ตอนที่ 3 รักต้องสู้ (Love Fight)“พี่จินโฮ” ร่างโปร่งร้องเรียกชายหนุ่มที่มองเธออย่างตกใจ
“นี่เธอ...มาทำอะไรที่นี่นะฮโยจู” จินโฮกล่าวทักอย่างไม่เป็นมิตร
“ทำไมพี่พูดแบบนั้นละ...ฉันก็มาหาเพื่อนฉันสิ” ร่างโปร่งตอบอย่างแงงอนและเข้าไปกอดคอเพื่อนรักของเธอ อัญชันมองภาพนั้นอย่างตื่นตา ข่าวที่ว่าทั้งคู่เป็นเพื่อนรักกันนั้นคงเป็นเรื่องจริง แต่ร่างเล็กก็อดสงสัยไม่ได้ว่า พวกเธอนั้นเป็นเพื่อนรักกัน...ขนาดไหน (•ิ_•ิ?)
“ถ้าอย่างงั้นพี่ขอตัวก่อนแล้วกัน” ร่างสูงกล่าวก่อนจะเดินจากไปพร้อมโอบร่างเล็กให้เดินตามเขาไปด้วย นั่นทำให้ฮโยจูสังเกตเห็นร่างเล็กของอัญชันได้ เธอรีบฉุดแขนอีกข้างของจินโฮไว้ทันที และส่งสายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อไปที่อัญชันให้ร่างเล็กเสียวสันหลัง
“ยัยเตี้ยนี่ใครกัน?” ฮโยจูถามเอาเรื่อง
“ฮโยจู!” จินโฮถึงกับขึ้นเสียงปรามมารยาทของเธอ
“ทำไมละ พี่ก็ตอบฉันมาสิว่ายัยเตี้ยนี่เป็นใคร?” ฮโยจูขึ้นเสียงกลับอย่างไม่น้อยหน้า
“เขาจะเป็นใครก็ช่าง แต่เธอไม่มีสิทธิ์มาเรียกเขาแบบนี้” จินโฮตอบไม่ไว้หน้า คำพูดของเขาทิ่มแทงใจของร่างโปร่งให้รั้งอารมณ์ไว้ไม่อยู่ หมายจะเข้าไปทำร้ายอัญชัน แต่ดีที่แชวอนรู้จักเพื่อนรักของเธอดี จึงเข้ามาดึงร่างโปร่งไว้ได้ทัน
“เอ่อ...เดี๋ยวคุณอัญชันมีเรียนไม่ใช่หรือค่ะ รีบไปเถอะค่ะคุณปาร์ค” แชวอนกล่าวพรางดึงรั้งร่างโปร่งไม่ให้อาละวาด จินโฮจึงพาร่างเล็กเดินออกมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว อัญชันได้แต่เดินตามเขาไปอย่างงงงวย เธอไม่ค่อยเข้าใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้นัก
“ผมต้องขอโทษแทนฮโยจูด้วยนะครับ เธอเป็นแบบนี้ประจำ หวังว่าคุณคงจะไม่ถือโทษโกรธเธอ” จินโฮกล่าวขณะขับรถไปส่งอัญชันที่มหาวิทยาลัย
“เอ่อ...ไม่หรอกค่ะ ฉันแค่แปลกใจนะค่ะ สงสัยว่าฉันคงจะทำอะไรให้เขาไม่พอใจเข้า” เธอตอบเสียงอ่อย
“นั่นไม่จริงเลยครับ คุณไม่ได้ทำอะไร มันไม่ใช่ความผิดของคุณ เอ่อ..คือ ฮโยจูนะเขา........เอาเป็นว่า ไม่มีใครผิดทั้งนั้น มันเป็นแค่เรื่องไร้สาระ คุณอย่าคิดมากเลยครับ” จินโฮอยากจะอธิบายให้อัญชันเข้าใจถึงความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนของเขากับฮโยจู แต่ก็เปลี่ยนใจ เพราะมันคงไม่เป็นการดีนักหากเขาจะบอกกับผู้หญิงที่ตนหลงรักว่าตนนั้นมีผู้หญิงอื่นมาติดพันธ์อยู่
“ทำไมเธอต้องห้ามฉันด้วยแชวอน ฉันอยากจะตบยัยเตี้ยนั่นจริงๆ มันเป็นใครกัน กล้าดียังไงมายุ่งกับพี่จินโฮของฉัน” ฮโยจูแผดเสียงทันทีที่เข้ามาภายในคอนโดของแชวอน
