After School ตอนที่18

After School
ตอนที่18

ณ ห้องทำงานส่วนตัวของมงโดที่โรงเรียนศิลปะ ยุนนานั่งจ้องหน้ามงโดอย่างเว้าวอน ในขณะที่เขากำลังตรวจการบ้านนักเรียนอยู่ จนในที่สุดมงโดก็ทนความรำคาญที่ถูกส่งผ่านมาทางสายตาของคนตรงหน้าไม่ไหว
“อะไร! นี่เธอจะมานั่งจ้องหน้าฉันทำไมเนี่ย” มงโดตะวาดขึ้น ยุนนาจึงทำหน้าแหยๆหัวเราะแฮะๆ
“จารย์ ไหนจารย์ว่าจะเล่าให้หนูฟังไง” ยุนนาพูดด้วยเสียงออดอ้อน หวังให้คนฟังเอ็นดู กลับเป็นตรงกันข้าม มงโดรู้สึกขนลุกกับเสียงนั้น
“ไม่ต้องทำเสียงแบบนี้หรอกน่า ฉันรู้แล้ว” มงโดพูดเสียงแกมดุเล็กน้อย ยุนนาได้ยินจึงยิ้มหน้าบาน ทำให้คนมองหมั่นไส้ขึ้นมา
“ฮึ...ทำยิ้มหน้าบานไปเถอะ ฟังเสร็จเธอได้ร้องไห้แน่” มงโดพูดใส่ ยุนนาถึงกับหน้ามุ่ย จากนั้นมงโดก็เริ่มเล่าเรื่องที่เขาสืบรู้มา
“ยัยนั่นเป็นเด็กกำพร้า อยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่เล็กๆ จนไอ้เฒ่านั่นไปรับมาเลี้ยง แล้วก็ส่งเสียให้เรียนในโรงเรียนดีๆซะด้วย มันหลงเด็กนั่นมากทีเดียว ปรนเปรอหล่อนด้วยแก้วแหวนเงินทอง คิดว่าห้องหรูๆนั้นของใครกันล่ะ” มงโดเอ่ยถามขึ้นพลางมองหน้าเครียดของยุนนา เธอไม่ตอบได้แต่หลบตาและถอนหายใจหนัก
“อ้อจริงสิคลับนั่นนะ ไม่รู้เธอรู้จักรึเปล่า เด็กนั่นไปเล่นดนตรีที่นั่นบ่อยๆ เอ...ชื่อร้านอะไรนะ....” มงโดนิ่งคิดชื่อร้าน หากแต่เป็นยุนนาที่เอ่ยขึ้น
“แพสชั่น” เธอเอ่ยขึ้น มงโดจึงรู้ได้ทันทีว่าเธอรู้จักร้านดังกล่าว ก่อนที่จะเล่าต่อ
“ใช่...นั่นแหละร้านนั้นก็ของมัน” มงโดพูดพลางสังเกตสีหน้าที่เคร่งเครียดของยุนนา มันทำให้เขาไม่อยากจะเล่าอะไรต่อ แต่เธอก็เอ่ยถามขึ้น
“พวกเขาพบกันบ่อยไหม” ยุนนาเอ่ยถามเสียงลอดไรฟัน ทำให้คนฟังรู้ได้ทันทีว่าเธอต้องฝืนตัวเองมากแค่ไหนที่เอ่ยถามขึ้น มงโดนิ่งสักพักก่อนจะตอบ
“ก็...เกือบทุกวันนะ แต่ว่าส่วนมากจะเป็นข้างนอก พวกเขามักไป...” มงโดยังไม่ทันพูดจบ ยุนนาก็สวนขึ้นมา
“ดูหนัง” เธอเอ่ยขึ้น ทำให้มงโดฉงนนักที่เธอรู้
“ใช่ แล้วก็ไปกินอาหารหรูๆ ตามสไตล์เด็กเสี่ยอะนะ” มงโดพูดจบก็มองสังเกตอาการยุนนา หากแต่ตอนนี้เธอไม่ได้ฟังเขาแล้ว เพราะในหัวกำลังคิดย้อนไปเมื่อตอนออกเดทกับจองอา ยุนนาจำอาการแปลกๆของจองอาได้ดี เดิมเธอคิดว่าจองอาคงประหม่าแต่มันไม่ใช่เลย แล้วบัตรฟรีนั่นอีก โจอึนคงซื้อให้เธอแน่ๆ
