After School
The Final 2/2
The Final 2/2
เช้าวันต่อมาจองอาลืมตาตื่นขึ้นท่ามกลางแสงสลัวในห้อง เธอกวาดสายตามองหาร่างยุนนาเมื่อไม่พบว่าอยู่บนเตียง ก่อนที่สายตาจะไปหยุดที่ร่างๆหนึ่งกำลังนั่งวาดภาพอยู่อย่างขะมักเขม้น เธอจึงนอนเท้าแขนดูคนคนนั้นอย่างเอ็นดูอยู่เนิ่นนานทีเดียว กว่าอีกคนจะรู้สึกถึงสายตาที่มองมา ยุนนาหันไปมองร่างที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มและมองมาทางเธอด้วยสายตาที่หวานเยิ้ม เธอจึงส่งยิ้มกลับไปและหันกลับมาวาดภาพต่อ จองอาจึงลุกขึ้นพร้อมกับพันตัวด้วยผ้าห่มเดินตรงมายังยุนนา
“ไม่หนาวหรอ” จองอาเดินเข้ามาเอาผ้าห่มคลุมให้เพราะตัวยุนนาใส่เพียงเสื้อกล้ามและชั้นในตัวเล็กเท่านั้น
“มีเธออยู่จะหนาวได้ยังไง” ยุนนาหยอดคำหวานให้คนฟังยิ้มแก้มปริ
“อ่า...นี่ใกล้จะเสร็จแล้วนี่” จองอาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นภาพที่ยุนนาวาด
“อืม...เหลือลงสีอีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว” ยุนนาตอบทั้งที่ตาและมือยังสนใจภาพที่วาดอยู่ตรงหน้า จนทำให้จองอารู้สึกน้อยใจเล็กๆ จึงบดเบียดร่างบางของตนเข้ากับแผ่นหลังของอีกคนให้เสียสมาธิ แต่ยุนนากลับไม่สะทกสะท้าน เธอจึงตัดใจที่จะก่อกวนคนขยัน และรีบไปแต่งตัวเพื่อเตรียมทำอาหารเช้าไว้รอศิลปินใหญ่วาดภาพให้เสร็จ
แต่เมื่อจองอามาที่ครัวก็ต้องตกใจเพราะสิ่งที่วางอยู่แถวนั้นดูไม่คล้ายเครื่องครัวเท่าไหร่ เห็นจะมีก็แต่หม้อใบเล็กๆที่ดูจะประกอบอาหารได้เพียงอย่างเดียว เธอจึงเดินไปเปิดดูเย็นหาวัตถุดิบมาทำอาหาร แต่ก็พบกับกระป๋องเบียร์มหาศาลที่อัดอยู่ในตู้ จะมีก็แต่ชีทและเบค่อน กับผักสลัดที่ดูจะเป็นของเหลือจากหลายๆมื้อมารวมกันที่พอจะเป็นอาหารได้ จองอาถึงกับส่ายหน้าให้กับสุขอนามัยของยุนนาเธอสงสัยเหลือเกินว่าคนคนนี้กินอยู่ยังไง แต่ก่อนที่จะปิดตู้เธอก็เหลือบไปเห็นแพ็คไข่ที่ซ่อนอยู่หลังกระป๋องเบียร์ที่วางเรียงราย เมื่อดึงออกมาก็พบว่าเหลือไข่เพียงหนึ่งฟองเท่านั้น แต่นั่นก็ยังดีกว่าไม่มี จองอาคงต้องใช้มันสมองของเธอในการคิดเมนูมาปรุงเศษอาหารพวกนี้ให้กลายเป็นมื้อเช้าแสนอร่อย
เวลาผ่านไปจนช่วงสาย ยุนนาวางมือจากภาพที่ตนนั่งคุมมานาน เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจหลังจากมองสำรวจภาพและแน่ใจแล้วว่าภาพเสร็จสมบูรณ์ดี จากนั้นก็บิดตัวเพื่อคลายอาการปวดเมื่อยเพราะนั่งนานๆ พร้อมๆกับมองไปรอบๆห้องนอนแต่ก็ไม่พบร่างบางของจองอา หากแต่ได้กลิ่นความหอมของอาหารที่ลอยมาจากนอกห้อง เธอจึงเดินตามกลิ่นนั้นไป ที่เคาเตอร์ครัวนั้นจองอากำลังขะมักเขม้นทำอาหารอยู่อย่างตั้งใจ ยุนนายิ้มออกมาทันทีที่เห็นการกระทำนั้น เธอค่อยๆเดินเข้าไปทางด้านหลังเบาๆไม่ให้อีกคนรู้ตัว และเข้าไปกอดร่างบางทันทีที่ถึงตัว
“ทำอะไรจ๊ะ” ยุนนาเอ่ยขึ้นจากด้านหลังให้จองอาร้องอุทานตกใจ เธอแทบทำหม้อตกจากเตา
“เล่นอะไรเนี่ย มันอันตรายนะ” จองอาโมโหยกใหญ่ทั้งทุบทั้งตีคนทะเล้น
“หอมน่ากินจัง” ยุนนาสูดกลิ่นอาหารเข้าไปเต็มปอดพร้อมยืนหน้าเข้าไปใกล้ๆหม้อที่วางอยู่บนเตา แต่ก็ต้องตกใจที่ในหม้อนั้นคือออมเร็ต
“นี่เธอทำออมเร็ตในหม้อหรอ” ยุนนาเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย
“แล้วมันมีอย่างอื่นให้ทำไหมล่ะ” จองอาตอบกลับ ยุนนาถึงกับอึ้งเมื่อนึกถึงคำเธอ เพราะในห้องนี้ไม่มีสิ่งที่มนุษย์เรียกว่ากระทะอยู่จริงๆ เมื่อออมเร็ตได้ที่จองอาก็ตักใส่จานและนำมาวางที่โต๊ะทานอาหาร ยุนนาเดินตามเธอเหมือนลูกเจี๊ยบตามแม่ไก่ก็ไม่ปาน
“ว้าวอะไรเนี่ย เธอออกไปซื้ออาหารมาทำหรอ” ยุนนาเอ่ยขึ้นอย่างตื่นตาเมื่อเห็นอาหารวางอยู่บนโต๊ะ