“ฉันว่าเธอใจเย็นๆก่อนดีกว่านะ บางทีมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดก็ได้” แชวอนพยายามพูดดับอารมณ์เดือดของเพื่อนสาว แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
“ไม่เป็นน้อยนะสิ แค่ดูแว๊ปเดียวฉันก็รู้แล้ว ยัยเตี้ยนั่นจ้องจะจับพี่จินโฮชัดๆ” ฮโยจูไม่คล้อยตามเพื่อนสาวของตนแม้แต่น้อย ทำให้แชวอนถึงกับอ่อนใจ หากเป็นเรื่องของ ปาร์ค จินโฮ เมื่อไหร่เพื่อนสาวผู้เย่อหยิ่งและรักษาภาพลักษณ์ของเธอคนนี้ เป็นต้องน๊อตหลุดควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ร่ำไป แต่เธอก็เข้าใจหัวอกของเพื่อน ฮโยจูนั้นหลงรักปาร์ค จินโฮมาตั้งแต่สมัยเด็กๆ ทั้งที่ฝ่ายชายไม่เคยมีท่าทีใดๆกลับมา แต่หล่อนก็ไม่เคยถอดใจ คอยตามตื้อและเล่นงานผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาใกล้ พี่จินโฮของเธอ แม้จะรู้ว่าตัวเองไม่มีหวังแต่เธอก็จะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนได้ผู้ชายของเธอไปเด็ดขาด
หลังอาบน้ำเสร็จแชวอนเดินไปดูสภาพเมาแอ้ของเพื่อนสาวที่ดื่มจนนอนพับไม่ได้สติคาโต๊ะรับแขก เธอจึงจัดแจงร่างโปร่งให้นอนบนโซฟาในท่าสบาย ก่อนจะถอนหายใจกับสภาพคนตรงหน้า
“ฮโยจูเอ้ย เมื่อไหร่เธอจะตัดใจได้สักทีนะ” แชวอนกล่าวอย่างอ่อนใจ เป็นเพราะคำว่ารักคำเดียวที่ทำให้คนเราเป็นได้ถึงขนาดนี้ หากว่าเธอได้รู้จักกับคำๆนี้ เธอจะมีสภาพเช่นไรนะ ทันใดหนึ่งชื่อก็ปรากฏขึ้นกลางใจให้เจ้าของร่างอมยิ้มอย่างเป็นสุข ก่อนจะเดินไปยังห้องนอนของตน เธอเดินตรงไปยังคอมพิวเตอร์ที่รอการใช้งานจากเจ้าของมันอยู่ เมื่อกดปุ่มเปิดเครื่องไม่ช้าหน้าจอก็ปรากฏภาพเจ้าหมีน้อยสองตัวในชุดตัวจิ๊ว Teddy boy และ Teddy girl ร่างบางส่งยิ้มให้กับภาพน่ารักตรงหน้า ก่อนจะเข้าสู่ระบบสนทนาบนอินเตอร์เน็ต ที่ใครอีกคนหนึ่งรอการมาถึงของเธออยู่
Teddy Bear – สวัสดี วันนี้คุณเป็นยังไงบ้าง? (●*∩_∩*●)
Bbong9 – วันนี้ฉันทำงานทั้งวันเลย เหนื่อยมาก ＜─___-)
Teddy Bear – ถ้าอย่างนั้นให้ Teddy boy นวดให้ไหม≧▽≦
Bbong9 – ∩_∩ จริงหรอ? ตัวเล็กแบบนั้นจะนวดได้หรอ อยากได้หมีตัวใหญ่ๆจัง คงนวดสบายตัว(◡‿◡✿)
Teddy Bear – ⊙０⊙
Bbong9 – ฮิฮิฮิ ล้อเล่น (◕‿-｡)
Teddy Bear – \("▔□▔)/ ท่าทางคุณอารมณ์ดี มีอะไรพิเศษรึเปล่า? ^ ^
Bbong9 – (；°○°) คุณรู้ได้ยังไงเนี่ย? วันนี้ฉันได้ทำงานกับผู้ช่วยคนใหม่ละ
Teddy Bear – เขาเป็นยังไงบ้าง?
Bbong9 – เขาเก่งมากๆ ฉันทึ่งในตัวเขาจริงๆ o(≧o≦)o
Teddy Bear – ◕｡◕ ขนาดนั้นเลยหรอ? แล้วเขาเป็นคนยังไงหรอ?