“ฉันได้ฟรีมาน่ะ ยังเหลืออีกตั้งหลายที่” ยุนนาห้วนนึกถึงคำพูดของจองอา ทำให้รู้สึกแค้นใจจนต้องระบายออกมาด้วยการทุบโต๊ะเต็มแรง แล้วจึงเดินหุนหันออกไป มงโดได้แต่มองตามอย่างงุนงง
“อะไรของมันวะเนี่ย” มงโดบ่นพึมพำ
ยุนนาเดินอย่างเลื่อนลอยแม้ตอนนี้จะได้เวลาเรียนคาบบ่ายแล้ว แต่ตัวเธอกลับเดินไปยังห้องพยาบาล สถานที่หลบภัยของเธอ ยุนนานอนลงบนเตียงพลางยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก ตอนนี้เธออยากจะร้องไห้มากๆ แต่น้ำตากลับไม่รินไหลออกมาสักหยด หากแต่ภายในหัวใจกลับเปียกปอน
“ฉันจะทำยังไงดี” เธอพึมพำกับตัวเอง ความรู้สึกและความทรงจะทั้งหมดกำลังถาโถมหัวใจที่ปวดร้าว
เย็นวันนั้นหลังเลิกเรียนจองอาก็ตรงกลับบ้าน เมื่อเดินผ่านห้องรับแขกก็แว่วเสียงสนทนา เธอจึงเดินไปตามเสียงนั้น ในห้องโจอึนกำลังนั่งสนทนากับใครคนหนึ่ง อย่างออกรส
“อ้าวจองอา กลับมาแล้วหรอ” โจอึนเอ่ยทักทันทีที่เห็นเธอเดินเข้ามา จากนั้นคู่สนทนาซึ่งนั่งหันหลังอยู่ก็ลุกขึ้นทักทายเธอ
“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้พบอีกครั้งนะค่ะ” ยุนนากล่าวพลางส่งสายตากรุ่มกริม จองอาอึ้งไปสักพัก
“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ” จองอากล่าวตามมารยาทเจ้าบ้านที่ดี ก่อนจะขอตัวขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ยุนนามองเธอจนลับตาก่อนจะหันกลับมาสนทนากับโจอึนอีกครั้ง
“ฉันพูดจริงๆนะ ยุนนา ฉันชื่นชมผลงานเธอมาก “โจอึนกล่าวย้ำถึงบทสนทนาก่อนที่จองอาจะเข้ามา เขาได้ขอให้ยุนนาวาดภาพให้เขา
“เป็นเกียรติมากค่ะ แต่ฉันเกรงว่าฝีมือจะไม่ดีพอ” ยุนนาถ่อมตัว
“เอาน่า ฉันให้เวลาเธอคิดแล้วกัน ไม่ต้องรีบตอบก็ได้” โจอึนกล่าวโน้มน้าว
“แต่ถ้าได้คำตอบตกลงจากเธอ ฉันและจองอาจะดีใจมากทีเดียว” โจอึนเอ่ยทิ้งท้าย ยุนนาถึงกับทำหน้าสงสัย
“ฉันอยากให้เธอวาดภาพของจองอานะ” โจอึนเฉลย ยุนนารู้สึกแปลกใจแต่ก็ปิติในเวลาเดียวกัน เธอแทบอยากตะโกนตอบตกลงไปในทันที แต่ก็รักษาท่าทีคิดว่าพรุ่งนี้ค่อยให้คำตอบดีกว่า ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของโจอึนก็ดังขึ้น เขากดรับก่อนจะฟังเสียงปลายสายไม่นานนักก็กดวาง
“ขอโทษด้วย พอดีฉันมีธุระนิดหน่อย ต้องขอตัวก่อน”เขาพูดพลางลุกยืน ยุนนาจึงลุกตาม
“ค่ะ งั้นฉันกลับเลยดีกว่า” ยุนนาตอบ
“อ้ออย่าเลย อยู่ต่อเถอะ มาที่นี่ทั้งที ก็เข้าไปดูหนังสือในห้องสมุดให้พอใจเถอะนะ” โจอึนกล่าวเชื้อเชิญ
“เอ่อคือ...”ยุนนาจะปฏิเสธ แต่โจอึนสวนขึ้น