“เปล่าหรอก หาเอาในตู้เย็นน่ะ” จองอาตอนพร้อมตักอาหารใส่จานให้อีกคน
“หา? ในตู้นั่นมีอะไรกินได้ด้วยหรอนอกจากเบียร์อ่ะ” ยุนนาถามอย่างงุนงง
“ถ้ารู้ว่ามันไม่มี ก็หัดซื้อซะบ้าง แล้วเบียร์น่ะ จะซื้อมาทำไมนักหนาเขาแจกหรือยังไง” จองอาเอ็ดใส่ให้ยกใหญ่ ยุนนาถึงกับหงอเลยทีเดียว
“แหมฉันทำอาหารไม่เป็นนี่” ยุนนาตอบเสียงอ่อย
“แล้ว...ปกติกินยังไง” จองอาถามต่อขณะที่ทั้งสองเริ่มทานอาหาร
“ก็...เอ่อ บะหมี่บ้าง ซูชิบ้าง พิซซ่าบ้าง ไม่ก็เบียร์เพียวๆ” ยุนนาตอบพลางสวาปามสลัดผักที่เคยเป็นของเหลือ
“หะ?...นี่สั่งมากินอย่างเดียวเลยหรอ” จองอาได้ยินก็ถึงกับทำหน้ามุ่ย
“แฮะๆ ก็มันสะดวกดี” ยุนนาหัวเราะหน้าเจื่อน
“งั้น...ต่อไปนี้เดี๋ยวฉันทำให้ทานแล้วกัน” จองอาพูดขึ้น ยุนนาถึงกับชะงัก ลุกพรวดจากเก้าอี้จะโผเข้ากอดจองอาข้ามโต๊ะ แต่ถูกจองอาสกัดความห่ามด้วยการจ่อส้อมขึ้นห้าม และบอกให้ยุนนาลงไปนั่งทานตามเดิม ยุนนาจึงกลับไปนั่งสงบเสงี่ยม เมื่อทั้งคู่ทานเสร็จจองอาก็เก็บจานชามมาล้างโดยมียุนนาคอยเกาะหลังแกล้งไม่ให้เธอล้างได้สะดวก
“นี่ยุนนา พอแล้วเดี๋ยวจานก็แตกหรอก” จองอาร้องเอ็ดขึ้น
“ไม่เอา นี่แนะๆๆ” ยุนนาไม่ฟังแต่กลับใช้นิ้วจี้เอวให้จองอาบิดตัวหนี ทั้งคู่เล่นหยอกล้อกันสักพักจองอาก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้
“ตายแล้ว...นี่จะเที่ยงแล้วนี่” จองอาอุทานขึ้น
“หือ? มีอะไรหรอ” ยุนนาถามอย่างงุนงง
“ฉันยังไม่ได้เก็บข้าวของที่ห้องเลย ต้องรีบไปเตรียมแล้วล่ะ คืนนี้ฉันต้องบินกลับเกาหลีตอนเที่ยงคืนน่ะ” จองอาตอบพลางหยิบกระเป๋าและเสื้อโค้ท
“เอ๊ย...เดี๋ยวสิจองอาค่อยเก็บไม่ได้หรอ แล้วทำไมถึงรีบกลับล่ะ รอกลับพร้อมกันสิ เราจะได้อยู่ด้วยกันต่อไง” ยุนนาเดินเข้าไปกอดร่างบางและพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน จองอามองคนทำตาแป๋วด้วยสีหน้าลำบากใจ
“ไม่ได้หรอก ฉันต้องกลับวันนี้จริงๆ” จองอาตอบเสียงอ่อน
“ทำไมล่ะ?” ยุนนาไม่เข้าใจ จองอาชั่งใจที่จะบอกเหตุผลแต่ก็ตัดสินใจไม่บอกดีกว่า
“ฉันมีงานน่ะ” เธอบอกไม่ตรงความจริง และรีบเดินออกจากห้องไป ยุนนาได้แต่ร้องตามไล่หลังแต่ร่างบางก็ไม่หยุด
“เฮ้อ...ทำไมต้องรีบขนาดนี้นะ?” ยุนนาสงสัยไม่หาย
จองอาเองก็ไม่อยากแยกจากยุนนาเช่นกันแต่เพราะเหตุผลที่ว่า มีคนรอการกลับไปของเธออยู่จึงทำให้ไม่สามารถเลื่อนกำหนดกลับได้
“จะโกรธไหมน้า?” จองอารำพึงกับตัวเองขณะที่เก็บข้าวของแพ็คใส่กระเป๋า เธอยังรู้สึกว่าน่าจะบอกความจริงให้อีกคนรู้ แต่ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“เก็บของอยู่หรอ” คนปลายสายทักเธอ
“อืม...แล้วเธออยู่ไหนหรอ” จองอาจึงถามกลับ
“ก็เออ...แกลลอรี่น่ะ เธอจะกลับเที่ยวเที่ยงคืนตรงไปโซลใช่ป่ะ” ยุนนาถามขึ้น
“ใช่...ทำไมหรอ” จองอาสงสัยที่ยุนนาไม่โวยวายอย่างที่คิด
“เปล่าก็แค่อยากรู้ แล้วเธอนั่งไหนล่ะ” ยุนนายังถามคำถามน่าสงสัยต่อ
“หือ? ทำไมหรอ” จองอาไม่ตอบแต่ถามกลับ
“เอาน่าบอกมาเถอะ” ยุนนาเริ่มใช้น้ำเสียงหงุดหงิด ข่มขู่ จองอาจึงยอมตอบ
“14 E” จองอาตอบเสียงอ่อนเพราะคิดว่าอีกคนโกรธ
“อืม งั้นแค่นี้นะ อ่อฉันคงไม่ไปส่งเธอหรอกนะ บาย” ยุนนาพูดตัดบทและตัดรอนจิตใจคนฟังก่อนจะวางสายไป ทำเอาจองอาเศร้าใจที่อีกคนไม่อาลัยการจากไปของเธอ
เมื่อถึงเวลาขึ้นเครื่องจองอาก็ไปเช็คอินตรงเวลาและคอยชะเง้อคอรอคอยใครบางคนที่ไม่มีวี่แววว่าจะโผล่มา
“สงสัยโกรธแน่ๆเลย” จองอารำพึงกับตัวเองก่อนจะเดินขึ้นเครื่องไป เธอไปนั่งประจำที่ของตนตั้งแต่เฟิร์สคอลล์ จนเมื่อถึงลาสคอลล์เธอก็ตัดใจปิดมือถือเพราะถึงยังไงยุนนาก็คงไม่โทรมาอยู่ดี เธอนั่งซึมสักครู่ก็รู้สึกว่ามีผู้โดยสารอีกคนมานั่งข้างๆ แต่ด้วยความเสียใจเธอจึงไม่ได้ใส่ใจเขา เธอเม่อมองไปนอกหน้าต่างด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ก็มีคนมาจับไหล่เธอ
