After School The Final 1/2

ลงปลอบใจแฟนๆ 2 มุนนะค่ะ ที่วันนี้ชวด ฉลู ขาน เถาะ กันเป็นแถบๆ 5555 เจ๊ไม่มา เฮียไม่โผล่

ถ้างั้นก็เอา ยุนนากะจองอาไปจิ้นกันก่อนนะจ๊ะ...............ระวัง! คนเป็นเบาหวานไม่ควรอ่านตอนนี้ เพราะมันหวานนนนนนนนนนได้อีก

ดารารับเชิญพิเศษ เซรีน่า นางเอกสาวเซ็กซี่จาก GG ซีรี่สุดฮิตของอเมริกา(แต่ชอบแบล์มากกว่าอ่ะ)

After School
The Final 1/2

ณ Pace-MacGill Gallery หญิงสาวผมบลอร์นหุ่นสเลนเดอร์ท่าทางไฮโซกำลังชื่นชมภาพ The Lover เป็นภาพแผ่นหลังของหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่ขอบเตียง

“ภาพนี้สุดยอดจริงๆ ฉันไม่เคยเห็นภาพไหนที่จะให้ความรู้สึกเหมือนกับเราเข้าไปอยู่ในภาพแบบนี้มาก่อนเลย” สาวไฮโซพูดอย่างหลงใหล

“ใช่แล้วครับภาพนี้ถูกวาดด้วยจิตวิญญาณของศิลปินโดยแท้ แล้วยุนนาก็เป็นศิลปินที่หาใครเปรียญไม่ได้ด้วย” ชายหนุ่มตาน้ำข้าวพูดยกยอเจ้าของผลงานอย่างออกนอกหน้า

“นี่...เขาไม่ขายจริงๆหรอคะ เรื่องราคาฉันไม่เกี่ยงเลยนะคะ ให้เขาเรียกมาได้เลย” สาวไฮโซถามอย่างอ้อนวอน

“อืม....ขอเวลาผมสักหน่อยนะครับ ผมว่าถ้าเขาทราบว่าคนสวยๆอย่างคุณเซรีน่า อยากได้มากขนาดนี้แล้วล่ะก็ เขาต้องเปลี่ยนใจแน่ๆครับ” หนุ่มตาน้ำข้าวหยอดคำหวานจนสาวไฮโซถึงกับยิ้มหวานเชิดหน้าตามคำชม


“เอาอีกแล้วนะอดัม ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ขาย” เจ้าของผลงานพูดผ่าปล้องขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาหาคนทั้งสอง

“คุณแวนเดอร์วู๊ดเซนต์คะ ฉันต้องขอโทษจริงๆ ภาพนี้สำคัญกับฉันมาก ฉันขายมันไม่ได้จริงๆค่ะ” ยุนนาตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนคนฟังแทบเคลิ้ม

“ได้โปรดเรียกฉัน...เซรีน่าเถอะค่ะ” สาวไฮโซตอบเสียงหวานพลางส่งสายตาเชิญชวน

“ค่ะคุณเซรีน่า” ยุนนาตอบ ก่อนที่จะถูกสาวเจ้ารุกไล่ด้วยการเข้ามาเกาะแขนและยื่นหน้าเข้ามาใกล้

“ถ้ายังงั้นให้เกียรติฉันสักมื้อ...ไปดินเนอร์ได้ไหมคะ” เซรีน่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุดเซ็กซี่ จนคนที่ไม่ได้อยากให้ฟังซึ่งยืนอยู่ข้างๆสองสาวยังหวาบหวิว
“เออ...ขอโทษด้วยค่ะ คืนนี้ฉัน...ไม่ว่างเลย” ยุนนาตอบพร้อมกับแกะมือปลาหมึกออกอย่างสุภาพ

“ถ้ายังงั้นเราไป...” เซรีน่ายังไม่ละความพยายาม แต่ก็โดนยุนนาขัดขึ้น

“เออ...อ่ะแย่จริง! ฉันลืมไปเลยค่ะ ฉันมีนัดนี่ต้องรีบไปแล้ว ขอตัวนะคะ” ยุนนารีบใช้วิชาแถเอาตัวรอดเดินหนีออกมา แต่ก็ไม่วายที่อดัม ตัวแทนขี้หลีจะตามมารังควานเธอ

“เดี๋ยวสิ ยุนนา ให้ตายเถอะ! นั่นเซรีน่า แวนเดอร์วู๊ดเซนต์เชียวนะ คุณรู้ไหมเธอเป็นเซเรบชื่อดังของอัพเปอร์อีสไซน์เลยนะ ถ้าหล่อนซื้อภาพของเราละก็ เราแทบไม่ต้องโฆษณาอะไรเลย เพราะหนังสือพิมพ์ทุกฉบับจะลงเรื่องนี้ เผลอๆอาจจะลงประวัติของคุณด้วยก็ได้” อดัมเข้ามาดักหน้ายุนนาและร่ายยาวเป็นหางว่าว

“เพราะยังงี้ไง ฉันเลยเลือกคุณ...อดัม ฉันรู้ว่าคุณทำได้ โดยที่ไม่ต้องขายภาพนั้น” ยุนนาพูดพลางจับไหล่ทั้งสองของเขาและบีบเบาๆ พร้อมส่งสายตาขี้เล่น อดัมถึงกับถอนหายใจให้ความดื้อรั้นของยุนนา