“ไม่ต้องเกรงใจ คิดว่าเป็นสินบนเพื่อให้เธอตอบตกลงวาดภาพให้ฉันละกัน” โจอึนพูดติดตลกให้ยุนนาผ่อนคลาย
“ค่ะ” เธอจึงตอบรับด้วยสีหน้าจำยอม ก่อนที่เขาจะเดินไปยังหน้าบ้านและสั่งพ่อบ้านให้ดูแลแขกแทนตน จากนั้นก็นั่งรถออกไป
เมื่อยุนนาเดินตามพ่อบ้านไปถึงห้องสมุด เขาก็ทิ้งให้เธออยู่เพียงลำพัง ยุนนาไม่ยอมเสียเวลามากนัก ทันทีที่แน่ใจว่าตนอยู่คนเดียวแล้วจึงย่องออกจากห้อง เดินหลบสายตาคนขึ้นไปบนบ้าน ในเมื่อแมวไม่อยู่หนู(นา)ก็ร่าเริง
ภายในห้องของจองอา เจ้าของห้องกำลังนั่งถอนหายใจอยู่หน้ากระจก แม้เธอจะแต่งตัวเสร็จนานแล้วแต่ก็ยังไม่อยากออกไปรับแขก เพราะแขกคนนี้ทำให้เธอวุ่นวายใจและหนักใจทุกครั้งที่เจอ เธอจึงลุกขึ้นเดินไปยังระเบียง เหม่อมองไปยังสนามหลังบ้านซึ่งอยู่ติดกับทิวป่าสนหนาทึบ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกกอดจากด้านหลัง
“อย่าค่ะท่าน!.....”จองอาร้องขึ้นพร้อมหันหลังกลับไปยังผู้รุกราน แต่ต้องตกใจเมื่อคนที่เห็นไม่ใช่บุรุษที่เธอเอ่ยนามเมื่อกี้
“ยุนนา!” จองอาร้องอย่างตกใจ
“ทำไม เสียใจที่ไม่ใช่ไอ้แก่นั่นหรอ” ยุนนากล่าวพลางซุกไซร้ไปตามแก้มนวลและซอกคอขาว
“อย่านะ...เดี๋ยวเขาขึ้นมา” จองอาร้องห้าม ก่อนที่ยุนนาจะหัวเราะ ฮึๆ ในลำคอ
“ไม่ต้องห่วง หมอนั่นออกไปแล้ว เมื่อผัวไม่อยู่ ชู้ก็ต้องทำงานแทนสิ” ยุนนาพูดประชด นั่นกลับทำให้จองอายิ่งขัดขืนจนสะบัดตัวหลุดจากการกอดรัดได้ และตบเข้าที่หน้าของยุนนาอย่างแรง ยุนนามองจ้องจองอาอย่างดุดันจนเธอกลัวจึงรีบเดินหนี แต่ก็ถูกอีกคนรั้งเรียวแขนเล็กไว้จนตัวโยน ยุนนาลากจองอามาที่เตียงและผลักเธอลงไป ก่อนจะทาบทับร่างบางพร้อมตรึงแขนสองข้างไว้ จองอาพยายามดิ้นรนขัดขืน
“พอทีเถอะยุนนา” จองอาร้องห้าม ก่อนจะสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงหยดน้ำใสที่ล่วงหล่นกระทบใบหน้า เป็นน้ำตาของยุนนานั่นเอง จองอารู้สึกสบสนและสะเทือนใจกับภาพที่เห็น
“ยุนนา” จองอาเอ่ยเรียกอย่างห่วงหา ก่อนที่ยุนนาจะซบลงกับอกอิ่มแล้วสะอื้นไห้ จองอางุนงงกับพฤติกรรมของยุนนามาก หากแต่เมื่อเห็นน้ำตาของคนรักเธอก็อดที่จะปลอบประโลมไม่ได้ แม้จะไม่รู้ก็ตามว่าทำไม เธอใช้มือทั้งคู่กอดร่างของยุนนาไว้ พร้อมลูบผมยุนนาอย่างเอ็นดู ยุนนาสัมผัสได้ถึงมืออ่อนโยนที่ลูบผมเธออยู่ จึงเงยหน้ามองสบตาจองอา เธอส่งสายตาตัดพ้อและเว้าวอน
