเพื่อชั่งใจสักพัก แล้วจึงตัดสินใจก้าวเข้าไป ผู้หญิงในห้องน้ำต่างตกใจ เขาจึงรีบกวาดสายตาให้ไว แล้วก็ไปพบเข้ากับแผ่นหลังคุ้นตา ที่ตอนนี้กำลังยืนนัวเนียกับผู้หญิงคนอีกคนอยู่ เขาเดินเข้าไปลากคอยุนนาทันที ยุนนาหันมาอย่างตกใจ ก่อนจะกระโดดดีใจที่เห็นอาจารย์ของตน
“จารย์ โหจารย์มาได้ไง” เธอกระโดดเกาะเขาเหมือนหมีโคอาล่าเกาะต้นไม้ หญิงสาวอีกคนได้แต่มองพวกเขาอย่างตกใจ มงโดเองก็ส่งสายตาตำหนิเธอ
“โธ่...มีผัวแล้วก็ไม่บอก” หญิงสาวเดินออกมาอย่างเสียอารมณ์ มงโดได้แต่ทำหน้างงหันตามเธอ และสักพักก็รู้สึกว่าตนกำลังเป็นเป้าสายตาของผู้หญิงในห้องน้ำจึงรีบเดินออกมาทั้งที่ยุนนายังเกาะเขาอยู่อย่างนั้น ระหว่างทางที่เดินกลับบ้านยุนนาก็ไม่ปล่อยเขาซักที
“นี่ยัยบ้า เธอจะเกาะเป็นลิงแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่” มงโดบ่น
“จาเกาะ จาเกาะ” ยุนนาตอบเสียงยาน
“ลงมาก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันแบกเธอไปเอง เกาะแบบนี้ไม่เมื่อยหรือไง” มงโดเสนอ ยุนนาจึงยอมลงแล้วมงโดก็แบกเธอขึ้นหลัง ท่านี้ทำให้ยุนนานอนหลับได้สบายทีเดียว
“อ้าอาจารย์เหมือนพี่ฉันเลย เขาก็ชอบให้ฉันขี่หลาง” ยุนนาบอกเสียงยานแล้วสักพักก็สะอื้นไห้ออกมา
“เพราะฉันๆ พี่ต้องมาเจอแบบนี้ เพราะฉันไม่ดีเองจองอาถึงทิ้งฉันไป เพราะฉันทุกอย่างเลย” ยุนนาคร่ำครวญ
“เฮ้ยๆ มันไม่เกี่ยวกับเธอหรอกนะ เรื่องพี่ชายของเธอนะ และโดยเฉพาะเรื่องยัยผู้หญิงคนนั้นยิ่งไม่เกี่ยวใหญ่เลย ยัยนั่นนะ ก็แค่ผู้หญิงหลอกลวงคนหนึ่งเท่านั้นเอง” มงโดพูด และรู้สึกแปลกใจที่ยุนนาไม่ตอบโต้อะไรที่เขาว่าจองอา เพราะปกติเธอจะไม่ยอมให้เขาพูดเรื่องเสียหายถึงหล่อน หากแต่ตอนนี้คนฟังหลับไปแล้วประโยคเมื่อกี้จึงไม่มีผลอะไร
“ให้ตายเถอะ เด็กหนอเด็ก” เขาพูดอย่างอ่อนใจ
รุ่งเช้ายุนนาตื่นขึ้นด้วยอาการงงบวกปวดหัวตุ๊บๆ เธอยกมือขึ้นกุมขมับ
“อ้าวตื่นแล้วหรอ” มงโดร้องทักเมื่อเห็นเธอลุกขึ้นนั่งบนโซฟา พร้อมทั้งเอาขวดน้ำเย็นเฉียบไปแนบที่หน้าเธอ
“จ๊ากก” ยุนนาร้องเสียงหลงจากความเย็น พร้อมทั้งอาการปวดขมับที่เข้าโจมตี จนเธอต้องเอามือทั้งสองกุมขมับไว้ไม่ห่าง
“จารย์เล่นบ้าไรเนี่ย” เธอบ่นใส่มงโด เขาจึงเดินไปนั่งยังโซฟาฝั่งตรงข้าม
