After School ตอนที่ 22

ตอนที่ 22

เมื่อวันปฏิบัติการมาถึงยุนนาก็ได้รับโทรศัพท์จากโจอึนแต่เช้า

“ไปที่ท่าเรือเขต 5 “โจอึนบอกเพียงแค่นั้นก็วางสายไป ยุนนาจึงรีบเตรียมตัวเพื่อออกปฏิบัติการ เธอติดวิทยุสื่อสารอันจิ๋วไว้ในหู

“พี่ซาน ได้ยินไหม” ยุนนาพูดทดสอบสัญญาณ

“ได้ยินแล้วยุนนา มันติดต่อมาแล้วหรอ” อีซานตอบกลับ

“ค่ะ มันให้ไปที่ท่าเรือเขต 5” ยุนนาตอบ

“งั้นไปเลย ไม่ต้องห่วงนะ มีสัญญาณจีพีเอสอยู่ พี่ตามเธอได้ตลอด” อีซานพูดให้เธอเบาใจ ก่อนที่เธอจะเดินผ่านครัว ซึ่งพ่อกับแม่เธอนั่งรออยู่ที่นั่นนานแล้ว พ่อเธอเดินเข้ามาขว้างทางไว้ทันที

“ถ้าฉันยังเป็นพ่อแกอยู่...ก็กลับเข้าห้องไปซะ” พ่อเธอพูดด้วยสีหน้าจริงจัง พร้อมด้วยแม่ที่เดินร้องไห้เข้ามากอดเธอ

“อย่าไปเลยนะลูก แม่ไม่อยากเสียลูกไปอีกคน” แม่เธอกล่าวทั้งน้ำตา ยุนนาได้ยินดังนั้นก็โมโห จับไหล่แม่เขย่าเตือนสติ

“พี่ยุนโฮยังไม่ตายนะคะ แต่กำลังรอให้เราช่วยอยู่ ถ้าเรื่องนี้ไม่จบ ครอบครัวเราก็จะไม่มีวันเหมือนเดิม” ยุนนาพูดเตือนสติทั้งคู่

“แต่ถ้าแกตาย ครอบครัวเราก็ไม่มีวันกลับเป็นเหมือนเดิมเหมือนกัน” พ่อเธอสวนขึ้น เธอจึงนิ่งไป

“ถ้ามันช่วยทุกคนได้...หนูก็ยอม” เธอพูดก่อนจะเดินผ่านพวกเขาไป แม่เธอถึงกับทรุดลงร้องไห้จนพ่อต้องลงไปปลอบ ยุนนาได้แต่เดินใจแข็งมุ่งออกประตูไป

“ยุนนา? ไหวนะ” อีซานที่ได้ยินทุกคำสนทนา เอ่ยถามขึ้นอย่างเห็นใจ

“เราถอยไม่ได้แล้วนี่คะ” เธอตอบ ก่อนจะเดินพ้นประตูบ้านออกมา เมื่อออกมานอกบ้านเธอก็ขึ้นแท็กซี่ตรงไปยังท่าเรือเขต5 โดยที่ไม่รู้ว่ามีรถคนหนึ่งขับตามเธอไป

“มีรถตามเธอ คงเป็นรถคนของโจอึน” อีซานบอกผ่านวิทยุ

“หะ?”ยุนนาอุทานออกมาอย่างตกใจและหันไปมองรถข้างหลัง

“อย่า! อย่าพูดอะไร ไม่แน่คนขับแท็กซี่อาจเป็นคนของมันด้วย” อีซานกล่าว

“อ้า! ดันลืมลิปติกแท่งโปรดซะได้ แย่จัง” ยุนนากลบเกลื่อน เพื่อไม่ให้คนขับสงสัยในอาการตื่นตกใจเมื่อครู่ หากแต่อีซานกลับคิดว่ามันเป็นการกลบเกลื่อนที่ไม่เข้าท่าที่สุดจริงๆ เพราะแท้จริงแล้วเธอไม่เคยพกของแบบนั้นติดตัวอยู่แล้ว เขาถึงกับส่ายหน้าให้ไอเดียนี้
เมื่อรถแท็กซี่ขับมาถึงท่าเรือ ยุนนาก็ลงไปยืนงงอยู่ที่นั่นสักพัก ก่อนจะมีสายโทรศัพท์เข้ามา

