After School ตอนที่ 20

After School
ตอนที่20

ภายในบ้านแห่งปริศนา ยุนนาที่เดินตามโจอึนไปติดๆก็สอดส่ายสายตาไปรอบๆ บรรยากาศภายในต่างจากภายนอกโดยสิ้นเชิง ความสว่างที่เห็นภายนอกตรงกันข้ามกับภายในที่มืดสลัว มีเพียงแสงสว่างจากเทียนที่ถูกวางไว้ตามมุมห้องพอให้มองทางเห็น ยุนนาตื่นตากับบรรดาแขกที่มาร่วมงาน แม้จะซ่อนใบหน้าไว้ใต้หน้ากาก แต่นั่นก็ไม่สามารถบดบังเคล้าหน้าอันคุ้นตาได้ พวกเขาเหล่านั้นล้วนเป็นคนดังมีชื่อเสียง ยุนนาจำได้อยู่หลายคน ทั้งดารา นักร้อง นักการเมือง หรือแม้แต่นักธุรกิจชื่อดัง ทุกสายตาต่างจับจ้องผู้มาเยือนรายใหม่ที่เดินตามโจอึนอยู่ เขาเดินตรงไปยังด้านในสุดของห้องโถง ก่อนจะหยิบแก้วแชมเปญส่งให้ยุนนาและถือเอาไว้เองอีกหนึ่งแก้ว พร้อมเคาะเรียกความสนใจ

“สวัสดีทุกท่าน ผมภูมิใจและดีใจอย่างยิ่งที่ได้ต้อนรับทุกท่านอีกครั้ง วันนี้...เราจะแบ่งปันความหฤหรรษ์แห่งรัตติกาลร่วมกัน” โจอึนพูดจบก็ยกแก้วขึ้นดื่ม ก่อนจะมองไปที่ยุนนาให้เธอดื่มตาม ยุนนาจึงจำใจดื่มเข้าไปจนหมดแก้ว โจอึนยิ้มอย่างพอใจ แล้วทันใดนั้นการแสดงก็เริ่มขึ้น หญิงสาวสามคนในชุดคลุมบางเบาจนมองเห็นสรีระก็ออกมาเต้นยั่วยวนประกอบดนตรีที่เปิดคลออยู่ เหล่าพนักงานเสริฟที่ตอนนี้เดินกันขวักไขว่ ในมือถือถาดเครื่องดื่มสีแปลกตา แม้จะอยู่ในที่สลัวเช่นนี้แต่ยุนนาก็มองเห็นประกายสีเขียวอัมพันจากของเหลวในแก้วได้ชัดเจน มันถูกแจกจ่ายแก่แขกทุกคนในงานจนมาถึงเธอ ยุนนามีท่าทีลังเลใจจนโจอึนต้องหยิบแก้วนั้นส่งให้เธอเอง

“ดื่มสิ” โจอึนพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เธอรับมาถือไว้ ก่อนจะตัดสินใจจิบมันเล็กน้อยก็ชะงักกับความร้อนที่แผ่ซ่านในปาก

“แอ็บซิลนะ มันแรงหน่อย แต่ก็เป็นแค่เหล้า” โจอึนกระซิบบอก เธอครุ่นคิดซักครู่ก่อนจะกระดกมันหมดแก้ว จากนั้นก็เป่าลมร้อนออกจากปาก “ฮู่” ร่างกายเธอรู้สึกอุ่นขึ้นมาทันที ก่อนจะสังเกตเห็นอาการแปลกๆของแขกคนอื่นๆในงาน ทุกคนต่างอยู่ในอาการอารมณ์ดี หัวเราะขบขันกันใหญ่ บางคนถึงกับลงไปนอนกลิ้งเกลือกอยู่ที่พื้นและมีหลายคนที่ตอนนี้จับคู่กันแล้ว ยุนนาตกตะลึงกับภาพที่เห็น เธอจึงหันไปถามโจอึนหากแต่ตอนนี้เขาได้หายไปซะแล้ว ยุนนาพยายามตั้งสติและมองหาโจอึนไปรอบๆห้อง ก่อนที่จะหันมาเจอะนักเต้นสาวในชุดบางเบาที่ตอนนี้ส่งแก้วสีเขียวยื่นมาให้เธอ