“อะไรเล่นคนอุตส่าห์เอาน้ำมาให้ จะขอบใจก็ไม่มี แล้วรู้ไหมใครแบกเธอมาจากผับบ้านั่น นี่ถ้าฉันไม่ตามไปป่านนี้เธอโดนรุมโทรมไปแล้ว เอ่อ..ไม่สิ ฉันว่าเธอต่างหากที่จะโทรมเขา” มงโดเปลี่ยนคำตอนท้ายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน พอดีกับที่อีซานเดินมาเห็นทั้งคู่คุยกัน
“ยุนนาตื่นแล้วหรอ เป็นยังไงบ้าง” อีซานรีบเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง เขานั่งลงข้างๆเธอ พยายามจะอังหน้าผากดูอาการ หากแต่ก็โดนเธอบัดมือหนี เขาตกใจกับท่าทีของเธอมาก
“ไม่ต้องมาทำเป็นห่วงฉันหรอก พี่ไม่สนอยู่แล้วนี่ว่าฉันจะเป็นยังไง แค่ทำตามที่พี่ต้องการก็พอ ฉันจะเป็นยังไงก็ช่างมันใช่ไหม” ยุนนาระบายอย่างเหลืออด อีซานถึงกับหน้าเสีย
“ยุนนาฟังพี่ก่อน ที่จริงแล้วพี่ก็...” อีซานพยายามจะอธิบายแต่เธอก็สวนขึ้น
“พี่ก็ทำไม พี่จะบอกว่างานของพี่มันสำคัญกว่าความรักโง่ๆของฉันใช่ไหม พี่ถึงหลอกใช้ฉันแบบนี้” ยุนนาตะคอกใส่อีซาน มงโดที่ฟังอยู่ก็เหลืออด
“ใช่ ความรักของเธอมันโง่เง่าสิ้นดี ไม่ต้องไปโทษซานหรอก ฉันเองนี่แหละที่ไม่บอกเธอ เพราะฉันรู้นะสิ หากเธอรู้คงทำมันพังหมดแน่ๆ ตอนนี้เธอหลงยัยนั่นจนลืมแม้กระทั่งพี่และครอบครัวตัวเองไปหมดแล้ว” มงโดพูดแทงใจดำเธอ ยุนนาถึงกับกัดฟันสะกดอารมณ์ ก่อนจะทุบโต๊ะดัง ปัง! จนชายทั้งสองมองเธออย่างหวาดๆ
“เท่าไหร่แล้ว....นานเท่าไหร่แล้วที่รู้” ยุนนาถามเสียงเข้ม
“เฮ้อ....หลังจากที่ยุนโฮปาดเจ็บไม่นานนักหรอก” มงโดตอบอย่างอ่อนใจ
“นั่นมันตั้งแต่แรกเลยนี่ แล้วทำไมอาจารย์ถึงไม่บอกหนู” ยุนนาท้วงเสียงดัง
“แล้วเธอจะเชื่อไหมล่ะถ้าฉันบอกเธอ เธอจะยอมฟังฉันแล้วเลิกกับแม่นั่นงั้นหรอ” มงโดถามจี้ใจ ยุนนาถึงกับตอบไม่ได้ เพราะจริงอย่างที่มงโดพูด เธอคงไม่เชื่อเขาแน่ๆ ความรักที่มีให้จองอามันมากมายเกินกว่าจะตัดใจได้
“อะไรบ้างที่อาจารย์รู้” ยุนนาถามเสียงอ่อน มงโดครุ่นคิดสักครู่
“ฉันว่าเธออย่ารู้ดีกว่า” เขาตอบ นั่นทำให้ยุนนาอารมณ์ขึ้นอีกครั้ง
“ทำไม ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้นี่” ยุนนาร้องบอก
“ก็ได้แต่เธอต้องเล่าเรื่องที่ไปบ้านโจอึนมาก่อน ซานเขารอฟังอยู่ รับผิดชอบต่องานที่ตัวเองทำหน่อยสิ” ยุนนาได้ยินดังนั้นถึงกับทำหน้ามุ่ยและหันไปค้อนใส่อีซานที่ทำหน้าลำบากใจอยู่
“ก็ได้...เจ้าหมอนั่นบ้านใหญ่ชะมัด” ยุนนาพูดขึ้น
"เรื่องนั้นเรารู้ ช่วยบอกอะไรที่มองจากข้างนอกไม่เห็นได้ไหม" มงโดพูดใส่