“ไปที่โกดังท่าเรือ หาตู้คอนเทนเนอร์หมายเลข RM 541-987” โจอึนบอกก่อนจะวางสายไป ยุนนาจึงมองหาทิศทางเพื่อเดินไปยังที่หมาย เมื่อเข้ามาภายในบริเวณโกดัง เธอก็พบคอนเทนเนอร์มากมายตั้งเรียงรายอยู่เต็มพื้นที่ เธอพยายามมองหาหมายเลขที่โจอึนบอก ก่อนจะพบเข้ากับคอนเทนเนอร์สีเขียวอันใหญ่ ซึ่งมีหมายเลขตรงกับที่โจอึนบอก แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“รหัสเปิดคือ 13200144” เขาพูดจบก็วางสายไปอีกครั้ง ยุนนาได้แต่ยืนงงว่ามันคืออะไร ก่อนจะเหลือบไปเห็นแป้นคีย์ตัวเลขซึ่งเป็นตัวปลดล็อคคอนเทนเนอร์อันนี้ เธอกดมันตามตัวเลขที่เขาบอก ล็อคก็ถูกปลดอย่างง่ายดาย แล้วเธอจึงดึงประตูคอนเทนเนอร์ มันเปิดออกอย่างยากเย็นเพราะทั้งใหญ่และหนัก แต่ในที่สุดเธอก็เปิดมันออกจนได้ ยุนนาเดินเข้าไปภายในคอนเทนเนอร์นั้น สิ่งที่เธอพบคือ รถบรรทุกคันหนึ่ง เธอเดินเข้าไปใกล้มันเพื่อสำรวจดู ก่อนที่โทรศัพท์จะดังขึ้นอีกครั้ง

“ขับมาที่ตึกร้างเขต 9” เขาพูดจบก็วางสายไปอีก ณ จุดนี้ยุนนาเริ่มรู้สึกรำคาญโทรศัพท์ชักกระตุกนี่ซะแล้ว หากแต่เธอก็ทำตามที่เขาบอก แม้จะไม่เคยขับรถบรรทุกมาก่อนก็ตาม เมื่อรถแล่นออกจากท่าเรือไป ชายสองคนที่ตามเธอมาตลอดก็โทรไปรายงานโจอึน

“ออกไปแล้วครับท่าน” ชายคนหนึ่งบอก

“ดี พวกแกก็ขับตามมาแล้วกัน เผื่อเกิดอะไรขึ้น” โจอึนสั่งการ ก่อนที่ชายทั้งสองจะเดินกลับไปขึ้นรถ ทันใดนั้นพวกเขาก็ถูกคนจำนวนหนึ่งล็อคตัวไว้

“จับตัวได้แล้วครับ” ตำรวจนายหนึ่งรายงานไปยังอีซาน

“ดีมาก กระจายกำลังและกระชับพื้นที่ ตามเป้าหมายไปนะ” อีซานสั่งการ ในขณะที่ยุนนามุ่งหน้าไปยังที่หมาย

“ยุนนา ตอนนี้พี่จับคนที่ตามเธอได้แล้ว ไม่ต้องห่วงนะ ไปตามมันบอกเลย พี่ล้อมพื้นที่ไว้หมดแล้ว” อีซานบอกให้เธอเบาใจ

“ขอบคุณค่ะ พี่ซาน” ยุนนาตอบอย่างแข็งขัน ตอนนี้ใจเธอแทบอยากจะกระโจนไปให้ถึงที่นั่นทันที และจับไอ้ชั่วนั่นซะ จะได้ช่วยจองอาและพี่ชายของเธอให้เป็นอิสระสักที

“เอาล่ะ ทุกคนไปกันเถอะ ที่เหลือฝากด้วยนะ” อีซานบอกกับผู้ใต้บังคับบัญชา ก่อนจะออกจากศูนย์บังคับการเพื่อตรงไปยังที่หมายเดียวกันกับยุนนา แต่มาเจอเข้ากับมงโดตรงทางออก

“นี่นาย มาที่นี่ทำไม” อีซานเอ่ยถามเมื่อเห็นมงโด

“นายคิดว่าฉันจะนอนเฉยๆอยู่บ้านได้หรอ” มงโดตอบ อีซานถึงกับถอนหายใจในความรั้นของมงโด ทั้งที่เขาก็บอกไปแล้วแท้ๆว่าให้รออยู่บ้าน เมื่อไม่มีทางเลือกอีซานจึงต้องให้มงโดติดตามไปด้วยอย่างจำใจ