“เอ่อ...ไม่...ไม่เป็นไรค่ะ” ยุนนาพยายามปฏิเสธพร้อมกับก้าวถอยหลังก่อนจะเสียหลักลงไปนอนกองอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ นักเต้นสาวจึงขึ้นมาคล่อมร่างเธอแล้วกระดกของเหลวสีเขียวเข้าปากตัวเอง ก่อนจะประกบปากยุนนาป้อนมันเข้าปากเธอ ยุนนาไม่อาจขัดขืนความเร้าใจตรงหน้าได้เลย
ขณะเดียวกันโจอึนที่แอบออกมาก่อน ก็มายืนอยู่หน้าบ้าน

“ฝากด้วยล่ะ ฉันมีธุระต้องกลับก่อน” เขาฝากฝังกับชายคนหนึ่ง ซึ่งทำหน้าที่ดูแลบ้านหลังนี้ ก่อนจะขึ้นรถจากไป อีซานที่พรางตัวสังเกตการณ์อยู่ด้านนอกก็เริ่มเคลื่อนไหว

“โจอึนออกไปแล้ว ทีมC ตามประกบด้วย” อีซานสั่งการผ่านวิทยุสื่อสาร

“ทุกหน่วยเตรียมพร้อม รอคำสั่งผมนะ” อีซานกล่าวอย่างแข็งขัน

“ท่านครับ มีรถแล่นเข้ามาในหมู่บ้านครับ” ตำรวจนายหนึ่งที่เฝ้าอยู่หน้าหมู่บ้านรายงานขึ้น ก่อนที่อีซานจะเห็นรถคันดังกล่าววิ่งมาจอดตรงหน้าบ้าน หญิงสาวคุ้นตาคนหนึ่งเดินลงจากรถ พร้อมกับที่ชายผู้ดูแลบ้านวิ่งเข้ามาหาเธอ เพียงแค่เห็นหน้าเขาก็แสดงท่าทีอ่อนน้อมและยอมให้เธอเข้าไปในงาน

“จองอาหรอ?” อีซานพึมพำกับตัวเองเขาคาดไม่ถึงว่าจะเจอเธอที่นี่

“ทีมC ได้ยินผมไหม ตอนนี้โจอึนอยู่ที่ไหน” อีซานถามผ่านวิทยุสื่อสาร

“ครับท่าน อยู่ในรถบนถนนใหญ่มุ่งหน้าเข้าโซลครับ” นายตำรวจทีมCตอบ

“เข้าใจแล้ว ตามเขาต่อไป” อีซานสั่งการ ตอนนี้เขาไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์นัก เกรงว่าจะเป็นการซ้อนแผนของโจอึน
ขณะที่ยุนนากำลังถูกนักเต้นสาวที่ตอนนี้อยู่ในสภาพกึ่งเปลือยเหลือเพียงชั้นในตัวจิ๋วติดกายจู่โจมอย่างหนัก เธอยังคงป้อนของเหลวสีเขียวนั้นให้กับยุนนาไม่ขาด จนตอนนี้ยุนนาอยู่ในสภาพเลอะเลือนเต็มที

“สาวน้อย ฉันจะพาเธอขึ้นสวรรค์นะ” นักเต้นสาวกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู ยุนนาตอบรับด้วยใบหน้ายิ้มและซุกไซร้ไปที่อกหยุ่น ก่อนที่ร่างของนักเต้นสาวจะถูกกระชากออกด้วยน้ำมือของหญิงสาวสวมหน้ากากในชุดราตรีสีชมพู เธอมองนักเต้นด้วยสายตาดุดัน

“คนนี้ของฉัน” เธอพูดขึ้นด้วยเสียงเข้ม นักเต้นสาวจึงล่าถอยไป เพราะไม่อาจขัดขืนต่อแขกในงานได้ จากนั้นหญิงสาวสวมหน้ากากจึงดึงลากร่างไร้สติของยุนนาออกจากห้องและตรงไปยังรถที่จอดอยู่ด้านนอก