“ทำไม...ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน” ยุนนาพูดอย่างน้อยใจ จองอาได้แต่ทำหน้าเศร้า รู้สึกสงสารคนตรงหน้าจับใจ เธอเอื้อมมือไปลูบใบหน้าที่เปียกปอนไปด้วยน้ำตา และโน้มตัวไปจูบเปลือกตาฉ่ำอย่างอ่อนโยน ก่อนจะจุมพิตแผ่วเบาที่ริมฝีปากบาง แม้ไม่มีคำพูดใดๆจากปากของจองอา แต่ยุนนาก็สัมผัสได้ถึงความรักที่เธอถ่ายทอดมา หากแต่ใจที่เจ็บช้ำของยุนนาก็ยังสับสน เธอไม่สามารถเชื่อสิ่งใดจากผู้หญิงคนนี้ได้อีกแล้ว แต่แค่เพียงเวลานี้เท่านั้น ยุนนาอยากจะลืมทุกสิ่งและดื่มด่ำกับความหอมหวานตรงหน้า แม้มันจะเป็นเพียงภาพมายาก็ตาม
ขณะเดียวกันโจอึนก็เดินทางมาถึงที่หมาย เขาเข้าไปในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ก่อนจะเดินไปยังฟอร์นของโรงแรม หลังรับกุญแจก็เดินไปยังห้องที่เปิดไว้ เมื่อเข้ามาในห้องเขานั่งลงสักพักก่อนจะมองนาฬิกาและลุกไปเปิดประตูเชื่อมระหว่างห้อง ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังรอคอยการมาของเขาอยู่
“มาแล้วหรอ นั่งสิ” โจอึนนั่งลงตามคำเชิญ
“ขอโทษด้วยครับที่มาช้า” โจอึนกล่าวอย่างนอบน้อม
“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ คุณก็คงลำบากมาก พวกนั้นเริ่มขยับใกล้เข้ามาแล้ว จะทำอะไรก็ต้องระวังหน่อย” หญิงมีอำนาจกล่าวเสียงเรียบ
“ครับ แต่พวกนั้นยังไม่ระแคะระคายเรื่องของท่านผมมั่นใจ” โจอึนเอ่ย คนฟังถึงกับเลิกคิ้วขึ้น
“เรื่องนั้นฉันไม่มั่นใจนักหรอกนะ” เธอกล่าว
“ไม่มีการติดต่อจากสายของเรามาระยะหนึ่งแล้ว” เธอกล่าวเสริม โจอึนถึงกับตกใจ
“นี่หมายความว่า มันรู้เรื่องเราแล้วหรอครับ” โจอึนถามเสียงตื่น
“เรื่องนั้นฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” เธอตอบด้วยน้ำเสียงกังวล แล้วทั้งคู่ก็อยู่ในอาการเครียดสักพัก
“เจ้า ผบ. หน้าอ่อนนั่น...มันน่ารำคาญจริงๆ” เธอเอ่ยขึ้น เกือบจะเหมือนบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่ก็ดังพอให้โจอึนได้ยิน
“ให้ผมจัดการดีไหมละครับ” โจอึนเสนอ แต่เธอกลับยกมือขึ้นปราม
“ยังก่อน ตอนนี้อย่าเพิ่งทำอะไรดีกว่า เรื่องสารวัตรนั่นฉันยังเคลียร์ไม่เสร็จเลย” เธอให้เหตุผล
“ทางที่ดี ควรเก็บเนื้อเก็บตัวให้มาก คงทำงานลำบากหน่อย ยังไงก็ระวังด้วยละ” เธอฝากฝัง
“ครับ เรื่องนั้นท่านไม่ต้องห่วง” เขารับปากพร้อมโค้งศีรษะเล็กน้อย ก่อนที่การสนทนาจะเสร็จลง โจอึนจึงออกจากโรงแรมไป