“อย่ามาขว้างงานของฉันเป็นอันขาด” อีซานพูดดักมงโดไว้ ก่อนที่จะออกเดินทาง


ณ ตึกร้างเขต9 โกดังเก็บยาเสพติดของโจอึน

“ที่นี่มีอะไรหรอคะ ทำไมท่านต้องพาฉันมาที่นี่ด้วย” จองอาถามขึ้น เมื่ออยู่ๆก็ถูกพามายังสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย

“ฉันแค่...มีอะไรจะเซอไพร์เธอนิดหน่อยน่ะ” โจอึนตอบด้วยใบหน้าอ่อนโยน แต่คนฟังกลับรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างประหลาด ไม่นานนักรถบรรทุกคันหนึ่งก็วิ่งเข้ามาภายในตึก

“นั่นไง เซอไพร์ของเธอ” โจอึนพูดพลางชี้ไปยังรถที่แล่นเข้ามา จองอาหัวใจแทบหยุดเต้นเมื่อเห็นว่าใครลงมาจากรถ

“ยุนนา” เธอร้องทัก คนถูกเรียกจึงหันไปมองตามต้นเสียง

“จองอา ทำไมเธอมาอยู่นี่” ยุนนาไม่คาดคิดว่าโจอึนจะพาเธอมาด้วย

“ทำได้ดีมากยุนนา ฉันมองคนไม่ผิดจริงๆ” โจอึนพูดอย่างอารมณ์ดีพลางเดินเข้าไปหายุนนา

“แล้วข้อตกลงล่ะ” ยุนนาทวงสัญญา โจอึนหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะจับต้นแขนของจองอา ทำท่าจะผลักร่างเธอให้ยุนนา แต่ทันใดนั้นก็ชักปืนขึ้นมาจ่อไปที่ยุนนาพร้อมดึงจองอากลับ

“นี่แก...ไอ้ตอแหล” ยุนนาสบถเมื่อถูกโจอึนหักหลัง

“เป็นยังไงล่ะ เวลาถูกคนอื่นหักหลังน่ะ” โจอึนเย้ยหยัน

“แย่แล้ว ยุนนาอยู่ในอันตราย” อีซานที่มองเหตุการณ์ผ่านกล้องสอดแนมอยู่อุทานออกมาเมื่อเห็นว่ายุนนาถูกปากกระบอกปืนจ่อ

“ยุนนา พี่จะบุกแล้วนะ พอพี่ให้สัญญาณเธอรีบหลบไปหลังรถเลยนะ เอาล่ะนะ 1 2 3” สิ้นเสียงยุนนาก็รีบวิ่งไปหลบอยู่หลังรถ พร้อมกับที่เหล่าตำรวจซึ่งล้อมพื้นที่นั้นไว้แสดงตัวเข้าจับกุม ลูกน้องของโจอึนต่างยิงต่อสู้ โจอึนอาศัยจังหวะช่วงชุลมุนลอบออกไปด้านหลังตึก พร้อมดึงจองอาไปด้วย หาแต่ยุนนาสังเกตเห็นเข้าพอดี

“พี่ซาน โจอึนมันจับจองอาหนีไปด้านหลังแล้ว” ยุนนาบอกผ่านวิทยุ ก่อนจะวิ่งตามโจอึนไป มงโดได้ยินดังนั้นก็แย่งวิทยุจากมืออีซานมา

“นี่! เธอห้ามตามมันไปเด็ดขาดนะ พวกฉันกำลังไป นี่...ยัยบ้าฟังอยู่ไหม” มงโดตะโกนใส่วิทยุ หากแต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา เพราะตอนนนี้ยุนนาวิ่งตามโจอึนไปหลังตึกแล้ว เมื่อมงโดและอีซานเข้ามาสู่ภายในตึกต่างก็มองหาร่างของยุนนา แต่ก็ไม่พบทั้งคู่จึงวิ่งไปด้านหลังตึกตามที่ยุนนาบอก ในขณะที่ตำรวจคนอื่นๆกำลังยิงปะทะกับลูกน้องของโจอึน เมื่อยุนนาวิ่งมาด้านหลังตึกก็ทันเห็นหลังโจอึนอยู่ไวๆ