“เป็นอะไรไปคนสวย ให้ช่วยไหมจ๊ะ” เสียงกระลิ้มกระเรี่ยดังขึ้นจากด้านหลัง จองอาจึงหันไปยังต้นเสียงนั้น ก็ปรากฏเป็นคนทะเล้นที่หัวใจไม่อยากพรากจาก มานั่งอยู่ข้างๆเธอ
“ยุนนา! มาได้ยังไงเนี่ย” จองอาถามขึ้นอย่างตื่นเต้น
“ฝีมือซะอย่าง แต่กว่าจะได้ที่นั่งตรงนี้ก็เหนื่อยแทบแย่” ยุนนาเล่าพลางทำท่าปาดเหงื่อ
“นี่จะกลับพร้อมกันหรอ?” จองอาเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ
“เอ้าไม่ได้กลับจะขึ้นมาถึงนี่ได้หรอ” ยุนนาตอบกวน แต่จองอากลับทำท่าลำบากใจ จนยุนนาดูออก
“ทำไม มีอะไรปิดบังฉันหรือเปล่า” ยุนนาถามพร้อมจ้องมองจองอาอย่างน่าสงสัย จองอานิ่งไปสักพัก
“เปล่าหรอก แค่...สงสัยน่ะ เตรียมตัวทันด้วยหรอ เห็นข้าวของเต็มห้อง” จองอารีบเฉไปเรื่องอื่น
“ก็ไม่ได้เตรียมไรหรอก ไม่ได้เอาไรมา” ยุนนาตอบหน้าตาย
“อะไรนะ...นี่ไม่ได้เอาอะไรมาเลยหรอ” จองอาแทบไม่อยากเชื่อหู ยุนนาช่างบ้าระห่ำได้ตลอดเวลาจริงๆ
“เดี๋ยวให้อดัมส่งไปให้ก็ได้ ไม่งั้นก็ทิ้งๆไปเหอะ” ยุนนาตอบลวกๆ จองอาถึงกับอ่อนใจ
“แต่ไม่ต้องห่วงนะ ภาพของเราฉันเก็บไว้อย่างดี เดี๋ยวให้อดัมส่งไปให้” ยุนนาบอกเสียงหวาน จองอาจึงเผยยิ้มออกมาได้ และทำให้บรรยากาศดีขึ้นอีกครั้ง ทั้งคู่พูดคุยหยอกล้อกันมาตลอดเส้นทาง จนเมื่อถึงโซล จองอาก็มีท่าทีแปลกไปอีกครั้ง
“เธอไม่รีบกลับหรอเดี๋ยวฉันต้องไปรอรับกระเป๋าอีกมันช้านะ เธอกลับไปก่อนก็ได้” จองอารีบไล่ยุนนาระหว่างที่เดินไปรับกระเป๋า
“หือ? นี่เธอไล่ฉันหรอ?” ยุนนาถามอย่างหงุดหงิด
“เปล่าๆ แค่ไม่อยากให้เธอเสียเวลา จะได้รีบไปพักผ่อน” จองอารีบแก้ตัว
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้บอกที่บ้านไว้อยู่แล้ว ว่าจะขอไปพักกับเธอสักสองสามวันค่อยกลับบ้าน” ยุนนาตอบอย่างสบายอารมณ์ แต่จองอากลับทำหน้าเครียด ในเมื่อไม่มีทางออกเธอก็จำเป็นต้องให้ยุนนารับรู้ความจริงด้วยตัวเอง เมื่อเก็บกระเป๋าเรียบร้อยแล้วยุนนาก็แสดงความมีน้ำใจด้วยการอาสาเข็นรถให้จองอา เธอเดินนำหน้าจองอามาลิ่วๆ แต่ก็ต้องแปลกใจที่เห็นคนกลุ่มหนึ่งที่ทุกคนดูคุ้นตา
“พ่อแม่!” ยุนนาอุทานออกมาเมื่อเห็นคุณและคุณนายซิน
“ยุนนา!” ทั้งสองเองก็แปลกใจไม่แพ้กัน
“นี่...มาทำอะไรกันเนี่ย รู้ได้ไงว่าหนูจะกลับ” ยุนนาเอ่ยถามขึ้นทันที
“ใครบอกว่าพวกฉันมารับแกล่ะ คนที่หายหัวจากบ้านไปตั้งห้าปีและไม่ติดต่อกลับมาอย่างแกพวกฉันตัดหางปล่อยวัดไปแล้ว” คุณซินพูดรับขวัญลูกสาวได้เจ็บแสบเหมือนเคย
“อ่ะ...นั่นพ่อ นั่นๆ จองอามาโน่นแล้ว” คุณนายซินพูดกับสามีพลางจูงเขาไปยังร่างบางที่เดินตามหลังมา ทั้งคู่เข้าไปกอดรับขวัญจองอาอย่างอบอุ่น ยุนนารู้สึกงุนงงกับภาพที่เห็นจริงๆ เธอจึงหันไปถามกับพี่ชายที่คงจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายของเธอได้
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันอ่ะ?” ยุนนาพูดพลางชี้ไปยังภาพแฮปปี้แฟมิลี่ข้างหน้า ยุนโฮจึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“เรื่องมัน...ยาวทีเดียว” เขาตอบไม่กระจ่าง ยุนนาก็ได้แต่อึ้งกับภาพตรงหน้า
ระหว่างทางที่ครอบครัวซินนั่งรถไปส่งจองอาที่คอนโด ทุกคนก็ต่างอธิบายให้ยุนนาฟังว่าพวกเขามารู้จักกันได้อย่างไร ยุนนารู้สึกแปลกใจจริงๆ ที่พ่อแม่เธอรักและเอ็นดูจองอามากขนาดนี้
“เนี่ยนะ ถ้าจองอาเขาสนใจยุนโฮบ้างก็ดีน่ะสิ แม่จะได้ขอมาเป็นลูกสะใภ้ซะที” คุณนายซินที่นั่งคู่กับคุณซินข้างหน้าเอ่ยขึ้น ทำให้ยุนโฮ ยุนนาและจองอาที่นั่งอยู่ด้านหลังถึงกับมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