“ก็ได้ๆ....ทั้งที่ผมดีขนาดนี้ ทำไมคุณไม่ใจอ่อนสักทีล่ะยุนนา” อดัมขี้หลีเปลี่ยนโหมดมารุกไล่ยุนนาทันที เธอถึงกับหัวเราะชอบใจในความลื่นไหลของเขา ก่อนจะตบลงบ่าเขาเบาๆอีกครั้ง

“อดัม คุณเป็นตัวแทนที่ดีมากและเก่งมากด้วย แต่...ไม่ใช่ผู้ชายที่ดีสักเท่าไหร่ เมื่อกี้ฉันยังเห็นคุณหลีเซรีน่าอยู่เลย” ยุนนาตอบโต้งๆให้คนฟังกระตุกที่ถูกจับได้

“นั่นเป็นแค่ อัธยาศัยเท่านั้น ผมเป็นตัวแทนของคุณนะ มีหน้าที่ต้องเทคแคร์ผู้เข้าชมนี่” อดัมแถอย่างไม่อาย ยุนนาถึงกับส่ายหน้า

“โอเคๆ” ยุนนาตอบอย่างอ่อนใจและเตรียมจะผละหนีไป แต่อดัมก็ยังเข้ามาขวางไว้

“เดี๋ยวสิ แล้วคืนนี้ล่ะ ผมจองที่นั่งชมนิวยอร์กฮาโมนิคไว้แล้วนะ ฉันโค้ชเลย เราจะได้...” อดัมยังสาธยายไม่ทันจบยุนนาก็ยกมือขึ้นห้ามไว้

“อดัมฉันบอกคุณแล้วไง เรื่องฉันกับคุณนะ...มันเป็นไปไม่ได้” ยุนนาตอบอย่างระอา

“บร้าๆๆ คุณพูดอะไรเนี่ยยุนนา ผมฟังเกาหลีไม่ออกนะ” อดัมยกมือปิดหูประกอบ ยุนนาจึงจับมือทั้งสองของเขามารวบไว้

“อดัมฉันพูดภาษาอังกฤษกับคุณอยู่” ยุนนามองหน้าเจ้าเล่ห์นั่น ก่อนที่อดัมจะยอมถอดใจจากยกนี้ ยุนนาเลยเดินจากไป

“คุณไม่ไปจริงๆหรอ คืนนี้มีคนเกาหลีเล่นด้วยนะ คนเกาหลีน่ะ” อดัมตะโกนไล่หลังแต่ยุนนาก็ยังเดินต่อไป
หลังจากเรียนจบเธอก็ออกทัวร์แสดงภาพของตัวเองไปทั่วยุโรปและอเมริกาถึงหนึ่งปีเต็ม และยังไม่มีโอกาสกลับเกาหลีเลยตั้งแต่จากมาเมื่อห้าปีที่แล้ว ตอนนี้ยุนนาเป็นศิลปินดาวรุ่งที่กำลังโด่งดังในหมู่ไฮโซและคนมีชื่อเสียง ผลมาจากอดัม ชายหนุ่มซึ่งเป็นตัวแทนของเธอ เขาได้มีโอกาสไปเห็นภาพของยุนนาขณะที่เธอยังเรียนอยู่ที่โดมุส และตกหลุมรักทั้งภาพและยุนนาทันทีที่เห็น เขาจึงเสนอเป็นตัวแทนและพายุนนาเดินทางแสดงโชว์ภาพ และทุกที่เธอจะแสดงภาพ The Lover เป็นมาสเตอร์พีช แต่ก็ไม่ยอมขายให้ใคร เนื่องจากภาพนี้คือภาพแรกที่เธอได้รางวัลและเป็นภาพของคนที่เธอรัก


ณ Lincoln Center เวลาเริ่มแสดงใกล้เข้ามาแล้ว มาเอสโตรวิลเลี่ยมแห่งนิวยอร์กฮาโมนิคจึงเข้ามาเรียกนักไวโอลินสาวที่เขาเชิญเธอมาเป็นพิเศษในการแสดงช่วงสัปดาห์นี้

“พร้อมไหมจองอา” เขากล่าวอย่างอ่อนโยน หญิงสาวเจ้าของชื่อจึงหันมาส่งยิ้มละลายใจ

“พร้อมแล้วค่ะ” เธอตอบเสียงนุ่น จนคนฟังแทบเคลิ้ม แล้วเธอจึงเดินออกไปแสดงบนเวทีอย่างมาดมั่น เสียงไวโอลินอันไพเราะของเธอหยุดลมหายใจของทุกคนในฮอลล์เลยทีเดียว และเมื่อเสียงดนตรีหยุดลง ทุกคนต่างยืนขึ้นและปรบมือให้เธออย่างกึกก้อง เธอจึงโค้งรับอย่างนอบน้อม เมื่อการแสดงจบลงเหล่านักดนตรีก็มาพักเหนื่อยและเปลี่ยนเครื่องแต่งกายกันยังห้องรับรองหลังเวที เช่นเดียวกับจองอา

“เธอทำได้ดีมาก ทุกคนชื่นชอบเธอมากเลย ฉันรับรองว่า พรุ่งนี้หนังสือพิมพ์ทุกฉบับจะเขียนถึงการแสดงสุดวิเศษนี้ของเธอ” มาเอสโตรวิลเลี่ยมเข้ามาชมเธอถึงในห้องรับรอง

“ขอบคุณค่ะ” จองอาโค้งรับอย่างนอบน้อม

“น่าเสียดาย ที่ได้ร่วมแสดงกับเธอแค่เพียงช่วงสัปดาห์นี้เท่านั้น” มาเอสโตรพูดขึ้น

“แต่ฉันก็รู้จักกับคณะกรรมการดีนะ จะให้ฉันพูดกับพวกเขาเรื่องพิจารณาเซ็นสัญญากับเธออย่างเป็นทางการดีไหม” มาเอสโตรเฒ่าแย้มขึ้น พลางเดินเข้าไปใกล้เธอ