“โจอึน หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้ชั่ว” ยุนนาตะโกนไล่หลัง โจอึนจึงหยุดและหันมาทางเธอ

“ปล่อยจองอาเดี๋ยวนี้” ยุนนาสั่งเสียงแข็ง

“ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ฉันไม่มีวันปล่อยจองอาไปให้ใครหรอก ตายซะเถอะแก!” โจอึนพูดก่อนจะลั่นไก

“ไม่!” จองอาร้องห้ามและผลักมือข้างที่ถือปืนของโจอึน ลูกกระสุนจึงไม่ถูกร่างของยุนนา โจอึนโมโหจึงตบหน้าเธอเต็มแรงจนร่างบางลงไปกองกับพื้น ยุนนาเห็นดังนั้นจะวิ่งเข้ามาช่วย แต่โจอึนกลับจ่อปืนไปที่เธออีกครั้ง

“คราวนี้ฉันไม่พลาดแน่” เขากล่าวก่อนจะลั่นไก หากแต่โดนอีซานที่วิ่งมาทันพอดี ยิงสวนเข้าที่แขน แต่นั่นไม่สามารถล้มโจอึนได้ เขายิงสวนกลับไปที่อีซาน กระสุนเข้าที่หัวไหล่ขวาอีซานจึงล้มลง มงโดตกใจกับภาพที่เห็นวิ่งเข้าไปหาร่างอีซานทันที โจอึนฉวยโอกาสนี้หันกระบอกปืนกลับไปที่ยุนนาอีกครั้ง และคราวนี้คงไม่มีใครขวางเขาได้ เมื่อจองอาเห็นดังนั้นก็วิ่งเข้าไปขวางวิถีกระสุน หากแต่ยุนนาก็ไม่ปล่อยให้เธอทำเช่นนั้น ยุนนาวิ่งเข้าไปกอดร่างบางไว้กระสุนจึงฝังเข้าที่หลังของเธอ เลือดแดงฉานไหลเปื้อนมือจองอา ร่างของยุนนาค่อยๆทรุดลงกับพื้น

“ยุนนาๆ” จองอาร้องเรียกทั้งน้ำตา พลางกอดร่างโทรมเลือดไว้ปานจะขาดใจ มงโดจึงหยิบปืนของอีซานขึ้นมายิงไปที่ท้องของโจอึน จนล้มตึงลงไปกับพื้นหากแต่ไม่สะใจมงโด เขาหมายจะเดินเข้าไปยิงซ้ำ

“อย่า...อย่ามงโด อย่าฆ่าเขา” อีซานร้องห้ามอย่างอ่อนแรง ก่อนที่มงโดจะตัดใจไว้ชีวิตโจอึน เขาเก็บปืนของโจอึนและวิ่งเข้าไปหาร่างของอีซาน

“นายเป็นยังไงบ้าง” มงโดถามอย่างห่วงใย
อีซานได้แต่ส่ายหน้า ตอนนี้เขาไม่มีแรงจะตอบแล้ว ก่อนที่ตำรวจนายอื่นๆจะวิ่งตามมาสมทบ ยุนนา อีซานและโจอึนจึงถูกนำส่งโรงพยาบาล


จองอาและมงโดนั่งรอหน้าห้องฉุกเฉินอย่างกระวนกระวาย ก่อนที่ร่างของอีซานจะถูกเข็นออกมา มงโดจึงรีบวิ่งเข้าไปหาร่างนั้น

“ซานนายเป็นไงมั่ง” มงโดถามกับร่างที่นอนหลับเพราะยาสลบ

“คนไข้ปลอดภัยดีค่ะ กำลังจะย้ายไปห้องพัก” นางพยบาลคนหนึ่งบอก

“แล้วผู้หญิงอีกคนล่ะคะ” จองอาเอ่ยถามขึ้น นางพยาบาลทำหน้าลำบากใจที่จะตอบ

“เธออาการสาหัสมากค่ะ กระสุนฝังใน ดูเหมือนจะลึกมากและโดนอวัยวะสำคัญ ตอนนี้คุณหมอกำลังเร่งช่วยอยู่ค่ะ” นางพยาบาลตอบก่อนจะเข็นเตียงอีซานไปห้องพักฟื้น มงโดได้แต่มองตามอย่างเป็นห่วง ใจจริงเขาอยากจะตามไปดูแลอีซานแต่ยุนนายังไม่พ้นขีดอันตรายเขาจึงต้องรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินต่อไป จองอาเองเมื่อได้ยินที่นางพยาบาลพูดเธอก็แทบยืนไม่อยู่เอาแต่นั่งร้องไห้ จนมงโดรู้สึกรำคาญขึ้นมา