“โธ่แม่ จองอาเขาไม่ได้ชอบผมหรอกครับ” ยุนโฮรีบขัดขึ้นทันทีเพื่อจบการสนทนาหัวข้อนี้
“ก็แกมันไม่มีน้ำยานี่หว่า พ่อกับแม่อุตส่าจีบให้ตั้งนาน ยังทำคะแนนไม่ได้สักที” แต่คุณซินกลับสมทบเข้ามาอีก
“โด่พ่อจองอานะเขา…” ยุนนาจะพูดความจริงออกไปให้ครอบครัวได้รู้ แต่ก็ถูกจองอาดึงมือห้ามไว้
“จริงสิแล้วนี่ไปรู้จักกันได้ยังไงล่ะสองคนนี้” คุณนายซินเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าทั้งคู่รู้จักกัน
“เจอกันที่นิวยอร์กน่ะค่ะ พอดีว่าเป็นคนเกาหลีเหมือนกันแต่พอคุยไปคุยมา ดันเป็นลูกสาวที่แท้จริงของคุณพ่อคุณแม่นี่เอง” จองอาพูดเสียงหวาน
“แหมๆ จองอาพูดอะไรอย่างงั้น หนูก็เป็นลูกสาวแม่คนหนึ่งเหมือนกัน เป็นลูกสาวที่น่ารัก...กว่าใครบางคนแถวนี้เป็นไหนๆ” คุณนายซินพูดทิ้งท้ายได้เจ็บแสบไม่แพ้สามี ยุนนาได้แต่ส่ายหน้าข่มอารมณ์ไว้ ก่อนจะหันไปมองคนที่โกหกคำโตกับแม่ของเธอ จองอาได้แต่ทำหน้าเศร้า เพราะเธอรู้ดีว่าไม่มีแม่คนไหนดีใจแน่ๆที่ลูกจะรักกับคนเพศเดียวกัน เธอไม่สามารถทำร้ายจิตใจคนที่เธอรักและเคารพดั่งพ่อแม่แท้ๆได้ เมื่อรถขับมาถึงคอนโดทุกคนก็ต่างขนของขึ้นมาส่งเธอถึงในห้อง
“ขอบคุณมากนะคะ เดี๋ยวหนูทำอะไรให้ทานก่อนกลับดีไหมคะ” จองอากล่าวอย่างเกรงใจ
“อุ๊ยไม่ต้องหรอกจ๊ะ หนูมาเหนื่อยๆพักผ่อนเถอะนะลูก” คุณนายซินกล่าวอย่างเอ็นดู
“แล้วอย่าลืมล่ะ พรุ่งนี้มีปาร์ตี้ที่บ้าน จัดเพื่อหนูโดยเฉพาะเลยนะ แล้วมาเล่าให้พวกเราฟังด้วยว่าการแสดงเป็นยังไงบ้าง” คุณซินเสริมขึ้นมา
“เดี๋ยวๆ นี่หนูก็กลับมาด้วยนะ จะจัดให้จองอาคนเดียวหรือไง” ยุนนาเอ่ยขึ้นอย่างเคืองๆ
“แล้วใครบอกให้แกกลับมาโดยที่ไม่บอกคนอื่นเขาล่ะ” คุณซินจึงสวนกลับไป ยุนนาถึงกับส่ายหน้าเซ็ง
“เอาล่ะพักผ่อนซะนะลูกนะ พวกแม่กลับล่ะ” คุณนายซินบอกลาก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับสามีและยุนโฮ เหลือเพียงยุนนาที่ยังยืนอยู่หน้าห้อง
“ทำไมเธอไม่บอกฉันล่ะ” ยุนนาเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ
“ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง ฉันขอโทษนะ” จองอาตอบเสียงอ่อนพร้อมกุมมือยุนนาไว้ ยุนนาพยักหน้ารับก่อนจะเดินจากไป จองอามองแผ่นหลังนั้นจนลับตา
เช้าวันต่อมาครอบครัวซินกำลังวุ่นวายกับการจัดปาร์ตี้ต้อนรับจองอาอยู่ คุณนายซินเร่งมือทำอาหารหลากหลายชนิดจนมือเป็นระวิง โดยมียุนโฮคอยเตรียมวัตถุดิบให้ ในขณะที่คุณซินหัวหน้าครอบครัวง่วนกับการตกแต่งห้องและจัดโต๊ะอาหารให้มีบรรยากาศสดใสเหมาะกับการจัดปาร์ตี้ ส่วนยุนนาลูกสาวคนเล็กของบ้านกำลังงัวเงียลุกจากเตียงเพราะเสียงรบกวนข้างล่าง เธอเดินสลึมสลือลงบันใดมาก็พบทั้งสามคนกุลีกุจอเตรียมงานกันยกใหญ่ ก่อนจะหาวปากกว้างไล่ความง่วงจนคุณซินหันมามอง
“จะหาวกินเดือนหรือไง ปิดซะมั่งปากน่ะ นี่จะบ่ายอยู่แล้วแกเพิ่งตื่นหรือเนี่ย” คุณซินเอ็ดใส่ไปสองยก
“โหพ่อ หนูเพิ่งกลับมานะ ยังปรับเวลาไม่ได้เลย” ยุนนาพูดงัวเงียพลางขยี้ตา
“ให้ตายเถอะ ไปๆ ไปอาบน้ำอาบท่าเร็วๆ เดี๋ยวอีกชั่วโมงหนูจองอาก็มาแล้ว” คุณซินกล่าว ยุนนาถึงกับหูตั้งรีบวิ่งขึ้นห้องไปทำตามที่พ่อบอก เธอพยายามเลือกรื้อขุดค้นเสื้อผ้าเก่าๆในตู้ที่ไม่ได้นำไปอิตาลีด้วย แต่มันทั้งอับและเชยมากจนเธอรับไม่ได้ จึงตัดสินใจออกไปซื้อชุดใหม่ที่ห้างสรรพสินค้า เธอเดินเลือกดูอยู่หลายร้าน ก่อนจะตัดสินใจเข้าไปในร้านหนึ่ง เธอมองหุ่นที่สวมชุดเดรสลายหวานอยู่ครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจบอกพนักงานให้ปลดออกมาให้เธอลอง ยุนนานำชุดมาลองในห้องลองชุด เธอหมุนซ้ายหมุนขวาอยู่นาน จนพนักงานต้องเข้ามาเคาะประตู