Bbong9 – ไม่รู้สิ ฉันยังรู้จักเขาไม่มากพอ แต่เท่าที่ดูเขาเป็นคนดีและน่ารักมากๆ\(≧ω≦)/
Teddy Bear – จริงหรอ? ดีแล้วละ หวังว่าคุณกับเขาจะทำงานเข้ากันได้ดีนะปงกู ^_^
Bbong9 – ขอบใจนะเท็ดดี้แบร์ ฉันต้องนอนแล้วละ ราตรีสวสดิ์นะ (◡‿◡✿)
Teddy Bear – ราตรีสวสดิ์ my sweet Moon \(≧3≦)/
หลังการสนทนาสิ้นสุดอัญชันยังนั่งปลื้มอยู่กับตัวอักษรบนจอที่ดาราสาวเขียนถึงเธอ เธอนั่งมองพร้อมเลื่อนหน้าจอขึ้นลงอยู่อย่างนั้นเป็นนานสองนาน จนเอื้อเฟื้อที่อาบน้ำเสร็จหมาดๆเดินมาเห็นเข้า
“นี่แกนั่งอยู่ท่านี้ตั้งแต่ฉันเข้าห้องน้ำเลยหรอ?” เอื้อเฟื้อเดินเข้ามาหาเพื่อนสาว เธอได้แต่พยักหน้าบานๆจากการยิ้มไม่หุบ ดูคล้ายกับคนบ้าจริงๆเอื้อเฟื้อคิด
“ยัยบ้าเอ้ย ไปอาบน้ำนอนได้แล้วไป พรุ่งนี้ต้องไปทำงานไม่ใช่หรือไง ฉันไม่ปลุกแกหรอกนะ” เอื้อเฟื้อกล่าวพร้อมดันร่างเล็กให้หลุดออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ เธอจึงต้องทำตามที่เพื่อนบอกอย่างจำใจ
“อย่าปิดของฉันละ ฉันจะกลับมาดูอีกรอบ” ร่างเล็กยังไม่วายสั่งเพื่อนก่อนจากไป ทำให้เอื้อเฟื้อถึงกับส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
“อ่านก็อ่านไม่ออก ยังจะนั่งดูอยู่ได้” เอื้อเฟื้อบ่นอุบอิบในลำคอก่อนจะกดเข้าหน้าเดสทร็อป เขาจึงเห็นรูปดาราสาวโชว์หลาอยู่หน้าจอ
“มุนแชวอน เธอมีดีอะไรนักนะ ยัยบ้านี่ถึงหลงเธอขนาดนี้” เขากล่าวกับหน้าจอ ก่อนจะได้สติว่าตนเริ่มจะเพ้อตามเพื่อนสาวไปซะแล้ว เขาจึงรีบเข้านอนก่อนที่จะติดเชื้อคลั่งดารามาอีกคน
เช้าวันต่อมาจินโฮไปรอรับอัญชันที่บ้านเพื่อเป็นการแก้ตัวคราวที่แล้วและไปส่งเธอที่กองถ่ายของแชวอน เมื่อมาถึงกองร่างเล็กก็สอดส่ายสายตามองหาร่างบางทันที
“แชวอนยังมาไม่ถึงหรอกครับ ผมโทรไปถามทางนั้นดู พวกเขาออกมาหลังเรานิดนึงนะครับ อีกเดี๋ยวคงจะมา” จินโฮกล่าวเมื่อเห็นอาการหันรีหันขวางของร่างเล็ก รู้ดังนั้นอัญชันเลยเผลอทำปากมุ่ยออกมาอย่างผิดหวัง ให้คนที่มองดูอาการเธออมยิ้มไปด้วย ก่อนที่รถตู้สีขาวจะแล่นเข้ามา อัญชันจำได้ทันทีว่านั่นคือรถตู้ที่เธอขึ้นเมื่อวาน เพียงแค่เห็นรถแล่นเข้ามาหัวใจของเธอก็สูบฉีดพองโต รอยยิ้มผุดขึ้นอย่างอัตโนมัติพร้อมๆกับเท้าที่ก้าวไปหาตามความต้องการของหัวใจ เมื่อรถจอดสนิทอัญชันก็รีบไปรอยังประตูรถทันที มือน้อยค่อยๆเลื่อนประตูเปิดออก ทันใดใบหน้าที่เธอฝันถึงตลอดคืนก็ปรากฏขึ้นให้คนเปิดยิ้มหน้าบาน เมื่อมีคนส่งยิ้มให้ร่างบางที่นั่งอยู่บนรถจึงส่งยิ้มกลับ นั่นทำให้มือไม้ของคนที่จับประตูอยู่อ่อนยวบประตูรถจึงเลื่อนไหลจากมือเธอ แต่ทันใดประตูก็หยุดลงและค่อยๆเลื่อนเปิดออกอีกครั้งด้วยมือของใครบางคนในรถซึ่งนั่งอยู่แถวสอง