“งั้นรึคะ” จองอาตอบสั้นๆด้วยรอยยิ้มน้อยๆ มาเอสโตรถึงกับอึ้งต่อท่าทีของเธอ

“แค่นี้หรอ ถ้าเป็นนักดนตรีคนอื่นๆ เขาคงโดดใส่ฉันแล้ว” มาเอสโตรพูดหยั่งเชิง

“ทำแบบนั้นแล้ว...มันมีผลต่อการพิจารณาด้วยหรอคะ” จองอาสวนกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนที่มาเอสโตรวิลเลี่ยมจะหัวเราะชอบใจ

“ฮ่าๆๆ เธอนี่...เซอร์ไพร์ฉันจริงๆ ก็ถูกของเธอนะ เอาล่ะฉันจะลองพูดให้ แต่ว่า...ข้อเสนอของฉันก็ยังอยู่นะ” มาเอสโตรเฒ่ายังไม่วายโผล่หัวงูออกมาอีกรอบ แต่จองอาก็แค่ยิ้มรับน้อยๆพร้อมโค้งขอบคุณอย่างสุภาพ


หลังเรียนจบจองอาได้มีโอกาสร่วมแสดงกับวงดนตรีชื่อดังมากมาย ด้วยพรสวรรค์ของเธอจึงทำให้มาเอสโตรวิลเลี่ยมชักชวนเธอมาร่วมวงนิวยอร์กฮาโมนิคในครั้งนี้ ตอนนี้เธอได้ชื่อว่าเป็นนักไวโอลินสาวฝีมือชั้นแนวหน้าของเกาหลีเลยทีเดียว พร้อมฉายาที่ทุกคนต่างยอมรับ “นางฟ้าไวโอลิน”


หลายวันต่อมา ณ Central Park ยุนนามาเดินผ่อนคลายในช่วงมื้อกลางวัน เพราะต้องคอยประจบและปั้นหน้าพูดคุยกับเหล่าไฮโซมากหน้าที่อดัมคอยหามาชมภาพ เธอมักจะออกมาทานกลางวันที่นี่เสมอ แค่โค้กกระป๋องและฮอตด็อกสักอันก็ทำให้มีแรงสู้ต่อในอีกครึ่งวันที่เหลือ ยุนนานั่งอยู่ริมธารน้ำอย่างสบายอารมณ์พร้อมจิบความซ่าชื่นใจจากโค้กกระป๋อง ก่อนที่สายตาจะเหลือไปเห็นร่างบางร่างหนึ่งที่แสนจะคุ้นตากำลังเดินอยู่บนสะพานข้ามลำธารนั้น เธอจึงเพ่งมองให้ชัดๆอีกครั้งแต่ร่างนั้นก็หายไปแล้ว ยุนนาไม่รอช้าเตรียมที่จะลุกขึ้นวิ่งตามร่างนั้น แต่ก็ต้องชะงักหยุดเมื่อหันไปพบเจ้าชิวาว่าน้อยตัวหนึ่ง ยุนนานั่งตัวแข็งทื่อ เพราะในชีวิตนี้เธอไม่เคยกลัวอะไรนอกจากเจ้าสุนัขพันธุ์ไฮโซนิยมพันธุ์นี้ สืบเนื่องมาจากตอนเด็กเธอเคยถูกเจ้าสุนัขน้อยที่เธอเห็นว่าน่ารักน่ารักหนาจึงเข้าไปเล่นด้วย แต่มันกัดกระโดดกัดเธอจนเป็นแผลแหวะหวะ ทำให้ตั้งแต่นั้นเธอขยาดสุนัขพันธุ์ชิวาว่าทุกตัว ยุนนาพยายามตั้งสติว่าจะทำยังไงต่อ แต่เมื่อเห็นเจ้าชิวาว่าสาวเท้าเข้ามาเธอก็ลุกพรวดและวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว แต่เจ้าชิวาว่าเจ้ากรรมดันวิ่งตามไม่หยุดหย่อน ยุนนาวิ่งหนีหน้าตั้งในมือทั้งสองข้างก็ยังถือฮอตด็อกและโค้กเอาไว้ เธอวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย ขอเพียงให้พ้นจากเจ้าปีศาจน้อยนี่ก็พอ แต่มันกลับวิ่งไล่เธอดั่งหมาล่าเนื้อ ยุนนามองเห็นม้านั่งตัวหนึ่งแต่ไกล เธอจึงวิ่งตรงไปกระโดดขึ้นหดขาหนีเจ้าชิวาว่าน้อย แต่มันกลับเห่าใส่เธอเสียงแหลมและจับจ้องไปยังฮอตด็อกที่เธอถือ ยุนนาจึงใช้สมองที่ตอนนี้ตีบตันประมวลผลความต้องการของเจ้าชิวาว่า ก็ได้คำตอบว่ามันแค่ต้องการกินฮอตด็อกของเธอเท่านั้น เธอจึงโยนฮอตด็อกนั่นให้มันไป เมื่อมันได้สิ่งที่ต้องการก็คาบฮอตด็อกวิ่งหายไปทันที ยุนนาถึงกับถอดหายใจยกใหญ่ที่รอดตายมาได้

“ขอโทษนะคะ คุณนั่งทับกระเป๋าฉันอยู่” เสียงหวานของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ยุนนารู้สึกตัวว่าเธอกำลังนั่งทับกระเป๋าใบหนึ่งอยู่จริงๆ เธอจึงกระโดดลงจากม้านั่งและลุกขึ้นยืนทันที