“ครับ ตอนนี้เขาออกไปแล้ว” ชายคนหนึ่งที่เฝ้าสังเกตการณ์อยู่กำลังรายงานไปยังปลายสาย
“เข้าใจแล้ว ช่วยเช็คชื่อแขกทั้งหมดที่พักในวันนี้ด้วยนะ” อีซานสั่งการก่อนจะกดวางสาย
“ให้ตายเถอะ ลื่นเป็นปลาไหลจริงๆ ยังไงฉันก็จะจับพวกแกให้ได้” อีซานกล่าวกับตัวเอง
ภายในห้องสลัวร่างอรชนทั้งสองยังไม่ผละออกจากกัน ดั่งผีเสื้อที่ยังไม่ตัดใจจากรสหวานของดอกไม้ ต่างเคล้าคลอกันอยู่บนเตียง
“ฉันจะวาดรูปเธอ” ยุนนากล่าวพลางพรมจูบไหปาหล้าได้รูปของจองอา เธอส่งสายตาเป็นเชิงถามกับยุนนา
“เขาอยากให้ฉันวาดรูปเธอ สามีของเธอน่ะ” ยุนนาบอก หากแต่คำว่า “สามี” มันทิ่มแทงใจทั้งคู่ จองอาจึงกอดร่างของยุนนาให้โน้มลงมาซบอกอิ่ม
“เธอจะ...ทำจริงหรอ” เธอถามพลางลูบผมของยุนนาอย่างอ่อนโยน
“เธอไม่อยากให้ฉันทำหรอ” ยุนนาถามกับอกอิ่ม หากแต่ไม่มีเสียงตอบใดๆ เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองจองอา ยุนนามองสบตาอย่างเว้าวอนขอคำตอบ จองอายิ้มบางพร้อมส่ายศีรษะเล็กน้อย เป็นคำตอบว่า “ไม่ใช่” แต่ใจจริงแล้วเธอไม่อยากให้ยุนนาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับโจอึนเลย แต่มันก็เป็นทางเดียวที่จะได้ใกล้ชิดยุนนา เธอรู้สึกว่าตัวเองช่างเห็นแก่ตัวนัก ที่เอาเปรียบคนรักถึงเพียงนี้ ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของจองอาก็ดังขึ้น เธอจึงลุกขึ้นไปรับ
“เขากลับไปรึยัง” คนปลายสายถามทันทีที่เธอรับ
“ใครรึค่ะ” จองอาถามอย่างสงสัย
“ยุนนายังไงล่ะ นี่เธอไม่ได้ลงไปดูแลเขาหรอ” โจอึนซัก
“ขอประทานโทษด้วยค่ะท่าน ฉันรู้สึกเพลียมากเลยไม่ได้ลงไป” จองอาตอบ โจอึนได้ฟังก็เงียบไปสักครู่
“ไม่เป็นไร พักผ่อนเถอะ เดี๋ยวฉันก็ถึงบ้านแล้วล่ะ ไปถึงก็รู้ แค่นี้ล่ะนะ” โจอึนกล่าวก่อนวางสาย จองอาได้ยินดังนั้นก็ลนลาน
“เขาจะกลับมาแล้ว เธอรีบลงไปซะ…เร็ว!” จองอากล่าว
“เดี๋ยวๆ” ยุนนาร้องพลางลุกขึ้นแต่งตัวอย่างรีบร้อน ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น จองอามองประตูหน้าซีด รีบผลักร่างยุนนาไปยังระเบียงและปิดประตูบังไว้ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องด้วยอาการเรียบเฉย
“ขอโทษครับคุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าคุณเห็นคุณหนูซิน แขกท่านโจอึนไหมครับ ผมหาเธอไม่พบเลย” เป็นพ่อบ้านนั่นเอง
“ไม่นี่ ฉันอยู่ในห้องตลอดน่ะ” จองอากล่าวสีหน้าเรียบ