“นี่เธอมาทำบ้าอะไรที่นี่เนี่ยยัยเตี้ย!” ฮโยจูส่งเสียงเข้มมาจากหลังเบาะพร้อมมองอัญชันด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร ร่างเล็กตกใจกับเสียงนั้นแต่เพราะไม่เข้าใจภาษาเกาหลีเธอจึงได้แต่ยืนงง นั่นจึงยิ่งเป็นการยั่วยุอารมณ์ของฮโยจูเข้าไปใหญ่ เมื่อจินโฮได้ยินเสียงของฮโยจูเขาก็รีบเข้าไปหาอัญชันทันที
“นี่...นี่เธอมาได้ยังไงเนี่ย?” จินโฮถามอย่างสงสัย พร้อมเข้ามายืนกันอัญชันไว้ นั่นทำให้ฮโยจูรีบลงจากรถทันทีและมายืนประจันหน้ากับทั้งสอง
“พอดีเมื่อคืนฮโยจูมานอนที่คอนโดของฉันนะค่ะ” แชวอนอธิบายเป็นภาษาอังกฤษแทนเพื่อนสาวพร้อมๆกับก้าวลงรถ อัญชันถึงกับหูผึ่งกับคำว่า “นอนที่คอนโดของฉัน”
“ทำไมเธอต้องพูดภาษาอังกฤษด้วย?” ฮโยจูถามเพื่อนอย่างสงสัย แชวอนจึงหันไปทางอัญชันก่อนจะตอบ
“นี่คุณอัญชัน เธอเป็นผู้ช่วยคนใหม่ของคุณจาง คุณอัญชันเป็นคนไทยนะ” แชวอนอธิบายพร้อมแนะนำอัญชันกับเพื่อนสาว ฮโยจูนิ่งฟังอย่างครุ่นคิด
“โธ่...ที่แท้ก็เบ้นี่เอง” ฮโยจูเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษด้วยเสียงเย้ยหยัน
“ฮโยจู! ถึงเขาจะเป็นอะไรก็ตาม เธอก็ไม่มีสิทธิ์มาเรียกเขาแบบนี้” จินโฮขึ้นเสียงปราม ร่างโปร่งถึงกับค้อนใส่
“เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะคุณปาร์ค แล้วแต่คุณฮโยจูเขาเถอะค่ะ” อัญชันเอ่ยขึ้นเสียงอ่อย
“ใครอนุญาตให้เธอเรียกชื่อฉันมิทราบ อย่าซะเออะ ยัยเตี้ย!” ฮโยจูข่มเสียงใส่ร่างเล็กถึงกับหงอ
“ฮโยจู! ถ้าเธอพูดดีๆกับคนอื่นเขาไม่ได้ละก็ อย่าพูดดีกว่า กลับไปเถอะ!” จินโฮเอ่ยอย่างระอา
“นี่พี่ไล่ฉันหรอ พี่เห็นยัยเตี้ยนั่นดีกว่านั้นงั้นหรอ!” ฮโยจูขึ้นเสียงอย่างเอาเรื่อง แชวอนเห็นท่าไม่ดีจึงเข้ามารั้งร่างโปร่งไว้ จินโฮจึงได้โอกาสจูงอัญชันออกมา โดยมีเสียงฮโยจูร้องเรียกตามหลัง
“ขอโทษด้วยนะครับ ที่มันเกิดเรื่องแบบนี้อีก” จินโฮกล่าวอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย อีกอย่างอาจจะเป็นเพราะฉันเองก็ได้ ถึงได้เป็นแบบนี้” อัญชันเอ่ยขึ้นให้จินโฮสงสัย
“คุณฮโย....ฉันหมายถึงคุณฮันนะค่ะ เขาคงจะไม่ชอบฉัน คงเพราะฉันทึ่มเกินไปมั้งค่ะ” เธออธิบายเสียงอ่อย
“นั่นไม่จริงเลยครับ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นจริง เขาก็ไม่มีสิทธิ์มาทำกับคุณแบบนี้” จินโฮตอบอย่างหนักแน่น
“ฮึๆๆ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เรื่องแค่นี้เอง แต่ก่อนฉันก็เคยโดนล้อหนักกว่านี้อีก โดนแกล้งก็มี สมัยเด็กๆนะค่ะ ฉันน่ะ......” อัญชันตอบอย่างอารมณ์ดี