“คุณผู้หญิงครับ นั่นแขกของท่าน” ชายผู้ดูแลร้องห้ามเมื่อเห็นจองอาลากยุนนาออกมาแต่เธอก็ไม่ฟัง พาร่างของยุนนาไปขึ้นรถและขับออกไปทันที อีซานที่เฝ้าดูอยู่รู้สึกสับสนกับเหตุการณ์นี้มาก

“ทีมB ช่วยตามรถที่เพิ่งออกไปด้วย ทุกทีมที่เหลือ บุก!” สิ้นเสียงสั่งการตำรวจที่ซ่อนตัวอยู่ก็เข้าจับกุมทันที เมื่อผู้ดูแลเห็นดังนั้นก็ติดต่อไปยังเจ้านายของตน

“ท่านครับ เราถูกบุกครับ” เขารายงาน

“อะไรนะ ได้ยังไง” โจอึนแทบไม่เชื่อหู

“ท่านครับ เราถูกตามครับ” คนขับรถพูดขึ้นเมื่อสังเกตได้ว่ารถข้างหลังขับตามมาตลอด โจอึนได้ยินดังนั้นก็รีบวางสายและโยนโทรศัพท์ทิ้งทันที

“สลัดมันให้ได้” โจอึนสั่ง คนขับจึงเร่งเครื่องหนี แต่เมื่อถึงสี่แยกก็ต้องเบรกจนตัวโก่ง เพราะรถตำรวจดักรออยู่ โจอึนจนมุมไร้ทางหนี เขาจึงเปิดประตูลงมาจากรถด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนที่จะถูกจับกุมตัว


ฝั่งอีซานหลังเข้าบุกจับกุมก็มีการปะทะกันเล็กน้อย แต่ก็สามารถจับทุกคนได้ หลังเหตุการณ์วุ่นวายเสร็จสิ้น อีซานก็นึกถึงยุนนาขึ้นมา

“ทีมB ตอนนี่เป้าหมายอยู่ไหน” อีซานพูดกับวิทยุสื่อสาร

“ครับ เป้าหมายมายังคอนโดแห่งหนึ่งในเขต5 ครับ ตอนนี้ทั้งคู่ขึ้นไปบนห้องแล้ว จะให้ตามขึ้นไปไหมครับ” ตำรวจที่ติดตามยุนนาและจองอามารายงาน อีซาจึงคิดครู่หนึ่ง

“ไม่...ไม่ต้อง เลิกปฏิบัติการได้ กลับไปรายงายตัวที่หน่วย” อีซานตอบ ก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหามงโด

“เป็นไง ยุนนาปลอดภัยไหม” มงโดถามทันทีที่รับสาย

“เธอปลอดภัย แต่...” อีซานลังเลใจที่จะตอบ

“แต่อะไร” มงโดถามอย่างร้อนใจ

“เธอไม่ได้อยู่กับฉัน” อีซานจึงตอบออกไป

“หะ?” มงโดร้องอย่างสงสัย

“เธออยู่กับจองอา” อีซานเฉลย จากนั้นก็วางสายไป มงโดที่ได้ทราบข้อมูลก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ อย่างน้อยเขาก็เบาใจที่เธอปลอดภัย หากแต่ก็ยังหนักใจที่ทราบว่าศิษย์รักอยู่กับจองอา คนที่สามารถนำอันตรายมาสู่เธอได้ทุกเวลา


ภายในห้องของจองอา เธอพาร่างไร้สติมานอนลงบนโซฟา และรีบนำผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้

“ฮ่า...ร้อน...ร้อน” ยุนนากำลังทรมานเพราะพิษจากของเหลวสีเขียว เธอพยายามดึงทึ้งเสื้อผ้าตัวเอง

“ยุนนาๆ ตั้งสติไว้” จองอาร้องเรียกพลางเขย่าตัวเธอ หากแต่ถูกยุนนาดึงร่างบางเข้าไปกอดรัด เธอซุกไซร้สูดดมกลิ่นหอมจากร่างบางและดึงทึ้งชุดราตรีแสนสวยของจองอาอย่างกระเหี้ยนกระหือรือ

“อ่ะ...เดี๋ยว ใจเย็นๆยุนนา” จองอาร้องห้ามก่อนจะถูกประกบปากและรุกรานด้วยลิ้นฉ่ำ ไม่กี่อึดใจร่างทั้งสองก็ไร้ซึ่งอาภรณ์ ยุนนารุกเร้าจนร่างบางแทบละลาย