“ยัยนั่นไม่มีค่าพอกับน้ำตาเธอหรอก” มงโดเอ่ยขึ้น จองอาถึงกับอารมณ์สะดุด งุนงงกับคำพูดของเขาบวกโมโหเล็กน้อย

“คุณหมายความว่ายังไง” จองอาถามอย่างเอาเรื่อง

“ก็หมายความว่า เด็ก ม.ปลายธรรมดาๆอย่างยัยนั่น ไม่เหมาะกับผู้หญิงแบบเธอหรอก” มงโดพูดเน้นเสียงเสียดสี จองอาผุดลุกขึ้นอย่างมีอารมณ์

“ฉันว่าอย่าเสียเวลาเลย เธอรีบไปหาเสี่ยคนใหม่เถอะ ยังไงโจอึนก็ไม่รอดแน่” มงโดยังยียวนต่อ จองอาโกรธจนแทบระเบิด หากแต่ประตูห้องฉุกเฉินที่เปิดออกก็เรียกความสนใจของคนทั้งคู่ไป มงโดและจองอารีบเดินเข้าไปถามหมอหนุ่มคนหนึ่งที่เดินออกมา

“คุณหมอครับ ผู้หญิงที่ถูกยิงเป็นยังไงบ้างครับ” มงโดถาม

“อาการเธอหนักครับ แล้วก็...เรามีเลือดไม่พอ” หมอตอบด้วยใบหน้าตึงเครียด

“เลือดหรอครับ เอาของผมสิครับ ผมกรุ๊ปเดียวกับเธอ” มงโดเสนอ หมอจึงรีบพาเขาเข้าไปในห้องฉุกเฉิน แต่ก่อนจะเข้าห้องเขายังหันมาสบตาเย้ยหยันจองอาให้เจ็บใจอีก เธอได้แต่เก็บอารมณ์คุกรุ่นนี้ไว้ในอก เพราะตัวเองไม่สามารถช่วยอะไรยุนนาได้ อีกทั้งยังเป็นสาเหตุให้ยุนนาต้องบาดเจ็บขนาดนี้ เธอได้แต่ภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธ์ให้ช่วยคุ้มครองคนรักของเธอด้วยเถอะ
วลาผ่านไปครู่ใหญ่การให้เลือดก็เสร็จสิ้น มงโดจึงเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน จองอาจะเดินเข้าไปถามอาการแต่ก็ช้ากว่าคุณซินและคุณนายซินที่เพิ่งมาถึงและตรงเข้าไปถามมงโดทันที

“อาจารย์คิมคะ ยุนนาเป็นยังไงบ้าง” คุณนายซินเอ่ยถามน้ำตาซึม

“ปลอดภัยแล้วล่ะครับ ผมให้เลือดเธอ คุณหมอบอกว่าพ้นขีดอันตรายแล้ว” มงโดตอบอย่างอ่อนโยน

“โอ้ ขอบคุณพระเจ้า” คุณนายซินโผเข้ากอดมงโด คุณซินเองก็ตบหลังตบไหล่ขอบอกขอบใจเขายกใหญ่ จองอาที่มองภาพนั้นอยู่ก็รู้สึกสะท้อนใจ มงโดนั้นเหนือกว่าตัวทุกอย่าง เป็นที่พึ่งให้แก่ยุนนาและคอยช่วยเหลือเสมอ ผิดกับเธอที่นำแต่เรื่องมาให้ แล้วเขายังสนิทสนมกับครอบครัวยุนนาอีก เธอเสียอีกที่เป็นคนแปลกหน้าของครอบครัวนี้ เธอคงไม่มีทางสู้เขาได้เลย เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงเดินจากไปอย่างเงียบๆ อย่างน้อยก็วางใจว่าคนที่เธอรักปลอดภัยแล้วและอยู่กับคนที่พึ่งพาได้