“ขอโทษค่ะฉัน....” ยุนนาหันไปเพื่อขอโทษเจ้าของกระเป๋า แต่ไม่ทันที่จะพูดจบเธอก็ต้องตกตะลึงเมื่อคนที่เธอนึกถึงทุกลมหายใจมายืนอยู่ตรงหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ยุนนา...” หญิงสาวเจ้าของกระเป๋าเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ที่อยู่ๆก็พบคนที่หัวใจเรียกหา แต่ไม่ทันที่เธอจะได้กล่าวอะไร ยุนนาก็เดินเข้ามาหาและจุมพิตเธออย่างดูดดื่มจนเธอแทบตั้งตัวไม่ทัน แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนคนเอาแต่ใจแต่อย่างใด เมื่อริมฝีปากแห่งความคิดถึงถอดออกจากกันลมหายใจร้อนจึงพ่นออกมาอย่างรวยริน ทั้งคู่สบตากันและกันอย่างรักใคร่ ถ่ายทอดความห่วงหาอาทรผ่านสายตา จองอาลูบไล้ใบหน้าและเรือนผมที่ตอนนี้ยาวถึงกลางหลังของยุนนาอย่างหวงแหน

“ฉัน...” จองอาพยายามจะพูดบางอย่างแต่ยุนนาก็ไม่เปิดโอกาสนั้น เธอกลับจุมพิตจองอาอย่างดูดดื่มอีกครั้ง แต่จองอาก็ตอบรับมันอย่างยินดี ก่อนจะเหลือบไปเห็นฝรั่งมุงข้างหลังยุนนาที่ตอนนี้เริ่มล้อมวงเข้ามาแล้ว จองอาจึงผลักยุนนาออก และเรียกให้ยุนนาหันไปมองฝรั่งมุง ยุนนามีท่าทีตกใจที่ถูกจองอาผลักแต่เมื่อหันมาเจอเหตุผลก็เข้าใจ ก่อนจะเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้น

“เธอเป็นแฟนฉันค่ะ เราจะแต่งงานกัน” ยุนนาพูดกับฝรั่งมุงด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม จองอาแทบไม่เชื่อหู

“ยุนนาพูดอะไรน่ะ” จองอากระซิบห้าม แต่ไม่เป็นผล ยุนนายังเล่นไม่เลิก เธอคุกเข่าลงและจับมือจองอาไว้
“แต่งงานกับฉันนะ” ยุนนาพูดพร้อมสบตาจองอาอย่างหวานซึ้ง จองอาตกใจทำอะไรไม่ถูก และเสียงเชียร์จากฝรั่งมุงก็เริ่มดังขึ้น

“แต่งเลยๆๆๆๆ” เหล่าฝรั่งมุงส่งเสียงเชียร์กันยกใหญ่ จองอาทั้งอายทั้งงงทำอะไรไม่ถูก

“เอาสิ ตอบซิ ไม่งั้นพวกนั้นไม่ไปหรอกนะ” ยุนนากระซิบบอก

“ค่ะ” จองอากลั้นใจตอบออกไปอย่างจำใจแต่ก็ยินดีในเวลาเดียวกัน ยุนนาจึงลุกขึ้นก็โชว์จูบอันดูดดื่มให้เหล่าฝรั่งมุงดุกันเป็นบุญตาอีกครั้ง

“โอเค ขอบคุณๆ เธอตอบตกลงแล้ว ขอบคุณมาก” ยุนนาหันมาพูดกับฝรั่งมุงเหล่านั้น พวกเขาจึงพากันเดินจากไปในที่สุด ก่อนที่ฝ่ามือพิฆาตจะตามมาเฆี่ยนหลังคนกะล่อนให้ร้องโอดโอย

“นี่แนะ เล่นอะไรก็ไม่รู้” จองอาเอ็ดใส่เสียงเขียว แต่ยุนนาก็ตอบโต้โดยการโอบกอดร่างบางไว้อย่างแน่นหนา

“โอ๊ยๆ เจ็บนะ” จองอาร้องขึ้นเมื่อถูกอีกคนกอดรัดจนตัวจะหัก ยุนนาจึงคลายอ้อมกอดให้จองอาพอรู้สึกสบายตัวขึ้น และสบตาเธออย่างหวานซึ้ง

“ฉันรักเธอ...รักเธอเสมอ” ยุนนาบอกเสียงนุ่น จองอาน้ำตาไหลพรากเมื่อได้ยิน เธอจึงกอดตอบยุนนาอย่างรักใคร่

“ฉันเองก็...ฉัน...” จองอาสะอื้นไห้จนไม่สามารถพูดออกมาเป็นภาษาได้ ยุนนาหัวเราะอย่างเอ็นดูกับอาการของเธอ ก่อนจะจุมพิตเปลือกตาฉ่ำนั้นอย่างแผ่วเบา

“ฉันรู้” ยุนนากระซิบที่ข้างหู ทั้งคู่จึงจูบกันอย่างหวานซึ้งอีกครั้ง

ยุนนาพาจองอามาพายเรือเล่นใน ซึ่งอยู่ภายในบริเวณ Central Park จองอาอิงแอบร่างไปยังอ้อมกอดของยุนนา ทั้งคู่นั่งปล่อยอารมณ์ไปกับบรรยากาศแสนสบาย ต่างถามไถ่ถึงกันและกันในช่วงเวลาห้าปีที่ไม่ได้พบ