“เอ่อ...ไม่ทราบว่ามีปัญหารึเปล่าค่ะ” พนักงานหญิงประจำร้านถามจากด้านนอกห้อง ยุนนาจึงเปิดประตูออกมาช้าๆ และทำท่าขัดเขินกับชุดที่ใส่ พนักงานหญิงมองเธออย่างเอ็นดู
“เอ่อ...ดูตลกไหมคะ” ยุนนาถามอย่างอายๆ
“ไม่เลยค่ะ คุณใส่ชุดนี้ได้น่ารักมาก” พนักงานหญิงตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ยุนนาจึงตัดสินใจซื้อชุดนี้และใส่กลับเลย แต่เมื่อเธอจะเดินออกจากห้างฯ ก็มาชะงักหยุดอยู่หน้าร้านเครื่องประดับ ยุนนายืนครุ่นคิดอยู่หน้าร้านนั้น ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าสนใจเครื่องประดับชิ้นไหนค่ะ” พนักงานสาวเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นลูกค้าเดินเข้าร้าน
“ฉันอยากได้แหวนหมั้นค่ะ” ยุนนาตอบเสียงใส
เมื่อเสียงออดดังขึ้น ครอบครัวซินก็มาออกันหน้าประตู
“สวัสดีค่ะ หนูเอาแชมเปญมาฝากค่ะ” จองอากล่าวทักเมื่อประตูเปิดออก คุณและคุณนายซินจึงเข้าไปกอดต้อนรับลูกสาวสุดที่รักทันที
“เชิญครับ” ยุนโฮกล่าวเชื้อเชิญให้เข้าไปภายใน จองอาตื่นตากับการตกแต่งและอาหารลานตาบนโต๊ะ
“ขอบคุณมากนะคะ แต่คุณพ่อคุณแม่ไม่น่าลำบากเลยค่ะ แค่บะหมี่หนูก็ทานได้แล้ว” จองอากล่าวอย่างเกรงใจ
“ได้ที่ไหนล่ะ อีกอย่างบะหมี่มันกินกับแชมเปญไม่อร่อยหรอกเนอะคุณ” คุณซินรีบหากองเสริม คุณนายซินก็พยักหน้ารับยกใหญ่ ก่อนที่จองอาจะสังเกตเห็นว่ามีใครคนหนึ่งขาดหายไป
“เอ๊ะนี่ ยุนนาไม่อยู่หรือคะ” จองอาถามขึ้น
“ไม่รู้นะ เห็นหุนหันออกไปไหนไม่รู้ ไม่ได้บอก สงสัยคงจะงอนที่ไม่จัดปาร์ตี้ให้ ลูกคนนี้ก็งอนเป็นเด็กๆ” คุณนายซินตอบ จองอาได้ยินถึงกับทำหน้าเศร้า
“คงออกไปธุระมั้งครับ เดี๋ยวก็คงกลับมา” ยุนโฮพูดให้จองอาคลายกังวล เธอจึงมองหน้าเขาอย่างขอบคุณ ก่อนที่ทุกคนจะได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาแต่ไกล
“จองอามาแล้วหรอ” ยุนนาโผล่พรวดเข้ามาในห้องให้ทุกคนตกตะลึง ก่อนจะหลุดขำก๊ากออกมาเมื่อเห็นชุดที่เธอใส่
“ฮ่าๆๆ นี่ผีเข้าแกหรอถึงลุกขึ้นมาใส่กระโปรงน่ะ” คุณซินเอ่ยคุณขณะที่ยังไม่หยุดขำ
“คุณคะ อย่าว่าลูกสิ สงสัยเพิ่งจะรู้ตัวว่าโตเป็นสาวล่ะมั้ง” คุณนายซินเอ่ยขึ้นเหมือนจะช่วยแต่กลับสมทบสามีตน ส่วนยุนโฮก็ได้แต่กลั้นหัวเราะเอาไว้เพราะไม่อยากทำร้ายจิตใจน้อง ทั้งทีเขาก็เห็นด้วยกับพ่อและแม่ มีเพียงจองอาที่มองว่ายุนนาใส่ชุดนี้แล้วน่ารักมาก เธอแทบอยากจะเดินเข้าไปกอดร่างนั้นไว้แน่นๆเลยทีเดียว
“ขำกันเสร็จรึยังเนี่ย ฮุย...เสียเซลหมด” ยุนนาบ่นพึมพำ
“มาๆ ผมว่าเริ่มทานกันดีกว่าครับ” ยุนโฮรีบตัดบทด้วยความสงสารน้อง ทุกคนจึงมานั่งยังโต๊ะอาหาร คุณซินหัวหน้าครอบครัวนั่งหัวโต๊ะ คุณนายซินและยุนโฮนั่งตรงข้ามกับจองอาและยุนนา ทุกคนต่างพูดคุยกันอย่างครื้นเครง จองอาเล่าประสบการณ์ที่ไปนิวยอร์กให้ครอบครัวซินฟัง เช่นเดียวกับยุนนาที่เล่าเรื่องของตนในช่วงห้าปีที่ไม่ได้กลับบ้าน
“ให้ตายเถอะ ฉันก็นึกว่าแกหายไปไหน รู้ไหม พวกฉันคิดว่าแกหนีตามฝรั่งไปแล้วซะอีก” คุณซินเอ่ย ทำให้ทุกคนหัวเราะกันยกใหญ่ มีเพียงยุนนาที่ทำหน้าเครียด จนทุกคนสังเกตได้
“ยุนนา พ่อเขาล้อเล่นนะ” ยุนโฮเอ่ยขึ้นเพราะคิดว่าน้องสาวโกรธ
“พ่อ แม่ พี่ยุนโฮ หนูมีเรื่องจะบอก” ยุนนากล่าวเสียงเครียดพร้อมกับมองหน้าทุกคน จองอารู้สึกงุนงงกับท่าทีของยุนนา ก่อนจะสะดุ้งเมื่อถูกคนข้างๆกุมมือไว้
“หนูกับจองอารักกันค่ะ รักมานานแล้วด้วย และหนูก็จริงจังกับเธอ เราจะแต่งงานกันค่ะ” ยุนนากล่าวเสียงเฉียบ ทุกคนต่างอยู่ในอาการอึ้งรวมทั้งจองอาด้วย เพราะไม่คลาดคิดว่าเธอจะพูดออกมา