“แต่ผมไม่ชอบนี่ครับ และผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคุณเด็ดขาด ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม” จินโฮกล่าวขึงขัง นั่นทำให้อัญชันมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ ร่างสูงก้มมองใบหน้าน้อยๆพลางยกมือขึ้นปัดปอยผมที่ลงมาปิดหน้าเธออยู่อย่างเอ็นดู ทุกอิริยาบถถูกจับจ้องโดยดวงตาริษยาของหญิงสาวในร่างโปร่ง เธอมองทั้งสองด้วยดวงตาแดงกล่ำที่คลั่งไปด้วยน้ำใส หัวใจของเธอเหมือนโดนควักออกไป เธอจะทำอย่างไรเพื่อจะได้ดวงใจของเธอกลับมา
ขณะที่ทีมงานกำลังเตรียมฉากเพื่อถ่ายทำ นักแสดงคนอื่นๆจึงนั่งท่องบทของตนอย่างขะมักเขม้น ร่างเล็กของอัญชันนั่งเฝ้าดาราสาวท่องบทอยู่ไม่วางตา โดยมีร่างสูงของจินโฮยืนประกบเป็นองครักษ์อยู่ใกล้ๆ ด้วยกลัวว่าหากคลาดสายตาไป แม่เสื้อใจร้ายที่นั่งจ้องร่างเล็กอยู่ไม่ไกลจะเข้ามาฉีกร่างเธอออกเป็นชิ้นๆ
“นี่เธอไม่มีถ่ายละครหรือไงฮโยจู ถึงได้มานั่งกองของคนอื่นเขาแบบนี้” จินโฮเอ่ยขึ้น
“ไม่มี ถึงมีฉันก็ไม่ไป ไม่มีอารมณ์” ฮโยจูตอบอย่างไม่แคร์ ให้จินโฮส่ายหน้ากับความเอาแต่ใจของเธอ
“เฮ้อ...หิวน้ำจัง หิวจริงๆ” ฮโยจูเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แชวอนและจินโฮจึงหันไปมองเธออย่างสงสัย
“เฮ้นี่ยัย.....เธอ ไปเอาน้ำให้ฉันหน่อยสิ” ฮโยจูพูดกับร่างเล็ก อัญชันถึงกับตกใจที่ร่างโปร่งคุยกับเธอ
“เธอก็ไปเอาเองสิ นี่ไม่ใช่กองของเธอนะ” จินโฮแย้งขึ้น
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันไปเอาให้ คอยก่อนนะค่ะ” ร่างเล็กรีบทำตามอย่างดีใจ ด้วยคิดว่าอีกคนคงญาติดีกับเธอแล้ว จินโฮจึงเดินตามอัญชันไปเพื่อช่วยอีกแรง ทำให้คนออกปากขอน้ำอยากจะกลืนคำตัวเอง แต่ก็ทำได้แค่เพียงมองตามอย่างเคืองๆ
ร่างเล็กและจินโฮเดินกลับมาพร้อมแก้วน้ำล้นถาด เขาอาสาที่จะถือถาดให้โดยเธอเป็นคนเสริฟให้กับคนอื่นๆตลอดทางที่มา แต่ก็ไม่ลืมที่จะเก็บไว้ให้กับฮโยจูและแชวอน เมื่อเดินมาถึงอัญชันหยิบแก้วส่งให้แชวอนด้วยมือไม้สั่นเช่นเคย มันไม่ชินจริงๆที่ได้อยู่ใกล้กับคนคนนี้
“นี่ฉันจะได้กินเมื่อไหร่เนี่ย” ฮโยจูเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างเล็กยื่นให้แชวอนก่อน อัญชันจึงรีบหยิบอีกแก้วส่งให้เธอทันที
“ขอโทษค่ะ” ร่างเล็กกล่าวขอโทษลนลาน ร่างโปร่งยืนขึ้นรับน้ำจากอัญชันก่อนจะราดน้ำใส่ศีรษะของร่างเล็กจนเปียกปอน แชวอนและจินโฮตกตะลึงกับภาพที่เห็น
“นี่เธอทำบ้าอะไรเนี่ย!” จินโฮเข้าไปกระชากแขนร่างโปร่งทันที
“ทำไมละ ยัยนี่มันสมควรโดนแล้ว!” ร่างโปร่งสวนกลับอย่างไม่สำนึก
“ฮโยจู!” จินโฮตะคอกใส่สุดเสียง
“แชวอนฝากดูคุณอึนชันด้วย” เขาฝากฝั่งก่อนจะลากร่างโปร่งออกจากกองไป แชวอนและอัญชันมองตามร่างทั้งสองจากไปด้วยอาการอึ้ง ก่อนที่ดาราสาวจะเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ร่างเล็ก