“อ้า...ยุน...นา” ร่างบางครางกระเส่า เมื่อถูกรุกรานยังส่วนไวสัมผัส ยุนนาบดเบียนร่างกับร่างบางจนแทบจะมองไม่ออกว่าใครเป็นใคร เธอโหมไฟรักตามแรงอารมณ์ที่เกิดจากฤทธิ์ของเหลวสีเขียวครั้งแล้วครั้งเล่า

“อ้า....อ้า...พอ...พอแล้ว...ยุนนา” จองอาครวญครางอย่างอ่อนแรง ก่อนจะเกรงตัวเมื่อถึงสวรรค์อีกครั้ง หากแต่ยุนนากลับไม่ให้เธอได้พักก็เริ่มบรรเลงเพลงรักอีกครั้ง แม้จองอาจจะเหนื่อยล้าจากบทรักจนแทบขาดใจ แต่ก็ไม่สามารถต้านทานสัมผัสเร่าร้อนจากคนรักได้ จึงต้องปล่อยให้ยุนนาทำตามใจจนกว่าฝ่ายใดจะมอดไหม้ไปเสียก่อน


วันต่อมายุนนาตื่นขึ้นด้วยอาการสลึมสลือ เธอค่อยๆลุกขึ้นนั่งและมองไปรอบๆห้อง เธอจำได้ดีว่าห้องนี้คือห้องนอนในคอนโดของจองอา ก่อนที่จะเหลือบไปเห็นร่างบางที่นอนซมอยู่ข้างๆ

“จองอา!” ยุนนาตกใจกับจ้ำแดงตามตัวของจองอา จึงพลิกร่างที่นอนหมดสติขึ้นมาเขย่า ก็ต้องตกใจอีกครั้งกับความร้อนที่แผ่ออกมาจากตัวเธอ ยุนนาเอามืออังหน้าผากเธอไว้

“โห! ตัวร้อนจี้เลย” ยุนนาทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นคนรักอยู่ในสภาพแบบนี้ เธอรีบลุกขึ้นไปหามือถือของตน กดโทรออกไปยังคนที่คิดว่าสามารถช่วยเธอได้

“จารย์ช่วยด้วย!” ยุนนาร้องขอความช่วยเหลือทันทีที่เขารับสาย

“มีอะไร เธออยู่ไหนเนี่ย” มงโดถามอย่างร้อนใจ

“จารย์รีบมาด่วยเลยที่คอนโดจองอาอะ ด่วนนะ” ยุนนาพูดอย่างรีบร้อน ก่อนจะวางสายและรีบวิ่งขึ้นไปดูอาการจองอา

“จองอา...อย่าเป็นอะไรนะ” ยุนนาพูดพลางน้ำตาซึม
ไม่นานนักมงโดก็มาถึง

“ยุนนา เธออยู่ไหนเป็นอะไรรึเปล่า” มงโดรีบเปิดประตูเข้ามาภายในห้อง เห็นร่างยุนนาวิ่งออกมาจากห้องนอน

“จารย์ทางนี้” เธอพูดพลางดึงมือมงโดเข้าห้องนอน เมื่อเข้ามาภายในห้องนอนเขาก็เห็นร่างจองอานอนอยู่บนเตียง

“จารย์ดูดิ จองอาเป็นไรไม่รู้อะ” ยุนนาพูดพลางร้องไห้กระซิกๆ มงโดกำลังงงกับเรื่องราวตรงหน้า แต่ก็รวบรวมสติไว้ จึงเอื้อมมือไปอังหน้าผากของอจองอา

“นี่! ทำไมตัวร้อนแบบนี้” มงโดหันไปถามยุนนา เธอได้แต่ส่ายศีรษะร้องไห้ มงโดมองเห็นสภาพของลูกศิษย์ก็ถึงกับถอนหายใจพลางส่ายหน้า