"อืม ข้างในก็กว้าง มีหลายห้องดี แล้วก็...ใช่ๆมันพาฉันไปห้องสมุด อ้าในนั้นหนังสือเพียบเลย หนังสือดีๆหายากทั้งนั้น หนังสือรวมภาพของศิลปินต่างๆก็มีนะจารย์ แล้วก็มีทั้งภาพวาดและรูปปั้นเต็มห้องเลย เหมือนอยู่ในพิพิธภัณฑ์ศิลปะเลย" ยุนนาเล่าอย่างตื่นเต้น
"โฮ...งั้นหรอ ดูท่าเจ้าหมอนี่คงคลั่งงานศิลป์นะ" มงโดวิเคราะห์
"ใช่ โจอึนมักเดินทางไปประมูลงานศิลป์ต่างๆ รอบโลกเลย และมักให้มันเป็นของขวัญกับคนรู้จักด้วย" อีซานบอกข้อมูลที่ทราบมา
"ของขวัญหรอ....อ้า! ตายห่า หนังสือ!" ยุนนาร้องอุทานขึ้นเมื่อนึกถึงหนังสือที่โจอึนให้มาเมื่อคืน
"หนังสืออะไร" มงโดถาม
"เมื่อคืนหมอนั่นให้หนังสือภาพฉันยืมน่ะ แต่ฉันลืมไว้ในรถเขา" ยุนนาบอก
"ก็ดีแล้วนี่ จะได้หาโอกาสเข้าไปใหม่" มงโดเสนอ
"ดีบ้าไรล่ะ ฉันเอารูปจองอาที่วาดเล่นบนรถสอดเข้าไปในเล่มนั้นนะสิ" ยุนนาบอก
"หา!" มงโดและอีซานอุทานออกมาพร้อมกัน
ขณะเดียวกัน ณ บ้านของโจอึน เขากำลังทานอาหารเช้าอยู่ พ่อบ้านก็เดินนำหนังสือเล่มหนึ่งมามอบให้
"อะไรหรอ" โจอึนถาม
"เป็นหนังสือที่คุณหนูคนเมื่อคืนลืมไว้นะครับ" พ่อบ้านตอบ โจอึนรู้สึกแปลกใจ เขากำลังคิดว่ายุนนาเผลอลืมไว้จริงหรือจงใจลืมมันไว้กันแน่ จึงเปิดออกสำรวจก็พบกระดาษแผ่นหนึ่งสอดอยู่ในหนังสือ เพียงแวบแรกเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนในรูปคือจองอาเมียรัก จึงตัดสินใจโทรศัพท์ออกไปหายุนนาทันที
ฝั่งบ้านของมงโด ทุกคนต่างเงียบงันจากการรับรู้ความสะเพร่าของยุนนาและคิดว่าแผนคงแตกแน่แล้ว ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
"แหกๆ!" ยุนนาอุทาน ทุกคนจึงหันไปมองยังต้นเสียง เป็นมือถือของเธอนั่นเอง พวกเขาต่างมองหน้ากันก่อนที่ยุนนาจะกลั้นใจรับ
"สวัสดีค่ะ" ยุนนาทักเสียงสั่น
"โอ้...นั่นยุนนาหรือเปล่า ฉันคิมโจอึนนะ" โจอึนรีบถามยืนยันตัวบุคคล
"ค่ะ ใช่ค่ะ คุณคิมมีอะไรให้ฉันรับใช้หรอคะ" ยุนนาพยายามควบคุมสติ
"ไม่หรอก...ฉันแค่จะโทรมาบอกเธอว่า...เธอลืมหนังสือไว้ในรถนะ" โจอึนเริ่มเข้าเรื่อง
"หนังสือ? โอ้หนังสือเล่มนั้น อ้านี่ฉันลืมหรอค่ะเนี่ย แย่จริงๆ" ยุนนาแสร้งพูด
"แต่ว่านะ...เธอไม่ได้ลืมแค่หนังสือหลอกนะ" โจอึนพูดเสียงเข้ม ยุนนารู้สึกหนาวสันหลังขึ้นมาทันที
"พอดีฉันเปิดเจอภาพภาพหนึ่ง...ภาพนี้เป็นรูปของจองอาใช่ไหม" โจอึนถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ยุนนาถึงกับหน้าซีด