“ตอนนี้เธอทำอะไรหรอ” ยุนนาถามข้างแก้มนวล

“ฉันเล่นไวโอลิน” จองอาตอบสั้นๆ จึงทำให้คนถามไม่สมใจ
“แล้วเล่นที่ไหนล่ะ แล้วทำไมถึงมาอยู่ในนิวยอร์กได้” ยุนนาจึงซักยกใหญ่ จองอาถึงกับหลุดหัวเราะออกมา

“ก็มาทำงานน่ะสิ ถามได้” จองอาอยากจะแกล้งคนถามบ้างจึงไม่ตอบให้กระจ่าง

“รู้แล้ว แล้วทำอะไร ที่ไหน ยังไงล่ะ” ยุนนาจึงซักไม่เลิก ทำให้จองอาหัวเราะกับอาการของคนถามอีกครั้ง
“ฉันถูกเชิญมาเป็นเกสให้กับนิวยอร์กฮาโมนิค แต่วันนี้เล่นเป็นวันสุดท้ายแล้วล่ะ” จองอาแกล้งจนสมใจแล้วจึงตอบออกไปให้อีกคนกระจ่าง ยุนนาเมื่อได้ฟังก็หวนนึกถึงคำชวนของอดัมเมื่อหลายวันก่อน

“โธ่เอ๊ย วันนั้นฉันน่าจะไป ไม่งั้นก็ได้เจอกันตั้งหลายวันแล้ว” ยุนนากล่าวออกมาอย่างเสียดาย แต่จองอาไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูดถึง

“อะไรหรอ” จองอาจึงถามขึ้น

“ก็ อดัมตัวแทนฉันน่ะ เขาชวนฉันไปดูนิวยอร์กฮาโมนิคเมื่อหลายวันก่อน เขาบอกว่ามีคนเกาหลีมาเล่นด้วย แต่ฉันไม่ได้สนใจเลยไม่ได้ไป เสียดายชะมัด ไม่งั้นก็ได้พบเธอตั้งแต่วันนั้นแล้ว” ยุนนาอธิบาย

“อดัมหรอ?” จองอาเอ่ยขึ้นอย่างสงสัยและผละออกจากอ้อมกอดยุนนาพร้อมกับหันมาจ้องยุนนาอย่างจับผิด

“อะไรหรอ อดัมไง เขาเป็นตัวแทนของฉัน คอยขายภาพและก็ติดต่อคนให้กับฉันน่ะ” ยุนนาพยายามอธิบาย แต่ดูเหมือนจองอาจะยังไม่หายสงสัย เธอยังคงจ้องยุนนาอยู่ไม่วางตา

“ตัวแทนเขาชวนศิลปินไปดูดนตรีด้วยหรอ” จองอากล่าวขึ้นอย่างขุ่นเคือง นั่นทำให้ยุนนาจับอารมณ์ของเธอได้ จึงเข้าใจว่าจองอากำลังหึงอดัมอยู่

“นี่...เธอหึงหรอ” ยุนนาโพล่งขึ้น จองอาถึงกับหน้าแดงทันที เธอรีบเอามือมาปิดแก้มของตัวเองไว้และหันหลังหนีอีกคน แต่ยุนนากลับดึงร่างบางมากอดอย่างเอ็นดู จองอาขัดขืนเล็กน้อย

“โธ่ ก็บอกแล้วไง ฉันรักเธอ รักเธอเสมอ...รักแค่เธอ” ยุนนากระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู จองอาแทบละลายเมื่อได้ยิน ก่อนที่จะร้อนวาบไปทั้งร่างเมื่อยุนนาขบเม้มริมฝีปากกับติ่งหูของเธอ และจูบลากยาวลงมายังต้นคอขาว

“อย่าสิยุนนา นี่เราอยู่บนเรือนะ” จองอาร้องห้ามขึ้น เมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มรุกไล่

“ก็ใช่ไง ตื่นเต้นดี” ยุนนาตอบทะเล้นให้อีกคนหันไปตีเข้าที่ไหล่สองสามตุบ

“โอ๊ยเจ็บนะ” ยุนนาร้องโอย

“ก็ตีให้เจ็บน่ะสิ” จองอาตอบหน้าเป็น คนทะเล้นจึงสวนกลับด้วยการขโมยหอมแก้มนวลไปเต็มฟอด

“เดี๋ยวเถอะ” จองอาจะเข้าไปทุบอีก แต่ยุนนายั้งมือบางไว้และรวบมาไว้กับตัว

“ฉันขอไปดูเธอเล่นนะ” ยุนนาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพลางช้อนตาขึ้น ให้จองอาหลุดขำออกมาอย่างเอ็นดู
“จะไปก็ไปสิ” จองอาตอบ ทำให้ยุนนายิ้มแก้มปริและโผเข้าไปกอดร่างบางจนเรือโคลง สองสาวตกใจรีบจับเรือไว้ทันที จองอาจึงเอ็ดใส่ยุนนาอีกยกใหญ่