“ไปเอาผ้ากับน้ำเย็นมาไป” มงโดสั่ง ยุนนาก็รีบวิ่งไปเอามาทันที เธอเดินกลับมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กและกระบอกน้ำเย็นที่หยิบจากตู้เย็นมา มงโดเห็นก็แทบอยากจะล้มตึง เขาเอาฝ่ามือตีหน้าผากตัวเองดัง “แปะ” อย่างอ่อนใจกับลูกศิษย์ฉลาดน้อยคนนี้จริงๆ แต่ก็รับมาอย่างจำใจ เขาเปิดขวดน้ำเทใส่ผ้า ก่อนจะนั่งลงที่ขอบเตียงเพื่อเช็ดตัวให้จองอา

“เฮ้ย! จารย์ทำไรอ่ะ” ยุนนาเห็นท่าน่าสงสัยจึงร้องห้าม

“ก็เช็ดตัวไง จองอาของเธอน่ะไม่สบาย เวลาที่ไม่สบายก็ต้องเช็ดตัวไล่ความร้อนแบบนี้ เข้าใจไหม” มงโดอธิบายพลางส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เขาเริ่มเช็ดที่ใบหน้าของจองอาก่อน จากนั้นก็ไล่ลงมาที่คอ เขาปลดกระดุมออกเล็กน้อยเผยให้เห็นเนินอกอิ่ม มงโดสังเกตเห็นจ้ำแดงอยู่หลายจุด เขารู้ได้ทันทีว่าคืออะไร ก่อนจะหันไปหายุนนาที่ตอนนี้นั่งดูอย่างตั้งอกตั้งใจ

“ฉันว่าเธอมาเช็ดเองดีกว่า” มงโดพูดพลางยื่นผ้าขนหนูให้ยุนนา

“หา? หนูเหรอ” ยุนนาพูดพร้อมชี้นิ้วเข้าตัว จากนั้นก็มานั่งแทนที่มงโด

“นี่เช็ดแบบนี้ ใส่แรงลงไปหน่อย แล้วลากออกมาแบบนี้” เขาอธิบายพลางจับมือเธอสาธิตในการเช็ดตัว ยุนนายิ้มเมื่อเข้าใจวิธีการ เขาจึงปล่อยให้เธอเช็ดต่อไป ก่อนที่จะเดินออกไปที่ระเบียงข้างนอก เมื่อกลับเข้ามาอีกทีก็เห็นยุนนาเช็ดตัวจนเสร็จแล้ว

“เอาน้ำเย็นเทใส่อีกหน่อย แล้ววางลงที่หน้าผาก” มงโดพูดกำกับ ยุนนาก็ทำตามอย่างว่าง่าย เธอเทน้ำใส่ผ้าขนหนูและวางลงที่หน้าของจองอาเต็มผืน

“บ้าหรอ แบบนี้จะหายใจออกได้ไง” มงโดร้องเอ็ด เขาจึงเดินเข้ามาแย่งผ้าขนหนูไป และพับมันให้พอดีกับหน้าผากจองอาแล้วส่งกลับให้ยุนนา บุ่ยปากให้เธอวางมันลง

“แล้วไงต่อละจารย์” ยุนนาถามด้วยสีหน้าไร้ (สมอง) เดียงสา มงโดถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป และกลับเข้ามาพร้อมยาจำนวนหนึ่ง

“เอ้า...ให้เขากินซะ” เขาส่งยาให้ยุนนา เธอรับมาอย่างเก้ๆกังๆ และนั่งครุ่นคิดสักครู่ จึงยกตัวจองอาขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับป้อนยาใส่ปาก จากนั้นก็ยกขวดน้ำขึ้นมาดื่มซะเอง

“อ้าวเฮ้ย...ทำไมไม่ให้เขาดื่มละ” มงโดร้องทัก แต่ก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อยุนนาประกบปากเธอเข้ากับจองอาเพื่อป้อนน้ำให้ มงโดอึ้งกับภาพที่เห็น

“นี่มันต้องทำขนาดนี่เชียวหรอวะเนี่ย” มงโดพึมพำกับตัวเอง เมื่อยุนนาป้อนยาเสร็จก็วางจองอาลงนอนดังเดิม ก่อนจะหันมาหามงโด เขาส่ายหน้าพร้อมถอนหายใจอีกครั้ง (แล้ว) ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ยุนนาจึงรีบเดินตาม ทั้งคู่มานั่งอยู่บนโซฟากลางห้อง