“ยุนนา” จองอาร้องห้ามพลางเขย่าตัวยุนนา
“ไม่ได้ฉันไม่ยอม!” คุณซินกล่าวเสียงกร้าว ก่อนจะลุกขึ้นมาดึงแขนสองสาวออกจากกัน
“ใครจะยอมให้จองอากับคนอย่างแกกัน” คุณซินกล่าวพลางกอดจองอาอย่างหวงแหน ก่อนที่คุณนายซินจะลุกขึ้นมาสมทบ
“นั่นสิ แม่ก็ไม่ยอม น่าสงสารจองอาแย่เลย ถ้ามาได้คนแบบนี้” คุณนายซินกล่าวอย่างอ่อนใจพร้อมเดินเข้าไปกอดจองอาไว้อีกคน ยุนนาอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ก็มีสติพอจะเถียงกลับไป
“อะไรกันเนี่ย คนอย่างหนูมันยังไง หนูเป็นลูกพ่อแม่นะ” ยุนนาโวยขึ้น
“นั่นสินะ เฮ้อ...แย่จัง” คุณนายซินกล่าวอย่างอ่อนใจอีกครั้ง เหมือนกับว่าไม่อยากได้ยุนนาเป็นลูก
“พ่อก็บอกแล้ว ว่าเอาคนเดียว น่าจะให้หมอกดลงชักโครกซะก็สิ้นเรื่อง” คุณซินสมทบภรรยาเจ็บแสบไม่แพ้กัน ยุนนาถึงกับเดือดดาน ตรงเข้าไปกระชากจองอาออกจากอ้อมกอดของทั้งคู่ แต่อีกฝ่ายไม่ยอมจึงเกิดการยื้อแย่งกัน ก่อนที่ยุนนาจะเสียหลักเซถลา
“ยุนนาฉันซื้อเค้กเจ้าประจำของเรามาฝาก…” มงโดที่กะจะเซอร์ไพร์ลูกศิษย์ด้วยการถือถาดเค้กก้อนโตพร้อมเขมือบเดินเข้ามาในห้อง แต่ถูกยุนนาเซถลาไปปัดเค้กใส่หน้าเขาเต็มๆ ทุกคนจึงหยุดการกระทำทุกสิ่ง จ้องมองไปยังมงโดที่ตอนนี้เค้กกลายเป็นหน้าเขาไปแล้ว อีซานที่เดินตามมาทีหลังเข้ามาเห็นอาการค้างของทุกคนก็สงสัย จึงเดินไปดูหน้ามงโด ก่อนจะหลุดขำแทบขาดใจ
“ฮ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ หน้านาย ๆ...” อีซานแทบพูดไม่เป็นคำ
“ยัยลิงภูเขา เธอตาย” มงโดตะหวาดใส่ร่างเล็ก ก่อนจะวิ่งไล่จับไปรอบๆห้อง เหมือนดั่งแมวจับหนู (นา) เหตุการณ์ที่น่าจะตึงเครียดจึงจบลงด้วยเสียงหัวเราะ
หลังเหตุการณ์สงบลง มงโดที่เข้าไปล้างหน้าล้างตาก็ออกมาพบเข้ากับยุนนาที่ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ เธอมองเขาด้วยสายตาสงสัย
“อะไร อยากโดนอีกดอกใช่ไหม” มงโดพูดพร้อมทำท่าจะเขกมะกอก ยุนนาจึงรีบเอามือปัดป้อง
“เปล่าๆ หนูมีเรื่องอยากถาม” ยุนนากล่าว
“...อะไรล่ะ” มงโดตอบอย่างรำคาญ
“จารย์เป็นคนบอกพ่อแม่ใช่ป่ะ?” เธอถาม มงโดทำหน้าครุ่นคิดสักพัก
“ทำไม เธอไม่พอใจงั้นหรอ” มงโดถามกลับ
“เปล่าๆ แค่จะบอกว่า ขอบคุณมากค่ะ อาจารย์นี่ดีที่สุดเลย หนูคิดว่าจะถูกกีดกันซะอีก แต่แบบ...ตกใจเลย ที่พ่อแม่ไม่เป็นอย่างที่คิด ฮ่าๆๆ แต่ก็แอบผิดหวังนิดนึง นึกว่าจะได้ฝ่าฟันอุปสรรคอีกหน่อย” ยุนนาตอบพลางลูบศีรษะอย่างเขินๆ
“งั้นเดี๋ยวฉันไปบอกให้พวกเขาแยกพวกเธอให้แล้วกัน จะได้มีอุปสรรคสมใจอยาก” มงโดประชดกลับพร้อมทำท่าจะเดินไปบอกจริงๆ ยุนนาจึงรีบดึงร่างเขาไว้และยกมือไหว้
ทางด้านจองอาที่นั่งตัวลีบอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกโดยมีคุณและคุณนายซินนั่งประกบ พร้อมด้วยยุนโฮและอีซานที่นั่งโซฟาฝั่งตรงข้าม
“ตายแล้วจองอามือเย็นเชียว เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ” คุณนายซินถามขึ้นเมื่อจับไปที่มือของจองอา
“ฮึ...ไม่ต้องกลัวไปหรอกลูก พ่อกับแม่รู้เรื่องนานแล้วล่ะ” คุณซินเฉลยให้จองอาถึงกับงง
“ยุนโฮกับอาจารย์คิมแล้วก็ ผบ.บอกพ่อแม่หมดแล้วจ๊ะ” คุณนายซินสมทบ จองอาจึงมองไปที่ชายสองคนฝั่งตรงข้าม
“แม้ผมจะไม่รู้จักคุณดีเท่ายุนนา แต่ผมก็คิดว่า...ยุนนาเลือกไม่ผิดคนหรอกนะ” ยุนโฮกล่าวเสียงนุ่ม
“ที่แม่เคยบอกว่าอยากได้จองอาเป็นลูก แม่พูดจริงๆนะ พ่อและแม่ไม่เคยรังเกียจหนูเลยนะจ๊ะ แม้จะตกใจในตอนแรกที่รู้เรื่องหนูกับยุนนา แต่ก็...เฮ้อ...ไม่ว่าลูกจะรักใครแม่ก็รักคนคนนั้นทั้งนั้นล่ะจ๊ะ ยิ่งเป็นหนูจองอาแม่ยิ่งดีใจใหญ่” คุณนายซินพูดพลางกอดจองอาอย่างรักใคร่ คุณซินเองก็ลูบศีรษะเธออย่างเอ็นดู