ณ Lincoln Center เวลาแสดงกำลังเริ่มขึ้นแล้ว ร่างบางของหญิงสาวแสนสวยเดินนวยนาดออกมาจากข้างเวที ก่อนจะหยุดลงตกกลาง และเริ่มบรรเลงเพลงโซโล่ของเธอ ทุกสายตาต่างจับจ้องไปยังร่างบางนั่น เสียงดนตรีที่เธอบรรเลงทำให้ทุกคนตกอยู่ในห้วงแห่งความสุนทรีย์ ก่อนที่เสียงดนตรีจะจบลง ผู้ชมต่างลุกขึ้นปรบมือให้เธออย่างกึกก้อง รวมถึงผู้ชมคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่แถวหน้าสุด เธอลุกขึ้นยืนปรบมือให้จองอาอย่างออกนอกหน้าจนคนทั้งแถวหันมามองแต่เจ้าตัวกลับไม่ใส่ใจ เพราะตอนนี้ดวงตาของเธอจับจ้องไปยังร่างบางบนเวที ร่างบางเองก็หลุดหัวเราะให้กับอาการของคนหน้าเป็นที่ตบมือให้เธอไม่เลิก ก่อนจะหน้าชาวาบขึ้นเมื่ออยู่ๆคนข้างล่างก็จุมพิตผ้าพันคอลายดอกไม้ที่พันอยู่กับตัว จองอาจึงจับจี้ผีเสื้อขึ้นมาและจุมพิตลงไปเช่นกันเป็นการตอบรับอีกฝ่าย ก่อนจะโค้งให้เสียงตบมือของผู้ชมทุกคน
เมื่อการแสดงจบลงจองอาก็กลับมาเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวที่หลังเวทีเช่นเดิม ทุกคนในวงต่างอาลัยที่ต้องจากเธอจึงพากันมาบอกลาเธอกันยกใหญ่

“น่าเสียดายจริงๆ หวังว่าคงจะได้ร่วมเล่นกับเธออีกนะจองอา” นักดนตรีคนหนึ่งในวงเอ่ยขึ้น จองอาโค้งรับอย่างนอบน้อม เมื่อทุกคนออกไปจากห้องพักของเธอ มาเอสโตรวิลเลี่ยมก็เข้ามา

“อะแฮ่ม...ทำได้ยอดเยี่ยมเหมือนเคยนะ ไม่สิดีกว่าทุกๆครั้งเลยก็ว่าได้ เพราะอะไรกันน๊า” มาเอสโตรเดินเข้ามาใกล้เธอด้วยท่าทางกระลิ้มกระเรี่ย

“หมายความว่ายังไงคะ มาเอสโตร” จองอาจึงหันไปถามอย่างสงสัย

“ฉันเห็นน๊า...คนนั้นใครกัน สาวน้อยที่นั่งแถวหน้าสุดน่ะ” มาเอสโตรพูดอย่างมีเลศนัย จองอาถึงกับลนลานที่ถูกจับอาการบนเวทีได้

“เธอเป็น...” จองอาชั่งใจก่อนจะตอบ มาเอสโตรเองก็จ้องรอคำตอบอย่างจดจ่อ จองอาจึงกลั้นใจตอบออกไป

“เธอเป็นแฟนฉันค่ะ” จองอาตอบด้วยใบหน้าที่แดงดั่งลูกตำลึง สองข้างแก้มของเธอแดงผุดผาดตามความเขินอายที่มี มาเอสโตรที่ได้ยินคำตอบนั้นก็อึ้งไปสักใหญ่ ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างพอใจ

“เธอนี่...เซอร์ไพร์ฉันได้ตลอดจริงๆ ฉันคงไม่รู้สึกเบื่อแน่ๆ ถ้ามีเธอร่วมวงด้วย” มาเอสโตรพูดเป็นปริศนาให้จองอาขบคิด ก่อนจะเดินจากไป แต่เธอก็มัวคิดได้ไม่นานเพราะนึกไปถึงคนที่ยืนรออยู่ข้างนอก เธอจึงรีบแต่งตัวและร่ำลาทุกคนในวงให้เรียบร้อย จากนั้นก็รีบตรงออกมายังหน้าประตู Lincoln Center เธอมองเห็นร่างเล็กของยุนนายืนตัวสั่นมาแต่ไกล ยุนนาเองก็เหมือนกับจับคลื่นร่างบางได้ เธอหันมามองตรงไปยังจองอาที่เดินพลางวิ่งเข้ามาหา

“โหทำไรอยู่เนี่ย หนาวจะตายอยู่แล้ว” ยุนนาบ่นอุบพลางกอดอกตัวสั่น

“โอ๋ๆ ขอโทษนะ มานี่มา” จองอาขอโทษเสียงอ่อนเสียงหวาน แล้วจับมือยุนนามาถูและเป่าลมร้อนใส่มือคู่นั้น จากนั้นก็เอามาอังแก้มตัวเองไว้

“อุ่นหรือยัง” จองอาถามด้วยใบหน้าจิ้มลิ้ม ทำให้คนโกรธหายอารมณ์บูดเลยทีเดียว

“อุ่นก็ได้” ยุนนาตอบวางฟอร์ม จองอาจึงส่งยิ้มหวานให้อีกครั้ง

“ไปกันเถอะ” ยุนนารีบดึงมือจองอาและวิ่งไปยังริมถนน เธอโบกเรียกแท็กซี่ให้จอดแล้วทั้งคู่จึงขึ้นไป ยุนนาบอกคนขับให้ไปยังที่แห่งหนึ่งซึ่งจองอาไม่รู้จัก

“จะไปไหนหรอ” จองอาถามขึ้นอย่างสงสัย

“เดี๋ยวก็รู้” ยุนนาเล่นลิ้น จองอาถึงกับทำหน้ามุ่ย คนทะเล้นเลยบีบจมูกงอนนั่นอย่างสนุกมือ

“เซอร์ไพร์ไง เซอร์ไพร์ ถ้าบอกก็ไม่ตื่นเต้นสิ” ยุนนาพูดให้จองอาคลายความสงสัย แต่กลับเพิ่มความตื่นเต้นให้กับเธอ ไม่นานนักแท็กซี่ก็มาจอดยังที่หมาย สองสาวจึงก้าวออกจากรถ จองอามองอย่างสำรวจไปยังอพาตเม้นตรงหน้า