“เออ... เมื่อคืน...” มงโดลังเลใจที่จะถามถึงเหตุการณ์เมื่อคืน

“หือ? เมื่อคืนหรอ หนูจำอะไรไม่ได้เลยอ่ะ จำได้แต่...น้ำสีเขียว” ยุนนาตอบทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ทันถามจบ

“น้ำสีเขียวหรอ?” มงโดรู้สึกสงสัยกับสสารตัวนี้

“ใช่ เอ...มันคืออะไรนะ แอ๊บ...แอ๊บ” ยุนนาพยายามนึกชื่อ

“แอ๊บซิล” มงโดตอบให้

“ใช่ๆ แอ๊บซิล มันแรงชะมัด ดื่มไปแก้วเดียวฉันก็จำอะไรไม่ได้เลย” ยุนนาบอก

“ก็น่าอยู่หรอกนะ” มงโดมองหน้ายุนนาอย่างมีนัย แต่เธอกลับทำหน้างง

“เอาเถอะ...ไปหาไรมากินกันดีกว่า” มงโดพูดพลางลุกยืน แต่ยุนนากลับไม่ลุกตาม เขาจึงมอง
หน้าเธออย่างสงสัย

“แล้วใครจะดูจองอาล่ะ” เธอกล่าว เขาจึงถอนหายใจอีกครั้ง (อีกแล้ว) ก่อนเดินลงเท้าหนักออกไปคนเดียว มงโดมายังร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ เขากำลังเลือกดูอาหารแช่แข็งสำเร็จรูปอยู่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“ไงซาน เป็นไงบ้าง ไอ้แก่นั่นเข้าคุกแล้วใช่ไหม” มงโดพูดขึ้นทันทีที่กดรับสาย

“ไม่...มันหลุดไปได้ ตอนนี้ออกไปแล้วล่ะ” อีซานตอบเสียงเครียด

“ได้ไง ก็จับได้คาหนังคาเขาเลยนี่” มงโดถามอย่างสงสัย

“เราไม่มีหลักฐานมากพอจะเอาผิดมันได้ แล้วพวกที่จับได้ ก็ไม่ยอมซัดทอดโจอึนสักคน ฉันจนปัญญาจริงๆ” อีซานตอบอย่างผิดหวัง

“ใจเย็นๆ เราต้องจับมันได้แน่” มงโดให้กำลังใจ ทำให้อีกฝ่ายผ่อนคลายลงได้

“แล้วนี่นายเจอยุนนารึยัง” อีซานถามขึ้นเมื่อนึกถึงยุนนา

“เจอแล้ว...ทั้งคู่เลย” มงโดตอบอย่างเซ็งๆ

“ทั้งคู่หรอ? นายหมายถึงจองอานะหรอ แย่ล่ะ นายรีบแยกทั้งคู่ออกจากกันเดี๋ยวนี้ โจอึนออกมาแล้ว เขาต้องตามหาจองอาแน่ๆ” อีซานพูดอย่างร้อนใจ

“จริงด้วย” มงโดตอบรับก่อนจะวางสายและรีบกลับไปยังห้องจองอา

“อ้าวจารย์มาแล้วหรอ” ยุนนาร้องทักด้วยรอยยิ้ม แต่มงโดกลับเดินมาลากเธอออกจากห้อง

“เดี๋ยวๆ จารย์ จะไปไหน” ยุนนาร้องขึ้นพลางขืนตัวไว้

“โจอึนมาแล้ว เธออยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว” มงโดบอกเสียงเครียด

“แต่จองอา...” ยุนนาร้องท้วง

“ไม่ตองห่วงหรอกน่า เดี๋ยวผัวเขาก็มาดูแลเองนั่นแหละ” มงโดพูดอย่างลืมตัว ยุนนาถึงกับสะอึก ก่อนจะแกะมือมงโดออกและเดินเข้าไปในห้องนอนด้วยใบหน้าเคร่งเครียด เธอนั่งลงที่ขอบเตียง ลูบหน้าจองอาอย่างรักใคร่ แล้วก้มลงจูบหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา ก่อนจะตัดใจจากไป


ฟังเพลง Te Amo
Powered by you2play.com