“ว่าแต่จองอาคิดดีแล้วหรอ ไปเอาคนพันธุ์นั้นน่ะ” คุณซินถามขึ้น จองอาถึงกับมองหน้างง
“ไม่ใช่ยุนนา ไม่ได้หรอกค่ะ หนูน่ะ…” จองอายังไม่ทันพูดจบคุณนายซินก็โผเข้ามากอดเธอ
“ตายแล้ว! น่ารักจังเลย เสียดายๆจัง ที่คนอย่างยุนนาได้หนูจองอาไป” คุณนายซินกล่าวพลางบดเบียดแก้มนวลกับจองอาอย่างรักใคร่ พอดีกับที่มงโดและยุนนาเดินเข้ามา
“แอ๊ะ! ทำอะไรอ่ะแม่ ของหนูนะ” ยุนนาเอ่ยขึ้นพลางเดินเข้าไปฉุดร่างบางออกมา
“นี่แกหวงแม้กระทั่ง พ่อกับแม่หรอ หะ?” คุณซินกล่าวขึ้น
“หวงหมดทุกคนแหละ อย่าเข้ามาใกล้นะ ของหนู” ยุนนาพูดพลางกอดจองอาไว้แน่น ทุกคนต่างหัวเราะให้กับท่าทีนั้น อีซานที่นั่งหัวเราะอยู่ก็หันไปมองคนที่ยืนค้ำศีรษะข้างๆอย่างชื่นชมในการกระทำที่เขาทำให้ยุนนาและจองอาได้กลับมาอยู่ด้วยกันดังเดิม ก่อนที่มงโดจะรู้ตัวแล้วหันไปมองอีซาน แต่อีซานก็รีบหลบตาหนีพร้อมแอบอมยิ้ม เสียงหัวเราะยังมีไม่ขาดสาย ความสุขยังกระจายอยู่เต็มห้อง พร้อมความรักที่มีอยู่มากมายจากหัวใจของทุกคน และมันจะคงอยู่ตลอดไปตราบเท่าที่ใจยังมีรัก
ยุนนากำลังกระวนกระวายใจ มือของเธอเริ่มชื้นเหงื่อจากการกำแหวนไว้ในมือมาช่วงระยะหนึ่ง วันนี้เธอและจองอามาออกเดทกันหลังจากที่ไม่เคยทำมาห้าปีเต็ม
“ยุนนาดูซิ ชะมดตัวนั้นไง ที่เรามาดูเมื่อครั้งก่อนนะ มันยังแข็งแรงอยู่เลย” จองอาร้องเรียกคนที่เดินตามต้อยๆให้มาเกาะกรงดูชะมดสัตว์ที่เธอชอบนักชอบหนา
“น่ารักจัง” จองอาเอ่ยขึ้นอย่างเอ็นดู แม้ยุนนาจะรู้อยู่แล้วก็ตามว่าคนรักชอบเจ้าสัตว์ตัวนี้ แต่ก็อดทำหน้าแหยงๆไม่ได้ที่เธอเอ่ยถึงมันอย่างเอ็นดู หลังเดินกันจนทั่วแล้วพวกเธอก็ไปหยุดพักยังม้านั่งตัวเดิมที่เคยนั่งเมื่อครั้งมาออกเดทด้วยกันครั้งแรก
“ไม่เปลี่ยนไปเลยเนอะ แต่ดูโทรมไปหน่อย” จองอาวิจารณ์ม้านั่งที่ทั้งคู่นั่งอยู่ เธอไม่สังเกตเลยว่าตอนนี้ยุนนานั่งเหงื่อแตกพลั่กเพราะอาการตื่นเต้น
“จองอา” ยุนนาเอ่ยเรียกคนข้างๆให้หันมา เมื่อใบหน้านวลหันมาตามเสียงเรียก ยุนนาจึงค่อยๆชักมือที่แหวนอยู่ในกระเป๋าเสื้อโค้ทออกมา แต่เสียงโทรศัพท์ที่ไม่คาดฝันก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล! ห่ะ?......ไม่ต้องรอแม่ หนูอยู่กับจองอา .......นั่นก็ไม่ต้องทำ หนูจะกินข้างนอกเลย....อืมๆๆ ไม่รู้ แค่นี้นะ” ยุนนากล่าวกับคนปลายสายด้วยเสียงหงุดหงิดที่โทรมาขัดจังหวะ
จากนั้นทั้งคู่จึงไปชมภาพยนตร์กันต่อ ในโรงภาพยนตร์ที่ยุนนาเป็นคนเลือก
“คราวนี้ฉันขอเลือกโรงฯเองนะ” ยุนนาพูดใส่อีกคนให้รู้สึกผิด จองอาก็ได้แต่พยักหน้า
ยุนนาเลือกมาโรงภาพยนตร์ระดับกลางที่มีผู้ใช้บริการคับคั่งในทุกช่วงอายุ เธอออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดในการซื้อบัตรชมภาพยนตร์และป๊อบคอร์นเครื่องดื่ม
“เดี๋ยวฉันออกค่าป๊อบคอร์นเอง” จองอากล่าวขึ้นขณะที่ยุนนายื่นเงินให้พนักงาน
“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวฉันออกเอง” ยุนนาปฏิเสธ จองอาจึงต้องจำยอม จากนั้นยุนนาจึงรีบพาจองอาเข้าโรงฯทันที
“จะรีบไปไหน ไตเติ้ลยังไม่ขึ้นเลย” จองอากล่าวขณะที่อีกคนเดินจ้ำๆ สองสาวมาถึงที่นั่งเป็นรายแรกและ
ดูเหมือนอีกสักพักถึงจะมีคนเข้ามา เมื่อนั่งที่นั่งของตนแล้วยุนนาก็เอื้อมมือไปกุมมือจองอาไว้
“จองอา” ยุนนาเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าจริงจัง จองอารู้สึกสงสัยในท่าทีนั้น ยุนนาจึงล้วงมืออีกข้างเข้าไปในกระเป๋า
“เอ๊ย...ยุนนาใช่ไหมน่ะ เฮ! ไงยุนนา” เสียงมงโดดังขึ้นเมื่อเขาเห็นยุนนา เขาเดินตรงมายังที่นั่งของสองสาว ตามมาด้วยอีซานที่เดินรั้งท้ายมา มงโดมองบัตรในมือและเทียบไปยังเลขที่นั่งข้างๆยุนนา