"เอ๊ะ...คุณมองเป็นเธอหรอค่ะ" ยุนนาแถ
"หือ? แล้วไม่ใช่หรอกหรือ" โจอึนสงสัย
"อ้อ ก็ไม่เชิงค่ะ นั่นเป็นภาพสเก็ตนะค่ะ พอดีฉันกำลังฝึกวาดภาพที่ทำให้คนมองรู้สึกว่าคนในภาพคือคนที่เขารู้จักนะค่ะ แหมไม่น่าเชื่อว่าคุณจะมองเห็นเป็นเธอ" ยุนนาแถไปยกใหญ่
"ยังงั้นหรอ อ้าเป็นยังงี้นี่เอง ถ้าอย่างงั้นเธอก็มีฝีมือมากเลยนะยุนนา นี่ขนาดภาพสเก็ตเฉยๆ ถ้าเธอวาดภาพนี้ได้สำเร็จ ฉันว่ามันต้องเป็นภาพที่โด่งดังไม่แพ้โมนาลิซ่าแน่ๆ" โจอึนพูดอย่างพอใจ ยุนนาก็ได้แต่หัวเราะแฮะๆ
"ถ้ายังงั้นฉันจะเก็บมันไว้ให้นะ ทั้งสองอย่างเลย เธอจะมาเอาเมื่อไหร่ก็ได้" โจอึนพูดก่อนจะวางสายไป ยุนนาถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่เธอแถจนรอดมาได้ ชายหนุ่มทั้งคู่ได้แต่มองลุ้นไปกับเธอ
"เป็นยังไง เขารู้ไหม" มงโดถาม
"ฝีมือระดับนี้ แถขั้นเทพ" ยุนนาพูดยอตัวเอง มงโดเห็นแล้วหมั่นไส้เดินไปตีลงหน้าผากเธอ
"นี่ไงแถขั้นเทพ ทำอะไรให้มันระวังหน่อย ดีนะที่แผนไม่แตก" มงโดเอ็ดใส่เธอ
"เอาน่าๆ ยังไงก็ผ่านมาได้แล้ว ว่าแต่ยังมีอะไรเล่าอีกไหมยุนนา" อีวานพูดตัดบท เพราะต้องการข้อมูลอีก
"อืม...หมอนั่นพยายามชวนฉันไปบ้านเขาอีกตลอดเลย" ยุนนาพูดขึ้น
"เฒ่าหัวงูชัดๆ" มงโดเอ่ยขึ้น
"ไม่หรอก ฉันว่าเขาคงอยากรู้จักเธอมากขึ้น ดูว่าเธอไว้ใจได้รึเปล่า เพื่อใช้ให้ทำงานไง" อีซานเสนอ
"ฉันเห็นด้วยกับพี่นะ หมอนั่นดูจะเป็นคนที่อ่านท่าทีของคนอื่นตลอดเวลา ฉันว่าเขาช่างสังเกตและรอบคอบมากทีเดียว แถมยังมีจิตวิทยาในการหว่านล้อมด้วย เมื่อวานนี้ก็พูดเยินยอฉันตลอดเลย" ยุนนาสมทบพร้อมอธิบาย
"คิมโจอึนนะฉลาดเป็นกรดเชียวล่ะ พี่พยายามส่งสายสืบเข้าไปหลายคนแล้ว แต่โดนจับได้ตลอดเลย ถ้าไม่ใช่ทางโจอึนเก่งก็คงเพราะทางพี่มีหนอนบ่อนไส้นะแหละ แต่ไม่ต้องห่วงนะ เรื่องหนอนพี่จัดการไปแล้ว" อีซานกล่าว
"แล้วฉันจะรอดไหมเนี่ย" ยุนนาพูดอย่างหวาดหวั่น
"ก็ถ้าเธอไม่ไปเจ๊าะแจ๊ะแม่นั่น เธอก็ไม่เป็นอะไรหรอก" มงโดพูดดักคอ ยุนนาได้แต่มองหน้าค้อน ก็มันห้ามใจได้ที่ไหนล่ะ เพียงเห็นหน้าเธอก็แทบอยากจะกระโจนเข้าหาทันทีแล้ว
"แล้วจะเอาไงต่อไป" มงโดถามถึงแผนขั้นต่อไป
"ไม่เอาไงหรอก จะไปเอา...รูป" ยุนนาตอบพลางยิ้มกรุ่มกริ่ม มงโดชี้โพรงให้กระรอกซะแล้ว แต่จะว่าไปถึงไม่มีใครชี้โพรงให้ เจ้ากระรอกตัวนี้มันก็คงหาโพรงจนเจอให้ได้อยู่ดี ^_^