ขณะเดียวกัน ลียองเอที่รู้ข่าวการจับกุมตัวโจอึน ก็กระวนกระวาย

“เป็นยังไงบ้าง ได้ความว่ายังไง” ยองเอถามอย่างร้อนใจ

“โกดังของเราถูกควบคุมแล้วครับ โจอึนเองก็บาดเจ็บตอนนี้ถูกส่งไปโรงพยาบาล” ลูกน้องคนหนึ่งของเธอรายงาน เธอครุ่นคิดสักครู่

“ส่งคนไปจัดการโจอึนซะ ถ้าไม่มีเขาพวกนั้นก็สาวมาถึงฉันไม่ได้หรอก” เธอสั่งการอย่างเฉียบขาด ก่อนที่ลูกน้องจะปฏิบัติตามสั่ง


เช้าวันต่อมาอีซานก็รู้สึกตัว เขารีบเปลี่ยนชุดเตรียมจะออกไปปฏิบัติงานต่อ พอดีกับที่มงโดกลับจากซื้ออาหารเช้าเข้ามาทาน

“นี่นายจะทำอะไรนะ” มงโดเอ่ยถามทันทีที่เปิดประตูเข้ามา

“ฉันก็จะไปทำงานนะสิ” อีซานตอบพลางเช็คปืนของตน

“นี่ๆ เดี๋ยวนะ ฉันไม่ยอมให้นายไปเด็ดขาด” มงโดเข้ามาขวาง อีซานมองหน้าเขาอย่างเซ็งๆ

“งั้นก็ไปด้วยกัน” อีซานบอกก่อนจะลากมงโดออกมาด้วย เมื่อพ้นห้องออกมาอีซานก็โทรหาลูกน้องทันที

“โจอึนอยู่ที่ไหน” อีซานพูดกับปลายสาย

“ชั้น4ครับ เราส่งเจ้าหน้าที่ไปดูแลแล้วครับ” ปลายสายตอบ

“ดี แล้วลียองเอล่ะ” อีซานถามต่อ

“ตอนนี้กำลังรวบรวมหลักฐานอยู่ครับ” ปลายสายตอบเสียงอ่อน

“โธ่ เดี๋ยวก็หนีไปได้หรอก เดี๋ยวฉันจะเข้าไปที่ศูนย์นะ เตรียมกำลังไว้ให้ด้วย” อีซานสั่งการ ก่อนจะกดลิฟท์
ลงไปชั้นล่าง ระหว่างเดินออกจากลิฟท์เขาสวนกับหมอหนุ่มคนหนึ่ง จึงเปลี่ยนใจกะทันหัน เดินกลับเข้าไปในลิฟท์อีกครั้ง

“นี่นายเป็นบ้าอะไรเข้ามาอีกทำไมเนี่ย” มงโดบ่นอุบกับพฤติกรรมเข้าใจยากของอีซาน

“คุณหมอจะไปชั้นไหนครับ” อีซานถามเสียงเย็นกับหมอหนุ่ม

“ชั้น...ชั้น4ครับ” หมอหนุ่มตอบตระกุกตระกัก อีซานจึงกดชั้นให้แก่เขาพร้อมกับกดชั้น5ให้แก่ตัวเอง มงโดได้แต่มองพฤติกรรมน่าสงสัยของอีซานอย่างเงียบๆ ก่อนที่ลิฟท์จะจอดที่ชั้น4 หมอหนุ่มจึงเดินออกจากลิฟท์ไป เมื่อประตูลิฟท์ปิดอีซานก็ชักปืนออกมา

“นี่ๆ...นายชักปืนออกมาทำไม” มงโดโวยวาย

“นายรออยู่ในนี้นะ” อีซานพูดก่อนจะวิ่งออกจากลิฟท์ไปเมื่อมันมาจอดที่ชั้น5 เขาวิ่งลงบันใดไปชั้น4 ทันเห็นหลังไวๆของหมอหนุ่มคนเมื่อกี้เดินเข้าห้องคนไข้ที่มีตำรวจเฝ้าอยู่หน้าห้อง เขาจึงรีบวิ่งตรงไปยังห้องนั้น เมื่อตำรวจหน้าห้องเห็นชายแปลกหน้าวิ่งถืออาวุธเข้ามาก็ชักปืนขึ้นมา แต่ก็ต้องลดปืนลงเมื่ออีซานโชว์ตราประจำตัว