“นี่ค่ะ.....ขอโทษนะค่ะคุณอัญชัน” แชวอนส่งผ้าเช็ดตัวยื่นให้ร่างเล็กพร้อมกล่าวขอโทษอย่างรู้สึกผิด
“เอ่อ....มันไม่ใช่ความผิดของคุณนี่ค่ะ” อัญชันตอบอย่างเกรงใจ
“แต่ฉันเป็นคนพาฮโยจูมา แล้วอีกอย่างเขาก็เป็นเพื่อนฉัน ฉันขอโทษแทนเขาด้วยนะค่ะ” ร่างบางยังคงรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร แค่ช็อคนิดหน่อย” อัญชันตอบ
“จริงๆแล้ว ฮโยจูนะ เขาเป็นคนดีมากนะค่ะ ถึงแม้จะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่เขาก็...เป็นคนจิตใจดี” แชวอนพยายามอธิบายแต่มันยากที่จะพูดให้เห็นภาพได้ อัญชันมองภาพที่ดาราสาวพยายามแก้ต่างให้เพื่อนแล้วก็รู้สึกประทับใจ แม้มันจะฟังดูไร้เหตุผลแต่เธอก็รับรู้ได้ถึงความหวังดีที่หล่อนมีต่อเพื่อน ก่อนที่แชวอนจะสังเกตเห็นว่าร่างเล็กไม่จัดการกับผมที่เปียกปอนของเธอสักที ร่างบางจึงลงมือทำเอง
“อย่าปล่อยไว้นานสิค่ะ อากาศเย็นๆแบบนี้ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะค่ะ” ร่างบางเอื้อมมือไปเช็ดผมของคนตัวเล็ก อัญชันได้แต่ยืนแข็งทื่อทันทีที่ร่างบางเข้ามาใกล้ และเผลอคิดในใจว่า “อืม...มันก็คุ้มนะเนี่ย” <(￣︶￣)/
ขณะเดียวกันจินโฮที่ลากฮโยจูขึ้นรถออกมาก็โมโหยกใหญ่และต่อว่าเธอมาตลอดทาง
“นี่เธอเป็นบ้าอะไร ทำไมถึงทำแบบนั้น?” จินโฮตะคอกใส่
“ทำไมหรอ พี่ถามฉันหรอว่าเพราะอะไร พี่ไม่รู้จริงๆอย่างนั้นหรอ?” ฮโยจูสวนกลับ
“ใช่ พี่ไม่เข้าใจ ไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมเธอถึงเลิกนิสัยแย่ๆพวกนี้ไม่ได้สักที เธอทำแบบนี้เพื่ออะไ?” จินโฮตอบ
“เพื่อพี่ยังไงล่ะ เพราะพี่ฉันถึงเป็นบ้าแบบนี้!” ฮโยจูกล่าวทั้งน้ำตา จินโฮได้ยินดังนั้นถึงกับเบือนหน้าหนีอย่างระอา
“จอดรถ ฉันจะลง!” ฮโยจูเอ่ยขึ้นพร้อมกดเปิดล็อคประตู ทำให้จินโฮต้องรีบจอดรถทันที ร่างโปร่งเดินลงจากรถพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม จินโฮถอนหายใจให้กับความเอาแต่ใจของเธอ ก่อนจะเดินตามลงไปและรั้งแขนเธอไว้
“เธอจะไปไหน?” เขาถาม
“ปล่อยฉัน ฉันไม่อยากเห็นหน้าพี่แล้ว!” ฮโยจูซะบัดแขนหนี
“แล้วเธอจะไปยังไง?” เขายังรั้งแขนเธอเอาไว้อยู่
“เรื่องของฉัน!” เธอสลัดแขนเขาออกอีกครั้ง จินโฮได้แต่ถอนใจให้กับความเอาแต่ใจนี้
“ถ้าอย่างงั้นก็เอารถพี่ไปแล้วกัน” เขายัดกุญแจรถใส่มือเธอ ก่อนจะเดินออกไปโปกแท็กซี่ที่ข้างถนน ฮโยจูมองกุญแจในมือและแผ่นหลังพี่จินโฮของเธอ ทั้งที่เขาโกรธเธอมากแต่ก็ยังเป็นห่วงเธอ แล้วแบบนี้จะให้เธอตัดใจจากผู้ชายแสนดีคนนี้ได้ยังไง ร่างโปร่งจึงเข้าไปสวมกอดเขาไว้