“ที่ไหนเนี่ย” เธอถามขึ้นอีกครั้ง แต่ยุนนาไม่ตอบ เธอเดินเข้าไปกดรหัสเปิดประตูและจูงมือจองอาเดินตามเข้าไปข้างใน ทั้งสองเดินขึ้นบันใดไปถึงชั้นสาม ยุนนาก็หยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องห้องหนึ่ง ก่อนจะถอดผ้าพันคอลายดอกไม้ออกมา และผูกปิดตาจองอาไว้

“ทำอะไรเนี่ยยุนนา” จองอาตกใจกับการกระทำไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของยุนนา

“เอาน่า เซอร์ไพร์ไง” ยุนนากระซิบข้างหูเธออย่างแผ่วเบา ทำให้จองอารู้สึกวาบขึ้นมา จากนั้นเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น ร่างบางเดินตามการชักจูงของยุนนาอย่างว่าง่าย ก่อนที่จะหยุดลงและผ้าที่ปิดตาอยู่ก็ค่อยๆคลายออก เผยให้เห็นภาพวาดหญิงสาวที่กำลังสีไวโอลินอยู่และภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่ยังวาดไม่เสร็จ จองอานิ่งอึ้งไปทันที ก่อนที่น้ำตาแห่งความปิติจะไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ก็บอกแล้วว่าเซอร์ไพร์” ยุนนากระซิบบอก จองอาจึงโผเข้ากอดเธอทันทีและร่ำไห้อย่างสะอึกสะอื้น

“โอ๋ๆ นี่ดีใจหรือเสียใจเนี่ย ให้ฉันเอาไปทิ้งไหม” ยุนนาพูดหยอกเย้าขึ้น จองอาจึงตีเข้าที่บ่าเธอ

“ดีใจสิ คิดว่าจะไม่ได้เห็นมันอีกแล้ว” จองอาตอบเสียงเครือพลางปาดน้ำตาของตัวเอง
“ฉันขอให้พี่ซานเขาเก็บไว้ให้น่ะ” ยุนนาอธิบาย

“มิน่าล่ะ ฉันเข้าไปหาในบ้านก็ไม่เจอ” จองอากล่าว

“ฉันไม่มีวัน...ทิ้งความทรงจำของเราหรอกนะ รูปพวกนี้คือความทรงจำของเรา คือแรงปรารถนา...ที่ฉันมีต่อเธอ” ยุนนาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับจุมพิตลงไปยังแก้มนวลอย่างแผ่วเบา และย้ายมาอีกข้าง ตามด้วยหน้าผาก เปลือกตาทั้งสอง จมูกสันได้รูป และเลื่อนลงมายังริมฝีปากบาง เธอจุมพิตแผ่วเบาอย่างอ่อนหวาน จองอาหลับตาพริ้มรับสัมผัสแห่งรักของยุนนา

“เธอช่วยฉันหน่อยได้ไหมจองอา...ฉันอยาก...” ยุนนากระซิบเสียงเครือ จองอาที่ได้ยินก็รู้สึกวาบหวามไปทั้งตัว

“ฉันอยากวาดให้มันเสร็จ รูปนั้นน่ะ” ยุนนากล่าวพร้อมชี้ไปยังภาพหญิงสาวที่ตนวาดค้างไว้เมื่อห้าปีก่อน ทำเอาจองอาตื่นเต้นเก้อ
จองอานั่งอยู่บนเก้าอี้ให้ยุนนานั่งวาดในท่าเดิมที่เคยทำเมื่อห้าปีก่อน ยุนนาวาดมันด้วยสีหน้าจริงจัง จองอาที่มองอยู่ก็ได้แต่อมยิ้มจนทำให้คนวาดเสียสมาธิ

“อะไรหรอ” ยุนนาเอ่ยถามขึ้น

“เปล่าๆ วาดไปเถอะ” จองอาพูดอมยิ้ม ยุนนาจึงยังไม่หายสงสัย แต่ก็หันกลับมาตั้งใจวาดรูปตามเดิม ยุนนาจะหันมามองจองอาเป็นพักๆเพื่อเทียบเคียงกับภาพที่ตนวาด และทุกครั้งที่สายตามุ่งมั่นนั้นหันมาทางเธอ จองอาเป็นต้องใจแกว่ง เธอแทบจะนั่งไม่ติดที่จริงๆเมื่อถูกจ้องมองนานๆ จองอาก้มหน้าลงพยายามตั้งสติไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน แต่ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ดีๆก็เห็นเท้าของคนที่นั่งวาดภาพเธอมาอยู่บนพื้นตรงหน้า เธอจึงเงยหน้าขึ้นแต่ก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่ออีกคนโถมตัวลงมาแล้วจุมพิตเธออยากดูดดื่ม แม้จะไม่ทันตั้งตัวแต่เธอก็ตอบรับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจ จองอาโอบคอของยุนนาลงมาและจูบตอบอย่างเร่าร้อน จนทั้งคู่เสียหลักตกเก้าอี้ไปนอนกองอยู่บนพื้น สองสาวต่างพากันหัวเราะยกใหญ่กับการกระทำของตัวเอง