“ยังงั้นหรอครับ ต้องขอโทษด้วยครับที่รบกวน” พ่อบ้านกล่าวแล้วจึงโค้งน้อยๆก่อนจะเดินจากไป จองอาปิดประตูลง แล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูให้อีกคนที่ยืนซ่อนตัวอยู่นอกระเบียง
“เธอรีบลงไปข้างล่างเถอะ พวกเขาตามหาเธอกันใหญ่เลย” จองอาบอก ยุนนาพยักหน้ารับและรีบออกจากห้อง เดินหลบสายตาคนไปยังห้องสมุดที่ที่ตนควรจะอยู่ ไม่นานโจอึนก็กลับถึงบ้าน
“อะไรกัน คนทั้งคนจะหายไปได้ยังไง” โจอึนโวยวายทันทีที่ทราบเรื่องจากพ่อบ้าน เขารีบเดินจ้ำๆไปยังห้องสมุด แล้วกวาดสายตามองไปทั่วห้อง ทันใดก็ปรากฏร่างของยุนนาเดินออกมาจากซอกหนังสือ เธอกำลังดูหนังสือเล่มหนึ่งอย่างเคร่งเครียด อีกทั้งในหูทั้งสองข้างยังใส่หูฟังไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองโจอึนที่ยืนมองเธออยู่อย่างแปลกใจ เธอจึงถอดหูฟังออก
“คุณเรียกฉันหรือค่ะ?” ยุนนาถาม
“ไม่มีอะไรหรอก พ่อบ้านฉันเขาหาเธอไม่เจอนะ” โจอึนตอบ พลางหันไปมองพ่อบ้านอย่างตำหนิ
“เอ๊ะ...หรอค่ะ ฉันก็อยู่ในนี้ตลอดเลยนะค่ะ สงสัยเพราะฉันนั่งอ่านหนังสืออยู่ในหลืบนั่นนะค่ะ แถมยัง...เจ้านี่อีก” ยุนนาบอกพลางยกหูฟังขึ้นประกอบ เพื่ออธิบายว่าไม่ได้ยินเสียงใคร
“ต้องขอประทานโทษจริงๆครับ เพราะผมสะเพร่าเอง” พ่อบ้านกล่าวขอโทษพร้อมโค้งศีรษะ หากแต่ในใจยังกังขาอยู่ เพราะมั่นใจว่าตนหาในห้องนี้ดีแล้ว
“เอาเถอะๆ มืดค่ำป่านนี้แล้ว ทานข้าวด้วยกันนะยุนนา” โจอึนกล่าวเชื้อเชิญ ยุนนาจึงพยักหน้าน้อยๆ เป็นการตอบรับอย่างเกรงใจ จากนั้นทั้งสามก็มานั่งยังโต๊ะรับประทานอาหารพร้อมหน้าในตำแหน่งเดิม หากแต่บรรยากาศต่างจากครั้งที่แล้วมาก
“จริงสิ อย่าลืมไปคิดดูดีๆนะ ยุนนา” โจอึนเอ่ยขึ้นขณะทานของหวาน ยุนนาลอบสบตากับจองอาก่อนที่จะหันไปยิ้มให้โจอึนเป็นการตอบรับ
“เรื่องอะไรหรอค่ะ” จองอาถามขึ้น แม้เธอจะรู้จากยุนนาแล้วก็ตาม แต่หากเธอเข้าใจไปก่อนที่โจอึนจะบอก เขาจะสงสัยได้
“วาดรูปนะ ฉันจะให้ยุนนาวาดรูปของเธอ” โจอึนกล่าวกับจองอาและยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน สร้างความเคืองขุ่นให้ยุนนาจนจองอาสังเกตได้ เธอจึงรีบเฉไปเรื่องอื่น
“อาหารอร่อยไหมคะ” จองอาถามคนหน้าบึ้งตรงหน้า โจอึนเลยหันมาทางยุนนาบ้างเธอจึงรีบเปลี่ยนสีหน้า
“อร่อยมากค่ะ” ยุนนาตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จากนั้นบทสนทนาแห่งความเสแสร้งก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ยุนนาจะขอตัวกลับบ้านไป