“พี่ต้องไปส่งฉันสิ” เธอบอกกับแผ่นหลังร่างสูง เขาได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจอีกครั้ง
“เธอนี่มัน...เอาแต่ใจจริงๆ” เขากล่าวอย่างระอา แม้ว่าจะเบื่อหน่ายกับนิสัยของเธอคนนี้เช่นไร แต่เขาก็ไม่สามารถทอดทิ้งเธอได้สักที นั่นคงเป็นเพราะหล่อนเปรียบเสมือนน้องสาวตัวน้อยๆของเขาเสมอมา
ตกเย็นหลังกองถ่ายเลิกอัญชันก็มายืนรอดาราสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ที่รถตู้ตามเดิม ก่อนที่ร่างบางจะเดินกลับมาที่รถ
“ไปค่ะ ฉันเสร็จแล้ว” เธอบอกกับร่างเล็ก อัญชันจึงยิ้มรับหน้าบานก่อนจะเปิดประตูให้ร่างบางขึ้นไปก่อน สองสาวจึงนั่งรถกลับมาที่บริษัทสตาร์เคย์
“นี่คุณอัญชันมีธุระไปที่ไหนหรือเปล่าค่ะ?” แชวอนถามขึ้นเมื่อทั้งสองลงจากรถ
“เอ่อ..ไม่ค่ะ มีอีกทีก็ตอนทุ่มกว่าๆต้องไปเรียนนะค่ะ” อัญชันตอบงงๆ
“ดีเลย งั้นไปทานข้าวกันนะค่ะ” แชวอนเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าดีใจ อัญชันได้ยินถึงกับหูผึ่งอยากจะกระโดดโลดเต้นมันเสียตรงนี้แต่ต้องเก็บอาการเอาไว้
“เอ่อ ถ้าไม่ลำบากคุณนะค่ะ” อัญชันพูดเก็บอาการ
“ไม่หรอกค่ะ” แชวอนตอบพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจ ให้คนมองแทบเพ้อตาม ก่อนจะเดินตามร่างบางไปยังรถของเธอ หัวใจของอัญชันเต้นไม่เป็นส่ำตลอดทางที่นั่งมาในรถร่างเล็กก้มหน้างุด เพราะไม่อยากให้คนข้างๆเห็นใบหน้าบานๆที่ยิ้มไม่หุบเหมือนคนบ้านี้ของตัวเอง
“คุณอัญชันเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ เงียบจังเลย” แชวอนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคนข้างๆไม่พูดไม่จา
“เอ่อ...ม่ะ...ไม่เป็นอะไรค่ะ” ร่างเล็กตอบตะกุกตะกักทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่
“ไม่สบายหรือเปล่าค่ะ?” ร่างบางยังถามต่อด้วยความเป็นห่วงเมื่ออีกคนยังคงหลบหน้า
“เปล่าๆค่ะ” ร่างเล็กตอบ แต่ก็ยังไม่กล้ามองหน้าคนข้างๆ
“ถ้าคุณอัญชันไม่อยากไปก็บอกฉันได้นะค่ะ” แชวอนเอ่ยขึ้นอย่างน้อยใจ อัญชันจึงรีบลนลานตอบ
“ไม่..ไม่นะค่ะฉันอยากไปค่ะ อยากไปมากที่สุดในโลกเลย” ร่างเล็กโพล่งขึ้นให้อีกคนตกใจ ก่อนจะหัวเราะคิกคักที่แกล้งคนตัวเล็กได้อีกแล้ว อัญชันจึงได้แต่อายม้วนที่หลงกลคนชอบแกล้งเข้าอีกจนได้ ไม่นานนักทั้งคู่ก็มาถึงยังร้านเป้าหมาย แชวอนเป็นคนเลือกร้านนี้ด้วยตัวเอง เธอเดินนำร่างเล็กเข้าไปในร้านและเลือกนั่งโต๊ะติดกับเคาร์เตอร์แคชเชียร์
“คุณอัญชันจะทานอะไรดีค่ะ” แชวอนถามขึ้นเสียงหวานเมื่อดูเมนูอาหารไปได้สักพัก
“เอ่อ.....” ร่างเล็กได้แต่ลากเสียงยาวไม่รู้จะตอบยังไงเพราะตนไม่สันทัดกับเรื่องเมนูอาหาร อัญชันก้มมองเมนูอย่างเคร่งเครียดทำให้คนที่รอคำตอบอยู่ถึงกับหลุดขำออกมา
