After School
ตอนที่ 4
“ทำตัวตามสบายนะ”จองอาบอกยุนนา ยุนนาสังเกตได้ถึงความสะอาดสะอ้านผิดกับห้องของเธอที่ทั้งรกและมีแต่เศษกระดาษเกลื่อน “เธออยู่คนเดียวหรอ” ยุนนาถาม จองอานิ่งไปสักครู่แล้วจึงตอบ “อือ” เมื่อเข้ามาข้างในยุนนาก็ไปนั่งลงบนโซฟา จองอานำน้ำมาเสริฟให้ จากนั้นเธอก็ไปนำไวโอลินของเธอออกมา “อ้าเจ้าตัวนี้ที่ฉันนั่งทับนี่” ยุนนาจำมันได้“ใช่ รู้ไหมมันโกรธเธอด้วยนะ” จองอาตอบ ยุนนาถึงกับอึ้งที่เธอพูดเหมือนไวโอลินมีชีวิต เมื่อจองอาจับสีหน้าได้จึงหน้าแดงอายที่ตนพูดออกไปเช่นนั้น“ฮึๆๆ งั้นฉันฝากขอโทษมันด้วยล่ะกัน” ยุนนาพูด จองอาได้แต่เขิน “ถ้ามันหายโกรธฉันแล้ว ก็ให้มันส่งเสียงให้ฉันได้ฟังเพลงเพราะๆซักทีนะ” ยุนนาล้อต่อ จองอาถึงกับทำหน้าค้อน เธอจึงหยิบไวโอลินขึ้นมาเล่น ยุนนาหลับตาซึมซับกับบทเพลง มันช่างไพเราะยิ่งนัก ยิ่งกว่าในคลับเป็นร้อยเท่า มันงดงามเหมือนดั่งใบหน้าของคนบรรเลง ยุนนาลืมตามองดูจองอาที่กำลังยิ้มขณะบรรเลง “เพราะยังงี้ซินะมันถึงได้เพราะนัก เพราะเธอยิ้ม ดนตรีก็คือตัวเธอนั่นเองจองอา” ยุนนาคิด เมื่อดนตรีหยุดลง ยุนนาก็ตบมือให้จองอายกใหญ่จนเธอเขิน “มัน...เพราะมาก ฉันไม่เคยฟังดนตรีอะไรที่เพราะแบบนี้มาก่อน” ยุนนาบอกกับจองอา นั่นทำให้จองอาซาบซึ้งใจมาก เพราะเธอก็สัมผัสได้เช่นกันว่ายุนนาฟังเพลงของเธออย่างแท้จริง ไม่เหมือนคนอื่นๆที่เพียงแค่มองความสวยของเธอเท่านั้น“อ่า...ฉันอยากวาดรูปจังเลย” ยุนนากล่าวขึ้น“งั้นก็วาดซิ” จองอาพูด จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปเอากระดาษและดินสอมาให้ยุนนา“งั้นเรามาบรรเลงพร้อมกันเลยดีกว่า” ยุนนากล่าว แล้วทั้งคู่ก็สอดผสานกันด้วยศิลปะ ยุนนาวาดรูปของจองอาที่กำลังบรรเลงดนตรีอันไพเราะให้ยุนนาฟัง ทั้งคู่บรรเลงจนเหนื่อยหอบจึงล้มตัวลงนอนกับพื้น ต่างมองสบตากันอย่างพอใจ ยุนนายื่นภาพให้จองอา เธอรับแล้วนำมากางดู ยุนนาจึงเลื่อนเข้าไปนอนข้างๆเธอจนไหล่ชนกัน “ชอบไหม” ยุนนากระซิบข้างหูเธอ“แล้วเธอล่ะชอบไหม” จองอาพูดพลางหันไปสบตา จนจมูกทั้งคู่ชนกัน ความนิ่งเงียบก็เข้าปกคลุม “เธอชอบที่ฉันเล่นไหม” เป็นจองอานั่นเองที่พูดทำลายความเงียบ หากแต่ก็ไม่เปลี่ยนอิริยาบท ทั้งคู่จะยังนอนจ้องหน้าหายใจรดกันอยู่“แค่ชอบหรอ” ยุนนาถาม ก่อนที่จะขยับเข้าไปใกล้ใบหน้าของจองอา ทันใดเสียงโทรศัพท์ของยุนนาก็ดังขึ้นทำลายบรรยากาศและทุกสิ่ง จองอาสะดุ้งโย้งลุกนั่งทันที ยุนนาจึงกดรับโทรศัพท์อย่างสุดเคือง“ฮัลโหล” เธอกระแทกเสียงใส่“ยุนนาอยู่ไหนนะ พ่อแม่เป็นห่วงนะ เมื่อกี้พี่โทรไปถามเพื่อนในห้องบอกยุนนาไปที่คลับหรอ” ยุนโฮนั่นเองที่โทรมา“รู้แล้วน่ากำลังกลับ ไม่ต้องเป็นห่วงบอกพ่อแม่ด้วย แค่นี้นะ” ยุนนาตอบอย่างเอือมระอา เซ็งสุดๆที่พี่ชายตัวดีโทรมาขัดจังหวะซะได้“เออ...พี่ชายนะ...เป็นห่วง” ยุนนาพูดตะกุกตะกัก“หรอ..นั่นซิ...ดึกมากแล้ว งั้นก็...” จองอาเองก็ด้วย“ใช่...งั้น....กลับล่ะ” ยุนนาตอบ ทั้งคู่จึงลุกขึ้นยืน หากแต่ไม่กล้าสบตากัน จองอาเดินไปส่งยุนนาที่หน้าห้อง“งั้น...ไว้เจอกันนะ เออ...ขอเบอร์หน่อยได้ไหม” ยุนนาพูดก่อนหยิบมือถือขึ้นมา จองอาจึงเอามากดเบอร์ของตนให้ไป จากนั้นยุนนาจึงเดินออกไป“อ่ะแล้วภาพล่ะ” จองอาท้วง“เก็บไว้เถอะ ฉันให้” ยุนนาพูดยิ้มๆ แล้วเดินจากไป ตลอดทางกลับบ้านเหมือนโรยด้วยกลีบกุหลาบ “ยะฮู้” ยุนนาตะโกนด้วยความดีใจพร้อมกระโดดเอาเท้าตบกัน แต่นั่นทำให้เธอรู้สึกมึน จากนั้นก็คลื่นใส้และอ้วกออกมายกใหญ่“เวร เมา(ไม่)ค้าง ฮ่าๆๆๆ แหวะ.....” ยุนนาอ้วกต่ออีกหลายยกกว่าจะถึงบ้าน เมื่อถึงเธอจึงหลับทันทีโดยไม่รู้เลยว่ามีคนรอโทรศัพท์เธออยู่“บ้าจัง รู้งี้น่าจะยิงเข้าเครื่องเราด้วย” จองอาพึมพำกับตัวเองก่อนจะข่มตาให้หลับ
-----------------------------------
มาน้อยๆแต่ได้คุณภาพ โฮกกันไหมค่ะท่าน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
ต้องการคอมเมนต์ โดยไม่ต้อง Login ตรง แสดงความคิดเห็นในฐานะ
ให้เลือกโปรไฟล์เป็น ไม่ระบุชื่อ