“อ้าวนั่งติดกันเลย บังเอิญจริงๆ ฮ่าๆๆๆดีๆ” มงโดโวยวายดีใจยกใหญ่ แต่ยุนนากลับรู้สึกตรงกันข้าม เธอไม่น่าเลือกมาที่นี่เลย โอกาสครั้งที่สองจึงผ่านเลยไป
หลังออกจากโรงภาพยนตร์ก็เป็นช่วงเย็นมากแล้ว ยุนนาจึงพาจองอาไปทานอาหารในร้านหรูๆแห่งหนึ่ง
“ไม่เห็นต้องเข้าร้านหรูขนาดนี้เลยนี่” จองอากล่าวขึ้นระหว่างเดินเข้าร้านมา
“แล้วจะให้ฉันพาไปกินบะหมี่ข้างถนนแบบคราวนั้นหรือไง” ยุนนาตอบกลับ
“แต่ฉันชอบบะหมี่ร้านนั้นนะ” จองอาตอบเสียงอ่อย
“งั้นคราวหน้าเราค่อยไปกินกัน แต่คราวนี้ฉันอยากเลี้ยงอาหารดีๆเธอ” ยุนนาบอกให้คนฟังยิ้มขึ้น
“ไม่ได้เลี้ยงหรอก วันนี้เธอออกมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวฉันจ่ายเอง” จองอาแย้งขึ้น
“ไม่ได้ๆ ฉันตั้งใจไว้แล้ว ว่าวันนี้ฉันจะเทคแคร์เธอทุกอย่าง....อย่าขัดฉันเลยนะ” ยุนนาเริ่มด้วยเสียงเข้มก่อนจะอ่อนปลาย ทำให้คนฟังใจอ่อนยอมให้แต่โดยดี ก่อนที่ทั้งคู่จะสั่งอาหาร ระหว่างรอเสริฟนั้นยุนนาก็ตั้งใจที่จะทำสิ่งที่พลาดมาถึงสองครั้งแล้ววันนี้ เธอลุกขึ้นยืนและไปคุกเข่าลงข้างจองอา จองอางุนงงงกับท่าทีคนรักยิ่งนัก ก่อนที่ยุนนาจะล้วงเข้าไปในกระเป๋า แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกเธอจึงต้องหยิบมือถือออกมาแทนแหวน
“ฮัลโหล!....อดัมโทรมาทำไมตอนนี้.....อะไรนะส่งผิด คุณส่งอะไรมา....ไม่ใช่ๆ ฉันบอกภาพผู้หญิงที่อยู่ในห้องนอนฉันกับภาพสเก๊ตผู้หญิงสีไวโอลินที่กลางห้อง...นี่คุณส่งมาแล้วหรอให้ตายเหอะ....รีบๆเลยนะ” ยุนนาพูดกับคนปลายสายด้วยเสียงเป็นฟืนเป็นไฟ
“มีปัญหาหรอ?” จองอาถามอย่างเป็นห่วง
“นิดหน่อยน่ะ” ยุนนาพยายามตอบเสียงนุ่ม เพราะปัญหาที่แท้จริงของเธอไม่ใช่เรื่องที่อดัมบอกแต่เป็นเรื่องที่วันนี้เธอพลาดโอกาสเป็นครั้งที่สามแล้ว
เมื่อทั้งคู่ทานอาหารเสร็จยุนนาจึงไปส่งจองอาที่ห้อง
“ขอเข้าไปหน่อยสิ” ยุนนาอ้อน
“ไม่ได้ คุณแม่รออยู่ไม่ใช่หรอ” จองอาตอบเอียงอายพลางผลักคนที่พยายามจะก้าวเข้าประตูมา
“ขอเข้าไปดื่มกาแฟหน่อยนึง นะๆ” ยุนนาต่อรองจนจองอาใจอ่อน เมื่อเข้ามาในห้องยุนนาก็ไปนั่งรอจองอาชงกาแฟที่เธอไม่ได้อยากดื่มเลย เมื่อจองอานำกาแฟมาวางและมานั่งข้างๆยุนนา เธอจึงเอื้อมมือไปจับมือนุ่มไว้ คราวนี้คงไม่มีใครมาขัดขวางเธอได้อีกแล้ว
“จองอา.....” ยุนนาจะกล่าวสิ่งที่อยากกล่าวมาตลอดทั้งวัน แต่เสียงออดก็ดังขึ้นก่อน จองอาจึงรีบวิ่งไปเปิด ปรากฏเป็นยุนโฮนำอาหารที่คุณนายซินทำมาให้จองอา
“โธ่เอ๊ย...แล้วเมื่อไหร่ฉันจะขอจองอาแต่งงานได้สักที!”
______________________________________________
จบแล้วนะค่ะ อาจจะมีตอนพิเศษเขียนออกมาหลังจากนี้ เดี้ยวลองฟังเสียงแฟนๆดูก่อนว่าจะให้เขียนตอนไหน ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านกันจนจบ 555 ต้องใช้ความอดทนกันมากจิงๆ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เขียนจบ (แต่เป็นรื่องที่สองที่เขียน) ยังไงก็ช่วยอยู่เป็นกำลังใจผู้แต่งต่อไปนะค่ะ จะพยายามจิ้นเพื่อทุกคนค่ะ
โอกาสนี้อยากจะขอขอบคุณน้องสาวที่น่ารัก "ยีน" ผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้เสมอมาเธอคือ พิสูจน์อักษรที่ได้อ่านตอนใหม่ๆก่อนทุกคนค่ะ ^_^ เราทั้งคู่ใหม่ในเรื่องงานเขียนจึงผิดพลาดเยอะต้องขออภัยด้วย แต่เธอคนนี้ก็ช่วยให้เรื่องนี้อ่านสบายตาขึ้นมากที่เดียวค่ะ เพราะผู้แต่งพิมพ์ผิดเยอะมากและไม่ค่อยตรวจทาน เธอทำให้มันผิดน้อยลง ขอบคุณนะจ๊ะยีน ยังไงก็ขอฝากตัวเรื่องต่อๆไปอีกนะจ๊ะ เรามาพัฒนาฝีมือไปพร้อมๆกันนะ เพื่อให้งานเขียนออกมาถูกใจแฟนๆและสมบูรณ์ที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ ไฟท์ติ้งจ้า