“ไม่วาดต่อแล้วหรอ” จองอาถามกับร่างที่นอนทับเธออยู่

“วาดซิ แต่หลังจากนี้นะ” ยุนนาตอบและก้มลงจูบจองอาอย่างดูดดื่ม จองอาเองก็ตอบรับรสจูบนั้นอย่างเร่าร้อน เธอพลิกตัวเพื่อขึ้นไปอยู่ด้านบนและสอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวานของยุนนา แม้จะตกเป็นฝ่ายถูกรุกแต่ยุนนาก็ไม่อยู่เฉยเธอเอื้อมมือซุกซนไปขย้ำก้นเล็กน่ารักของจองอาอย่างมันมือ และค่อยๆสอดมือเข้าไปในกางเกงยีนตัวเล็กของจองอา แต่ก็ถูกมือบางห้ามไว้ จองอารวบมือซนนั้นไว้และจับตรึงเอาไว้บนศีรษะ ยุนนารู้สึกตกใจเล็กน้อยและตื่นเต้นกับการกระทำของอีกฝ่าย ก่อนที่จองอาจะหยิบผ้าพันคอที่พาดอยู่บนพนักเก้าอี้ลงมาผูกแขนทั้งสองข้างของยุนนาไว้ ตอนนี้ยุนนาเริ่มรู้สึกตกใจจริงๆเข้าแล้ว

“จองอา?” ยุนนาเอ่ยเสียงหลง

“แก้แค้น ฉันยังไม่ลืมหรอกนะ” จองอากระซิบด้วยเสียงเซ็กซี่ที่ข้างหู ทำเอาคนฟังแทบละลาย

“ถ้ายังงั้นก็...เชิญตามสบายเลย ฉันยอมทุกอย่าง” ยุนนาตอบด้วยดวงตาหวานเยิ้ม จองอาจึงเริ่มปฏิบัติการแก้แค้นแสนรัก ณ บัดนี้ เธอค่อยถอดเสื้อกันหนาวชั้นนอกออกและตามด้วยเสื้อยืดตัวเล็กข้างใน ยุนนามองภาพนั้นไม่วางตา ก่อนที่จองอาจะลุกขึ้นยืนและปลดกระดุมกางเกงยีนออก แล้วค่อยๆรูดซิบลงช้าๆ ยุนนาลุ้นไปกับการกระทำนั้น จองอาค่อยๆดึงกางเกงยีนตัวเล็กออกจากร่างอย่างเชื่องช้า เมื่อกางเกงยีนถูกถอดออกแล้วเธอที่เหลือเพียงยกทรงและชั้นในตัวจิ๋วก็ลงมาหาร่างยุนนาที่นอนดูการกระทำของนั้นอย่างระทึกใจ เธอบดเบียนอกอิ่มลงไปบนอกของยุนนา

“เด็กไม่ดีต้องถูกทำโทษ” จองอากระซิบที่ข้างหูพร้อมขบเม้มติ่งหูของยุนนา นั่นเองที่ทำให้ความอดทนของยุนนาถึงขีดจำกัด ยุนนาคลายปมผ้าพันคอที่ผูกแขนเธอออกและอุ้มร่างบางของจองอาลุกขึ้น

“ทนไม่ไหวแล้ววุ้ย” ยุนนาพูดอย่างเหลืออดก่อนจะอุ้มร่างบางวิ่งเข้าห้องนอนไป

“อย่าขี้โกงสิยุนนาไหนว่าจะยอมให้ทำอะไรก็ได้ไง” จองอาประท้วงในอ้อมกอดพร้อมทุบคนสับปลับไปหลายที แต่ยุนนาก็ไม่มีท่าทีจะฟัง เมื่อเข้ามายังห้องนอน เธอวางร่างบางลงไปยังเตียงใหญ่ที่แสนนุ่ม ก่อนจะรีบถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างว่องไวและกระโดดเข้าใส่ร่างบางทันที

“พอเลยนะไม่เอาๆ โกรธแล้ว ผิดคำพูดนี่” จองอาขัดขืนและเบี่ยงตัวหนีหน้ามุ่ย

“เออ...นะจองอา...ฉันสัญญาไว้คราวหน้านะ คราวหน้าจะยอมให้ทำสองเท่าเลยเอา” ยุนนาต่อรอง และเบียดตัวไปยังร่างบาง จองอาจึงหันกลับมา

“จริงนะ สัญญาด้วย” จองอาเอ่ยขึ้นพลางยกนิ้วก้อยขึ้นมา ยุนนาถึงกับหลุดหัวเราะแต่ก็ยอมเกี่ยวก้อยโดยดี แล้วจู่ๆจองอาก็ผลักร่างเธอลงนอนพร้อมกับร่างบางที่ตามลงมาประกบริมฝีปากอย่างเร่าร้อน จองอารุกไล่จนยุนนาแทบตั้งตัวไม่ทัน แต่เมื่อจับจังหวะได้ ยุนนาก็ตอบโต้เธอด้วยมืออันซุกซนที่ตอนนี้กำลังขยำก้นเล็กๆของจองอาและพยายามถอดชั้นในตัวจิ๋วออกไปด้วย ทั้งคู่ตอบโต้และรุกเร้ากันและกันอย่างไม่ยอมแพ้ ประหนึ่งว่าทั้งคู่กำลังแข่งขันกันอยู่ และไฟรักที่ต่างก็ช่วยกันโหมทั้งคืนนั้นก็มอดดับในเวลาต่อมา

-------------------------------------------------------------------------------

ซับเลือดด่วน O_o

ยังไม่จบนะค่ะ รออ่านตอนสุดท้าย และตอนพิเศษปาร์ตี้ปิดกล้องกันด้วยนะค่ะ

ฟังเพลง Pyramid feat.IYAZ
Powered by you2play.com