“เงียบๆ คนร้ายอยู่ข้างใน ข้างในมีใครเฝ้าอีกไหม” อีซานถาม

“ไม่มีครับ” นายตำรวจตอบหน้าตาตื่น

“เอาล่ะ งั้นคุณอยู่ข้างหลังผม พร้อมนะ 1 2 3” อีซานนับก่อนจะถีบประตูเข้ามา เขาจ่อปืนไปยังหมอเก๊ที่กำลังจะฉีดยาพิษใส่ในน้ำเกลือ

“วางเข็มลงซะ” อีซานบอก แต่คนร้ายขัดขืนทิ่มปลายเข็มลงไปที่สายน้ำเกลือ อีซานจึงยิงเข้าที่แขนก่อนที่นายตำรวจจะเข้าไปล็อคตัวคนร้ายไว้ มงโดที่ได้ยินเสียงปืนก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามา เมื่อเห็นอีซานปลอดภัย เขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ให้ตายเถอะ นายช่วยอยู่ห่างๆจากปืนบ้างได้ไหม” มงโดพูดพลางส่ายหน้า อีซานได้แต่ยิ้มชอบใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหาคนร้ายในคราบหมอที่ตอนนี้ถูกใส่กุญแจมือเรียบร้อยแล้ว

“ถ้าจะปลอมตัวก็ให้มันเนียนหน่อย หมอผู้ชายเขาไม่ใส่ตุ้มหูกันหรอก” อีซานพูดใส่คนร้าย ก่อนที่จะถูกควบคุมตัวไป

“เอาล่ะ รีบไปกันเถอะ” อีซานพูดกับมงโด ก่อนจะตรงไปยัง ปปส. และนำกำลังไปจับลียองเอ ถึงที่ทำการ
ของหล่อน
เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานเธอทันที

“คุณลียองเอ คุณถูกจับแล้ว คุณมีสิทธิ์ที่จะไม่พูด เพราะคำพูดของคุณจะใช้ปรักปรำคุณในชั้นศาล” อีซานอ่านสิทธิ์อย่างกวนๆให้เธอฟัง ยองเอได้แต่หัวเราะ

“ผบ. ดูเหมือนว่าสมองของคุณมันจะน้อยพอๆกับอายุของคุณเลยนะ ที่โรงเรียนตำรวจเขาไม่ได้สอนหรอว่าจะจับคนมันต้องมีหลักฐานน่ะ” ยองเอพูดด้วยใบหน้ายิ้มอย่างใจเย็น

“แล้วหลักฐานนี้พอจะจับคุณได้ไหม” อีซานโชว์ภาพวาดของยุนนา ยองเอถึงกับหน้าเสียก่อนจะหัวเราะออกมาอีกครั้ง

“รูปกิ๊กก๊อกแบบนี้ มันใช้ในชั้นศาลไม่ได้หรอกนะ” เธอแย้งอย่างอารมณ์ดี

“แล้วถ้าเป็นคนที่วาดรูปนี้ล่ะ จะใช้เป็นพยานในชั้นศาลได้ไหม” มงโดเอ่ยขึ้นบ้าง ยองเอได้แต่ทำหน้างง เพราะไม่เข้าใจว่าพวกนี้จะไปเอาคนตายมาขึ้นศาลได้อย่างไร ก่อนที่อีซานจะพลิกกระดาษด้านหลังให้เธอดู เธอมองมันก่อนจะทำตาโต “ซินยุนนา”

“ใช่คนที่เขียนนะไม่ใช่เด็กผู้ชายที่เธอส่งคนไปฆ่าหรอก แต่เป็นเด็กผู้หญิงที่ตอนนี้กำลังรอลากคอเธอเข้าคุกอยู่ยังไงล่ะ” มงโดพูดเย้ยหยัน ก่อนที่ตำรวจคนอื่นๆจะเข้าไปรวบตัวเธอ

“อ่ะจริงสิ ผมมีข่าวดีมาบอกอีกเรื่อง” อีซานกล่าวพลางเดินเข้าไปกระซิบข้างหูเธอ

“โจอึนยังไม่ตาย” ลียองเอได้ยินดังนั้นก็ตาโตหน้าซีด อีซานกลับยิ้มอย่างสะใจ ก่อนที่เธอจะถูกนำตัวไป

“โทษทีนะ ลืมบอกว่าเป็นข่าวดีของผม ไม่ใช่คุณ” อีซานตะโกนไล่หลัง ก่อนที่จะหันไปยิ้มกับมงโด ในที่สุด
ก็จัดการคนชั่วพวกนี้ได้