“ฮึๆๆ ไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้นก็ได้ค่ะ นี่เมนูอาหารนะค่ะไม่ใช่หนังสือเรียน” แชวอนพูดเหย้าขึ้นให้ร่างเล็กรู้สึกผ่อนคลาย
“ถ้าคุณอัญชันไม่รู้ว่าจะทานอะไรให้ฉันแนะนำให้ไหมค่ะ....ลองอันนี้ดีไหม สปาเก็ตตี้ซีฟู๊ดเส้นดำ อร่อยนะค่ะลองแล้วจะติดใจเลย” แชวอนเสนอพร้อมเปิดเมนูให้ร่างเล็กดู อัญชันจึงพยักหน้าตอบรับ ไม่นานนักอาหารก็ถูกนำมาวางตรงหน้าพร้อมกับเครื่องดื่มที่ดาราสาวตั้งใจสั่งเป็นพิเศษ
“คุณอัญชันเคยดื่มโซจูหรือยังค่ะ?” แชวอนถามขณะรินน้ำใสๆใส่แก้วให้อีกคน
“อ่ะ..ค่ะก็เคยดื่มบ้าง” ร่างเล็กตอบรักษาภาพพจน์ ทั้งที่ความจริงมันคือของโปรดของเธอ แชวอนจึงยื่นแก้วใบเล็กให้กับเธอ และชวนให้เธอชนแก้วกับตน แล้วจึงกระดกโซจูพร้อมๆกัน
“วันนี้ฉันต้องขอโทษคุณจริงๆนะค่ะ ที่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น” แชวอนยังคงรู้สึกผิดกับเหตุการณ์เมื่อเช้าอยู่
“ไม่ต้องขอโทษฉันก็ได้ค่ะ ความจริงแล้วฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรและมันก็ไม่ใช่ความผิดของคุณด้วย” อัญชันตอบให้อีกฝ่ายเลิกกังวล
“ถึงงั้นก็เถอะค่ะ ยังไงฮโยจูก็เป็นเพื่อนฉัน” ร่างบางกล่าวพร้อมถอนหายใจด้วยความหนักใจ คำพูดของเธอทำให้ร่างเล็กรู้สึกอิจฉาเพื่อนที่เธอปกป้องเหลือเกิน ทั้งคู่คงจะสนิทสนมกันมาก เมื่อคิดดังนี้ร่างเล็กก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจที่ตนเป็นเพียงคนแปลกหน้าสำหรับเธอ หลังทานอาหารเสร็จแชวอนอาสาที่จะขับรถไปส่งอัญชันที่มหาวิทยาลัย
“ขอโทษนะค่ะที่ต้องลำบากคุณแชวอน” อัญชันเอ่ยเสียงอ่อย
“พูดอะไรอย่างงั้นค่ะ ฉันเป็นคนอาสามาเองต่างหาก แล้วมันก็ไม่ลำบากด้วย” แชวอนตอบ แต่นั่นไม่ได้ช่วยให้ร่างเล็กหายรู้สึกผิด
“เอาไว้ถ้าฉันไปเมืองไทย รบกวนคุณอัญชันขับรถให้ฉันด้วยนะค่ะ” แชวอนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอาการจ้อยของคนข้างๆ จึงทำให้ร่างเล็กหันมามองเธออย่างแปลกใจก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา
“แน่นอนค่ะ ฉันจะขับไปส่งคุณแชวอนทุกที่เลยค่ะ” อัญชันตอบหนักแน่นให้ดาราสาวหัวเราะคิกคักอย่างพอใจ ก่อนที่ทั้งคู่จะลาจากกันตรงหน้ามหาวิทยาของอัญชัน แม้จะผละจากร่างเล็กมาแล้ว แต่ความรู้สึกอิ่มเอมใจยังไม่จางหายไป ทำให้ร่างบางอยากจะแบ่งปันความสุขนี้กับใครสักคน และมีเพียงหนึ่งชื่อที่ผุดขึ้นกลางใจ มือเรียวจึงหยิบมือถือเครื่องน้อยออกมาจากกระเป๋าและเข้าสู่ระบบสนทนาผ่านอินเตอร์ หากแต่ก็ต้องผิดหวังที่คนที่เธออยากคุยกลับไม่อยู่ในสถานะออนไลน์
“เธออยู่ไหนนะเท็ดดี้แบร์ ตอนนี้ฉัน...อยากคุยกับเธอจัง” (≧ω≦)
